Պատմության էջերից
Արցախի Հանրապետության Նախագահ Բակո Սահակյանի հրամանագրով հոկտեմբերի 24-ին Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության պաշտպանության կազմակերպման գործում ունեցած բացառիկ ծառայությունների, ցուցաբերած քաջության ու անձնական արիության համար Շահեն Մեղրյանը հետմահու արժանացել է «Արցախի հերոս» բարձրագույն կոչման և «Ոսկե արծիվ» շքանշանի:
Հայրենական մեծ պատերազմի հայ մասնակիցների թիվը հասնում էր 500 հազարի։ Եվս 100 հազար հայեր Երկրորդ աշխարհամարտին մասնակցում էին ԽՍՀՄ դաշնակից երկրների բանակներում։ Հայ ժողովրդի պարծանքն ու հպարտությունն են պատերազմի բովով անցած ու աճած մարշալները, գեներալները, Խորհրդային Միության հերոսները, «Փառքի» երեք շքանշանների լրիվ ասպետները։
Եթե թուրքական պետությունը մի օր կործանվի, ապա դա կլինի ոչ թե զենքի, այլ էթնիկ ինքնության ճգնաժամի միջոցով:
Գոյապայքարի տարիներին, երբ Արցախի ու արցախահայության լինել-չլինելու հարցն էր դրված, ամենազոր ժամանակը պահի հրամայականով ծնեց բնատուր շնորհքով, տաղանդով օժտված հրամանատարների ու ազատամարտի նվիրյալների մի փաղանգ, որոնց համար գերնպատակ դարձավ ապուպապերի երկրի հայեցի դիմագծի վերաապահովումը: Այդ տղաների մեջ իր կրակոտ խառնվածքով, բանիմացությամբ ու հայրենասիրությամբ աչքի ընկավ Աշոտ Ղուլյանը, որ հետագայում պետք է մկրտվեր «Բեկոր» անունով:
Գևորգ Համբարձումյան՝ նկարիչ, քանդակագործ, խեցեգործ, բանաստեղծ: Հեղինակն է «Էրեբունի- 1», «Էրեբունի -2» հյուրանոցների, Իջևանում «Աշոտ Երկաթ» իջևանատան ձևավորման, Ապարանի Հայրենական Մեծ պատերազմի զոհերի հիշատակին նվիրված հուշարձանի, բազմաթիվ խաչքարերի, մանրանկարների: Նրա բազմաթիվ յուղաներկ ու գրաֆիկական աշխատանքներ ցուցադրվել են հանրապետության տարբեր ցուցասրահներում, նաև դրսում` Կրասնոդարում, Արմավիրում: Խեցեգործական մի շարք աշխատանքներ Մոսկվայում արժանացել են մրցանակի:
1989թ.-ի աշունն էր: Գնացել էինք Մեղրիի Ծիրանաձոր գյուղի դիրքերը: Գյուղը սահմանակից է Նախիջևանի Ինքնավար Հանրապետությանը: Սահմանը հսկում էին ռուս սահմանապահները, որոնք քարանձավում նստել էին հացի: Սարի լանջին մի զով քարանձավ կա, որն իր ներսում պահում է սառնորակ մի աղբյուր: Խոսքով տարված` վիլիսով անցանք կամուրջը և հայտնվեցինք Նախիջևանի տարածքում,- վերհիշում է Աֆոն` Ալֆրեդ Ներսիսյանը: -Ժայռերից սկսեցին մեզ վրա կրակել: Մենք արագ իջանք վիլիսից և դիրքավորվեցինք ժայռերի թիկունքում: Թվաց՝ մեր ավտոմատների համազարկերից լռեց թշնամին, սակայն, երբ ուզում էինք ետ դառնալ, նկատեցինք, որ Տարոնը չկա:
