Հայկական բանակի հրթիռային զորքերն իրենց ամբողջ ծավալով մարտական գործողությունների երբեք չեն մասնակցել: Եվ փառք Աստծո: Ռազմավարական նշանակության եւ ճշգրտության հրթիռային զենքերի կրակը ազդանշան է՝ պատերազմը թեւակոխել է ավերիչ փուլ:

ՀՀ ՊՆ «Բաղրամյան» զորավարժարանում հոկտեմբերի 8-ից 13-ը անցկացվեց ՀՀ ԶՈՒ և ՌԴ ԶՈՒ զորքերի (ուժերի) միացյալ խմբավորման մարտավարական զորավարժությունը՝ մարտական հրաձգությամբ: Հայ-ռուսական միացյալ խմբավորման ստորաբաժանումների մարտավարական համատեղ զորավարժության նպատակը համահավաք գնդի և գումարտակների հրամանատարների գործնական ունակությունները կատարելագործելն էր, ստորաբաժանումների ղեկավարման, մարտական պատրաստականության աստիճանի բերման և պաշտպանական մարտ վարելու ժամանակ անձնակազմի գործողությունների ներդաշնակումն ապահովելը:

Հոսպիտալ տանող ճանապարհը երկարում է: Հավանաբար անհանգստությունս է պատճառը: Զինվորական բուժհաստատություն առաջին այցս է: Մտորումների մեջ քայլում եմ, հանդիպակաց քայլող կնոջից հետաքրքրվում եմ՝ մոտ է արդյոք հոսպիտալը: Հոգսաշատ ժպիտով նշան է անում, որ հետևեմ իրեն:

Մուտք ենք գործում առաջին հայացքից ոչնչով աչքի չընկնող զորամաս: Շտաբի շենքում, ինչպես եւ պայմանավորվել էինք, մեզ ընդունեց հրթիռային զորամասի շտաբի պետ, փոխգնդապետ Նարեկ Պետրոսյանը: Նրա ուղեկցությամբ շրջեցինք զորամասի տարածքով:

Հրետանին այսօր մեր զորքի կրակային խոցման ամենագլխավոր ուժն ու միջոցն է: Հայկական զինված ուժերի հրթիռահրետանային զորքերը թրծվել են Արցախյան պատերազմում: Ռազմի դաշտում ամենաօրհասական պահերին հրետանին ասել է իր հատու խոսքը` մեր օգտին շրջելով պատերազմական գործողությունների ընթացքը, ինչպես առանձին ճակատներում, այնպես եւ ամբողջ մարտական գործողությունների դաշտում:

Եվ Նոյյան տապանը կանգ առավ Արարատ լեռան գագաթին։ Միակ ցամաքը, որ աշխարհակործան ջրհեղեղի ժամանակ, գլուխը դուրս հանած, երեւում էր խորախորունկ օվկիանոսով պատված երկրի երեսին։ Նույն զգուշությամբ բացեց տապանի պատուհանը եւ խոր շնչեց լեռնային օդը։

Հայոց ազատամարտի ականավոր, անզուգական հայդուկապետ Աղբյուր Սերոբի կյանքն ու գործունեությունը, ինչպես նաև տվյալ պատմական ժամանակաշրջանի ուսումնասիրությունն աներկբա հավաստում է, որ եթե անաչառ գնահատենք 19-րդ դարի վերջի և 20-րդ դարի հայ ազգային- ազատագրական պայքարի անվանի գործիչների գործունեությունը, ապա պիտի նշենք, որ ժամանակակիցների հուշագրություններում, վկայություններում և այդ ժամանակաշրջանը ներկայացնող վավերագրերում չկա համապատասխան վկայություն, փաստարկ, որը մատնանշի մեկ այլ դեպք, երբ թուրք կառավարությունը, անգամ սուլթան Աբդուլ Համիդը, այդքան մեծ կարևորություն տար որևէ մեկին, որքան Աղբյուր Սերոբին, ու նրան վերացնելու համար նշանակեր 1000 ոսկի գլխագին ու բազում այլ պարգևներ: