«ԱԱՄ Հայրենյաց պաշտպան» երիտասարդական կազմակերպությունը (ՀՊԵԿ) մարտի 24-ին իրականացրեց դպրոցականների և երիտասարդների այց N զորամաս:

Ես որոշել էի հարցազրույց անել թիվ 116 դիրքը պաշտպանելիս քաջաբար զոհված հերոսներից մեկի` Անդրանիկ Զոհրաբյանի հոր` Ատոմ Զոհրաբյանի հետ, հարցեր էի պատրաստել: Սակայն նույնիսկ առաջին հարցը տալու անհրաժեշտություն չեղավ. ափեափ լցված սրտից, մտքից, հոգուց բառերն ու հույզերը, հիշողություններն ու պատկերները հոսեցին անճիգ ու անարգել: Ես ունկնդիր էի, հանդիսատես, վկա… մեծ սիրո, մեծ ցավի, մեծ հպարտության…

Առաջին անգամ ստիպված եղան թողնել տունը 2013 թվականին. փետրվարի 14-ն էր, Տեառնընդառաջ: «Դեռ քնած էինք. առավոտյան ժամը վեցն էր,- պատմում է Պերճուհին: -Հզոր պայթյուններ լսվեցին:

Երեւանի Հ. Պարոնյանի անվան դպրոցի աշակերտների նամակները հայ զինվորին:

Ես իսկապես երջանիկ էի: Նույնիսկ եկածս ճանապարհով հետ գնալու անխուսափելի հեռանկարն ինձ չէր վախեցնում ու չէր խանգարում, որ լիուլի վայելեմ ազատությունս երկրորդ շարքի` ոչ ավել, ոչ պակաս, խորքի նստատեղին: Կարող եմ նույնիսկ բացել պատուհանը ու մաքուր օդ շնչել:

1991 թ. սկզբներից ադրբեջանամետ գորբաչովյան իշխանությունների վարած հակահայկական քաղաքականության հետեւանքով կացությունը Արցախում եւ մասնավորապես՝ Շահումյանի շրջանում ու Գետաշենի ենթաշրջանում դարձել էր խիստ տագնապալի:

25 տարի առաջ՝ 1993թ. գարնանը, նախապես մանրակրկիտ ու գրագետ մշակված ռազմագործողության պլանի համաձայն՝ հայկական ուժերը երեք ուղղությամբ գրոհեցին ադրբեջանական որջի վերածված Քելբաջարի ուղղությամբ: 1993թ. մարտի վերջին իրավիճակը կտրուկ սրվել էր հյուսիսարևմտյան ճակատում: