Աշխարհի բնակչության մեծամասնությունը հոբբի ունի. ոմանք նամականիշներ են հավաքում, մյուսները՝ սպորտով զբաղվում: Ես էլ հոբբի ունեմ: Ճիշտ է՝ մի քիչ յուրօրինակ, բայց, այնուամենայնիվ…

Զինվորն առաջինն է տեսնում Գարնան առաջին ձնծաղիկը, Նա կանգնած է խրամատում աննկատ Եվ շնչում է հողի ու ծաղկի  հոտը: Ձնծաղիկն ասում է. – Արի, պոկիր ինձ: Խեղճ ծաղիկ, ի՞նչ գիտի, Որ ձների միջից վեր ելած իր գլխիկը Չի ըմբռնում մարդու թիկունքից ու դեմից Հարվածելու թշնամությունը: Է՛յ, ժամանակներ, երկրներ, դիվանագետներ, Զինվորն առաջինն է տեսնում ու լսում […]

Հունվարի 28-ը Հայոց բանակի օրն է:
Փա՜ռք, հայոց բանակին:
Փա՜ռք, հայ զինվորին:

Այս սուրբ՝ հայոց բանակի կազմավորման օրը, հազար-հազարավորների մեջ, որ հիմա ծառայում ու պաշտպանում են մեր հայրենիքը, ուզում եմ շնորհավորել նաեւ իմ թոռներին ու նրանց անունը տալ:

Նման բան թերևս վաղուց չէր եղել. հունվարի վեցին, մեր Տեր Հիսուս Քրիստոսի Սուրբ Ծննդյան պատարագի ժամանակ, Էջմիածնի Մայր Տաճարում Ջրօրհնեքի, որ խորհրդանշում է Հիսուսի Մկրտությունը, Խաչի քավորը դարձավ հայոց բանակի բարձրաստիճան սպաներից մեկը: Իսկ հետո այդ օրհնված, սուրբ մյուռոնով օծված սուրբ Խաչը տարվեց սահմանամերձ զորամասեր, դիրքապահ զինվորների մոտ, որպեսզի այս թեժ ու լարված օրերին պահպանի […]

Օրերս «Հայ զինվոր» թերթի խմբագրություն այցելած Սերգեյ Կարապետյանը ներկայացավ որպես Խորհրդային Միության 46-րդ դիվիզիայի հրամանատար, գեներալ-մայոր Սերգեյ Կարապետյանի թոռը: Երկու խնդրով էր եկել: Առաջինը Գորիսում իր լեգենդար պապի անունով փողոցի վերանվանման խնդիրն էր: Մյուսը ռուսաստանցի լրագրող Վլադիմիր Կոտյուխից ստացված նամակն էր, որում վերջինս խնդրում էր տեղեկություններ հայթայթել Մեծ հայրենականում հերոսաբար զոհված մեկ այլ հերոս հայորդու՝ կրտսեր լեյտենանտ Արտյուշա Օհանջանյանի մասին՝ ՌԴ ռազմաօդային ուժերի կազմավորման 100-ամյակի առթիվ Վորոնեժում նրա անվամբ փողոցում հուշատախտակ տեղադրելու և հերոսի կենսագրական տվյալները համալրելու համար: Մեր այցելուն հատկապես մտահոգ էր ռուսաստանցի լրագրողի խնդրանքը բավարարելու հարցով եւ ակնկալում էր, որ խմբագրությունը հնարավորինս հետամուտ կլինի եւ կօգնի գլուխ բերելու փաստահավաքության դժվարին եւ նվիրական գործը: Իսկ իր պապի՝ Սերգեյ Կարապետյանի անվան հետ կապված խնդիրն ինքը գրեթե լուծված է համարում: Այդպես էլ արեցինք. հաջողվեց գտնել կրտսեր լեյտենանտ Արտյուշա Օհանջանյանի ազգականներին և հետաքրքրական փաստեր քաղել նրա մասին, որոնք կներկայացնենք մեր թերթի հաջորդ համարում:

Ես կանգնած եմ այս ամբիոնի առջև ոչ միայնակ… Շուրջբոլորս ձայներ են, հարյուրավոր ձայներ, որ շարունակ ինձ հետ են: Մանուկ հասակից սկսած: Ես ապրում էի գյուղում: Մենք՝ երեխաներս, սիրում էինք խաղ անել փողոցում, բայց իրիկնաժամին մագնիսի պես ձգվում էինք դեպի աթոռակները, որոնց վրա իրենց տների կամ խուղակների մոտ հավաքվում էին, ինչպես մեզ մոտ են ասում, հոգնաբեկ պառավները: Նրանցից և ոչ մեկը չուներ ամուսին, հայր, եղբայր. պատերազմից հետո մեր գյուղում ես տղամարդկանց չեմ հիշում: Բելառուսում Երկրորդ աշխարհամարտի տարիներին ռազմաճակատում և պարտիզանական մարտերում զոհվեց յուրաքանչյուր չորրորդ բելառուսը: Պատերազմից հետո մեր մանկական աշխարհը կանանց աշխարհ էր: Ամենից շատ իմ մեջ տպավորված է այն, որ կանայք սիրո մասին էին խոսում, և ոչ մահվան: Արդեն տարիներ էին անցել, իսկ նրանք սպասում էին. «թող որ առանց ձեռքերի, առանց ոտքերի վերադառնա, ես նրան ձեռքերիս վրա կտանեմ»: Առանց ձեռքերի… առանց ոտքերի… Կարծես թե ես մանկուց գիտեի՝ ինչ ասել է սեր…