2015թ. հունվարին Թուրքիայի նախագահ Ռեջեփ Էրդողանն ապրիլի 24-ը հայտարարեց Գալիպոլիի ճակատամարտի 100-ամյակին նվիրված տոնակատարությունների օր եւ այդ արարողություններին մասնակցելու հրավեր ուղարկեց աշխարհի ավելի քան 100 երկրների ներկայացուցիչների, այդ թվում՝ ՀՀ նախագահ Սերժ Սարգսյանին: Թուրքական հերթական դիվանագիտական աճպարարությունը միջազգային հանրությունը տարբեր կերպ ընդունեց եւ մեկնաբանեց:
Պատմական գիտությունների դոկտոր, պրոֆեսոր ՀԱՄԼԵՏ ԳԵՎՈՐԳՅԱՆԻՆ խնդրեցինք ամփոփ տեղեկատվություն տրամադրել թուրքերի համար այդքան նշանավոր համարվող Գալիպոլիի ճակատամարտի մասին:

Թուրքական լրատվամիջոցների վկայությամբ՝ ապրիլի 20-ին Անկարայում գումարված նախարարների խորհրդի նիստի օրակարգային խնդիրը Հայոց ցեղասպանության 100-րդ տարելիցն էր: Նիստի ավարտին լրագրողներին պարզաբանումներ է արել փոխվարչապետ, կառավարության խոսնակ Բյուլենթ Արընչը: Այնուհետև հայտարարությամբ հանդես է եկել վարչապետ Ահմեդ Դավութօղլուն: Նա մասնավորապես ասել է. «Օսմանյան կայսրության մայրամուտին տարբեր էթնիկ և կրոնական խմբավորումներին պատկանող մարդիկ, որոնք դարեր շարունակ հաշտ ու խաղաղ գոյակցել էին, մեր հիշողության մեջ անջնջելի հետք են թողել:

Պարսիկ անվանի գրող, իրանական նովելի հայր Սեյեդ Մուհամմադ Ալի Ջամալզադեն 1915 թվականին՝ Առաջին համաշխարհային պատերազմի նախօրեին, հանգամանքների բերումով Բեռլինից մեկնում է Բաղդադ: Նրա ճանապարհն անցնում է Թուրքիայով, որի ընթացքում էլ նա վկան ու ականատեսն է դառնում օսմանյան կառավարության սանձազերծած հայերի զարհուրելի կոտորածների: Այդ դժոխային տեսարանների անմիջական ազդեցության տակ էլ նա գրում է իր հայտնի` «Իմ անձնական խորհրդածությունները Առաջին համաշխարհային պատերազմի տարիներին» անվանումով ակնարկը:

Եթե մի ժողովուրդ ցանկանում է ապրել, նրան մեռցնել անկարելի է: Այն ժամանակ, երբ աշխարհում մեր չարակամները գուժում էին մեր մահը, եւ բարեկամները ողբում էին մեր կորուստը, նորից հարյավ մեր ժողովուրդը եւ ջարդուփշուր արեց թուրքական զորամասերը եւ՛ Սարդարապատի, եւ՛ Ապարանի, եւ՛ Ղարաքիլիսայի հերոսամարտերում` հաստատելով ապրելու եւ գոյատեւելու իր կամքը:

Հրապարակախոս, լրագրող, պատմաբան, գրող Վոլֆգանգ Գուստը ծնվել է 1935 թվականին Հաննովեր (Գերմանիա) քաղաքում, ուսանել է Ֆրանկֆուրտում, Բոննում, այնուհետեւ՝ Թուլուզում (Ֆրանսիա), ստացել է տնտեսագետի որակավորում:
Աշխատել է «Շպիգել» հայտնի ամսագրում՝ որպես արտասահմանյան բաժնի գլխավոր խմբագիր: 1970-1977թթ. նույն բաժինը վարել է Փարիզում: Այնտեղ եղած ժամանակ էլ ծանոթացել է Հայկական հարցին, երկար ժամանակ զբաղվել է Արցախի եւ հայերի ցեղասպանության խնդիրներով: 1993 թվականից՝ որպես ազատ հրատարակիչ եւ հեղինակ, բազմաթիվ փաստագրական աշխատություններ, հոդվածներ, նամակներ, գրքեր է հրատարակել հայերի ցեղասպանության վերաբերյալ, որոնք գրված են Հայկական հարցին վերաբերող Գերմանիայի արտաքին գործերի նախարարության արխիվներում պահված փաստերի ու ակտերի հիման վրա:

Հաշվի առնելով Ֆրանցիսկոս պապի անկեղծությունը՝ զարմանալի չէր, որ նա բացահայտորեն ճանաչեց Հայոց ցեղասպանությունը Վատիկանի Սուրբ Պետրոսի տաճարում ապրիլի 12-ին մատուցած պատարագի ժամանակ:

Հայոց Մեծ եղեռնից անցել է 100 տարի, սակայն այսօր էլ Թուրքիան չի ընդունում իր մեղքը: Եվ չի ընդունելու: Ինչո՞ւ: Որովհետեւ մարդկային այդ ցեղին խորթ են արդարամտությունը, ապաշխարանքն ու կարեկցելու ունակությունը: Նրանք այդ կանեն միայն աշխարհի ուժեղների պարտադրանքով: