Վազաշենը Հայաստանի ծայր հյուսիսում՝ անտառի փեշին ծվարած մի փոքր գյուղ է, որտեղ արդեն երկու տասնամյակ և ավելի այգաբացները հարաբերական խաղաղությամբ են ավետում նոր օրվա սկիզբը…

1994 թ. հունվարյան կռիվները եւս մեկ փառապանծ ու ուսանելի էջ պարգևեցին Արցախյան ազատամարտի պատմությանը: Անվարան կարելի է պնդել, որ չնայած ադրբեջանական իշխանությունների գործադրած հսկայական ջանքերին և ի լուր աշխարհի հռչակած ամպագոռգոռ հայտարարություններին, նրանց բազմակողմանիորեն կազմակերպված և տեխնիկապես գերազանց հագեցած բանակը կրել էր իր հերթական ծանր պարտությունը՝ այս անգամ արդեն արցախյան ռազմաճակատի գրեթե բոլոր հատվածներում:

Լիլիթ Ավագյանը ապրիլյան քառօրյա պատերազմում զոհված Արամայիս Միքայելյանի մայրն է: Առաջին մասնագիտությամբ բուժքույր է, բայց նկարչությունն ու գորգագործությունը միշտ էլ իրենն է համարում: Գորգագործ-նկարչուհին ասում է, որ իր սրտի ողջ սերը, մայրական քնքշանքն ու ջերմությունը նվիրել է իր երկու որդիներին՝ Արամայիսին ու Արսենին:

Հունարեն ձուկ` ԻԽՏՈՒՍ /ICQUS/ բառի սկզբնատառերը բացվում են այսպես. «Հիսուս Քրիստոս», «Աստծու Որդի», «Փրկիչ»։ Բառը հինգ տառերի ծածկագիր է՝ նման աքրոստիկոսի.

Տեառնընդառաջը քառասուն օրական մանուկ Հիսուսին տաճարին ընծայաբերելու տոնն է: Հայ առաքելական եկեղեցին այս տոնը նշում է ամեն տարի փետրվարի 14-ին` Հիսուս Քրիստոսի Սուրբ Ծննդյան օրվանից 40 օր հետո: Հայ եկեղեցու կանոնի համաձայն` տոնի նախօրեին, երեկոյան ժամերգությունից հետո կատարվում է նախատոնակ: Այն ավետում է տերունի տոնի սկիզբը:

«Երբ մի հետադարձ հայացք եմ նետում մանկությանս, աչքերիս առաջ հառնում է իմ հայրենի Չարդախլուն, որը նմանը չունի ամբողջ աշխարհում, և կարոտը հաճախ է ձգում ինձ դեպի իմ օրրանը, որը սնել ու գրաճանաչ է դարձրել ինձ, նրա մաքուր օդով եմ ես զորացել, զորավար դարձել»:

Վերջին տարիներին բազմաթիվ «վարձու գրողներ» վիրավորական հոդվածներ են գրել Հայաստանի և ամերիկահայերի մասին: Այս հակահայ մեկնաբաններից շատերին վարձատրում են Ադրբեջանի և Թուրքիայի իշխանությունները: