Յուրաքանչյուր պատերազմ ունի իր հերոսները: Նրանք կարող են լինել իրական կամ շինծու, այն է` քարոզչական հերոսներ: Պետական քարոզչությունը շատ ժամանակ հենց իրական հերոսներին է դարձնում առավել ազդեցիկ` հերոսի անվանը չափազանց մեծ նշանակություն տալով: Նմանները խիստ անհրաժեշտ են ապագա սերունդը դաստիարակելու համար:
Օդային պատերազմների հերոսների մասին գրվել են հազարավոր գրքեր, նկարահանվել բազում կինոնկարներ: Հերոսների այս տեսակը յուրահատուկ համակրանքի է արժանանում ժողովրդի կողմից: Ցանկացած փոքրիկ տղա իր հոգու խորքում գոնե մի անգամ ցանկացել է օդաչու դառնալ, եւ եթե օդաչու, ապա, ինչ խոսք, ինչպես Չկալովը, Պոկրիշկինը, Կոժեդուբը կամ Նելսոն Ստեփանյանը:

Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի սկզբում և կեսերին կամիկաձեների կարիքը չկար` Ճապոնիան հզոր ռազմածովային նավատորմ ուներ, որի շնորհիվ զավթել էր Ֆիլիպինյան կղզիները և բազում այլ տարածքներ (ամերիկյան ռազմածովային նավատորմի թուլությունը պայմանավորված էր 1941 թվականի Փյորլ Հարբորի աղետալի պարտությամբ):
Իրավիճակը կտրուկ փոխվեց 1944 թվականի ամռանը, երբ Խաղաղ օվկիանոսում ծավալված մարտական գործողությունների ընթացքում ԱՄՆ ավիակրային հզոր նավատորմն սկսեց ճապոնական տորմիղին մեկը մյուսի հետևից ջախջախիչ պարտությունների մատնել:

Ժամանակ առ ժամանակ մամուլում տեղեկություններ են հայտնվում իտալական, ամերիկյան, ռուսական, չեչենական, նույնիսկ հայկական մաֆիաների մասին, սակայն շատ քիչ է խոսվում չինական մաֆիայի մասին: Մինչդեռ չինական մաֆիան` տրիադը, համարվում է աշխարհի ամենակազմակերպված մաֆիան: Այն համաշխարհային էթնիկական բիզնեսի խոշորագույն խմբավորումն է: Տրիադները աշխարհով մեկ վերահսկում և պաշտպանում են չինական բիզնեսը տեղական ռեկետից, այդ թվում նաև` պետականից: Իր կազմակերպվածությամբ և արդյունավետությամբ տրիադների հետ չի կարող մրցակցել ո՛չ իտալական, ո՛չ ռուսական, ո՛չ էլ մեկ այլ մաֆիա:

2011 թվականի հոկտեմբերի կեսերին աշխարհի տարբեր թերթերում կարելի էր հանդիպել «Մահացել է մահ վաճառողը» նմանաբնույթ վերնագրերով մահախոսականների։ Մայամիի հիվանդանոցներից մեկում 82 տարեկան հասակում սրտի կաթվածից վախճանվել էր Սարգիս Սողանալյանը՝ 20-րդ դարի ամենախոշոր մասնավոր զինավաճառներից մեկը, որը այդ գործով զբաղվել էր Լիբանանում, Նիկարագուայում, Անգոլայում, Իրաքում, ինչպես նաեւ իրանա-իրաքյան պատերազմի ժամանակ։ Հանդուգն ու արկածախնդիր այս անձնավորության գործարքների մասին լեգենդներ ու առասպելներ էին շրջում, նրա դեմ հարուցված դատական գործերն անսպառ էին, թեեւ պետք է խոստովանել, որ նա զարմանալի վարպետությամբ միշտ էլ կարողացել էր ջրից «չոր» դուրս գալ, քանի որ հզոր կապեր ուներ քաղաքական գործիչների, բռնակալների, թագավորական տների հետ։

Լյոբ Ստրաուսը ծնվել է 1829թ. փետրվարի 26-ին, Բուտենհայմում (Բավարիա)` հրեաների ընտանիքում: 1845թ. նրա հայրը մահացավ թոքախտից: 1847թ. Լյոբը, մոր և երկու քույրերի հետ արտագաղթեց ԱՄՆ: Այստեղ նա փոխեց իր անունը` ընտրելով «ավելի ամերիկյան» տարբերակը` Լևի (Levi) (հաճախ նաև արտասանվում է Լիվայ): Նրա երկու ավագ եղբայրները տեղափոխվել էին ԱՄՆ մի քանի տարի առաջ և արդեն Նյու-Յորքում կտորեղեն էին վաճառում:

Լրանում է Մովսես Գորգիսյանի մահվան քսաներկուերորդ տարին: Նա շատ քիչ ապրեց, սակայն այդ կարճ ժամանակահատվածում անգնահատելի ծառայություն մատուցեց հայ ժողովրդին: Եվ այն միակ՝ Երասխավանի առաջին կռվին մասնակցությունը բավարար էր, որպեսզի դրսեւորվի նրա ռազմական, հրամանատարական տաղանդը:

Զինվորական հին համազգեստով, երկփողանի, որսորդական հրացաններով ու ատրճանակներով զինված՝ մերոնք սովորում էին հաղթել։ Վազգենը մոռացել էր, որ գրող է։ Նա ընդունել էր ճակատագրի մարտահրավերը։ Ճաք էր տալիս եղբայրական ժողովուրդների դարբնոց համարվող 70-ամյա հսկայական երկիրը։ Վազգեն Սարգսյան գրողը, որ կատարել էր իր ընտրությունը դեպի մեծ գրականություն, շեղվեց իր ուղուց, վերամկրտվեց որպես հայրենիքի զինվոր։