Միջնադարյան Հայաստանի նշանավոր կոթողներից է Խադավանքը: Այն բացառիկ է ոչ միայն իր ճարտարապետական հորինվածքով, այլև հայտնի է որպես հայ գրավոր մշակույթի հնագույն կենտրոն, որտեղ գրվել, ծաղկազարդվել, պահպանվել են պատմական, մեկնողական, փիլիսոփայական, ծիսական, կրոնական բազմաթիվ ձեռագիր մատյաններ։

Հայերը սիրել են իրենց հայրենիքի գեղատեսիլ վայրերից մեկը՝ Վանա լիճը, այն անվանել ծով եւ բազմաթիվ ավանդազրույցներ հյուսել նրա շուրջ։ Դրանցից մեկն այս է. լճի հատակում կա մի քարայր, որը կոչվում է Հայժ։ Այդտեղ հանգրվանում են բոլոր հայ դյուցազունների ոգիները, որոնք հսկում են քարայրում գտնվող մի հսկա ոսկե ձուլակտոր։ Այն կշռում է չորս հարյուր հազար ձիաբեռ եւ պատկանում է բոլոր աղքատներին։

Հայրենական մեծ պատերազմի փայլուն դրվագներից է Դոնբասի համար մղված ճակատամարտը։ Այս գործողության նպատակն էր խորհրդային զորքերի առաջխաղացումը մինչև 300 կմ, որի արդյունքում պետք է ազատագրվեր Դոնբասը (ներառյալ Դոնեցկ, Տագանրոգ, Մարիուպոլ քաղաքները) և ճանապարհ ազատվեր դեպի Դնեպր։

Վազգեն Սարգսյանի անվան ռազմական ակադեմիան կուրսանտների նոր հերթափոխ է ընդունել։ Չորս տարի ապագա սպաները կուսանեն անհրաժեշտ տարաբնույթ առարկաներ, կհմտանան զինվորական գործում։

Փոքր-ինչ հուզված, սակայն խրոխտ քայլերով նորակոչիկները հերթով մոտենում են հրամանատարներին և «Եռաբլուր» զինվորական պանթեոնում երդվում անձնվիրաբար ծառայել Հայրենիքին:

Կրակային պատրաստության քննության մեկնարկը տրված է. մենահատ հրաձգությամբ ու կրակահերթով զինծառայողները մեկը մյուսի հետևից խոցում են մոտ և հեռու թիրախները։

2016 թվականի ապրիլին Հրաչը Թալիշ-Մատաղիս ուղղությամբ տեղակայված զորամասերից մեկում ժամկետային զինծառայող էր։ Ապրիլյան մարտական գործողությունները ամբողջովին փոխեց Հրաչի աշխարհընկալումը, մարդկային կյանքի մասին պատկերացումները։ 2020 թվականի սեպտեմբերի 27-ին պատերազմի բոթն առնելուն պես Հրաչն առաջիններից մեկը կամավորագրվեց և մինչև պատերազմի ավարտը մնաց ու կռվեց Արցախում։