Սիրտ առա ու կարդացի բարձրաձայն, և ինչպես ինձ թվաց՝ առոգանությամբ. «Վերջապե՛ս, վերջապե՜ս կարող եմ մահն ընդունել իբրև երկնային պարգև, առանց ափսոսանքի, որ երբևէ այդպես էլ չեմ հանդիպի քեզ՝ շարունակ խնդրելով Բարձրյալից մի վերջին տեսակցում, որ նման կլինի վրիժառության ծեսի… Հիմա արդեն փույթ չէ. արժանի չեղա քո սիրուն, թող որ արժանանամ ատելությանդ, անեծքիդ: Հոժա՜ր եմ… Վերջ այլևս տառապանքին, անորոշությանն ու վախին, որովհետև նորից տեսնում եմ քեզ՝ քո հավատարիմ-հավատավոր աչքերը՝ իմ խորտակված երազների, ձախողման և անպտուղ սիրո առհավատչյան, որոնցում թախիծը զարմանալիորեն չէր պակասել… Չգիտեմ` իմաստ ունի՞ այլևս, բայց, միևնույն է, ուզում եմ խոստովանել, որ մեր բաժանման չարաբաստիկ օրվանից սկսած՝ ես սովորել եմ մարդկանց, աշխարհին, շուրջս նայել ՔՈ աչքերով, որպեսզի չդադարեմ ինքս ինձ հարգել…

Նոյեմբերի 27-ին Երևանի պետական համալսարանի գիտական խորհրդի նիստերի դահլիճում տեղի ունեցավ «Հայ-ադրբեջանական պատերազմը և մերօրյա հերոսները» գրքի (հեղինակ` Էդգար Էլբակյան, խմբագիր` Ալվինա Աղաբաբյան) շնորհանդեսը։
Գրքի ստեղծումն իրականացվել է «Արմսես» գիտակրթական կենտրոն ՀԿ-ի և Երևանի պետական համալսարանի ռազմավարական հետազոտությունների գիտահետազոտական լաբորատորիայի համագործակցությամբ` ՀՀ նախագահի աշխատակազմի կողմից ՀԿ-ներին տրամադրվող դրամաշնորհային ծրագրի և Հայաստանի երիտասարդական հիմնադրամի հայտարարած մրցույթի շրջանակներում։

Երկու զինվոր, քթների տակ ծիծաղելով, մոտեցան նրան ու ծեփեցին բերանը թանձր կավով: Գերվածը դիմադրեց: Ի՞նչ է նրա ուժը գեղջկական ջլապինդ պողպատե մկանների համեմատ: Զինվորների գեղջկական ձեռքերը նույնպես հողի գույներն էին: Մայրամուտի արեւը չէր շտապում անցնել հորիզոնից անդին: Իսկ նույն այդ ժամանակ մեկ այլ տեղում Սիզիփոսը քարը լեռն էր բարձրացնում: Նա չէր տեսնում մայրամուտը, չէր տեսնում դրա գեղեցկությունն ու վեհությունը. նա լիովին ներամփոփ էր: «Արեւը քարի նման է,- մտածում էր Սիզիփոսը,- ամեն անգամ բարձրանում է երկնքի կատարին ու հետո ընթանում թեթեւ եւ հանդարտ»:

Ջոկատը մտավ
մայրամուտի ստվերներից ծնվող
անտառի եզրը…
ոչ մի խարույկ,
պետք է քողարկվել
(միայն դաժան մահն է բացահայտ)…

– Վիճակն անհույս է,– հաստատեց հերթապահ բժիշկը:
– Որտեղ տեսնեմ,– պնդեց Սողոմոնը սառցե ձայնով:
…Բուժսանմասի դաշտային վրանի ներսում մեզ դիմավորեց արնոտ խալաթով ջահել բուժակը, որ Սողոմոնին տեսնելով (ինչպես ինձ էր պատկերանում տեսարանը) Հուդայի պես մեղավոր ժպտաց և, ի նշան հեղինակության ու հարգանքի, խոնարհաբար մի կողմ քաշեց վիրահատարանի մուտքի ծանր վարագույրը նրա առաջ և ձեռքի պատրաստակամ (հաճկատար) շարժումով հրավիրեց ներս:

Զինվոր- Թույլ տվեք, պարոն հրամանատար, գնամ, վիրավոր ընկերոջս դուրս բերեմ մարտի դաշտից…
Հրամանատար- Չեմ ուզում քո կյանքը վտանգի ենթարկել: Իմաստ չունի, մինչև հասնես՝ նա կմեռնի:
Բայց զինվորը կրակի տարափի տակ նետվում է մարտադաշտ ու վերադառնում՝ ընկերոջ անշունչ մարմինը թիկունքին:

«Նարեկացի» արվեստի միությունում «Կինոչորեքշաբթիի» շրջանակներում ցուցադրված ֆիլմերից է երիտասարդ ռեժիսոր Արման Այվազյանի «Քառուղի» վավերագրական ֆիլմը:
Ցուցադրությանը նախորդեց ռեժիսորի (նաև սցենարի հեղինակն է) խոսքը: Նա երախտագիտություն հայտնեց իրեն օգնողներին, միջոցառման կազմակերպիչներին և հավաստիացրեց, որ պետք է շարունակի հայոց պատմության նորագույն էջերը վավերացնելու և մեր հերոսներին փառաբանելու իր ջանքերը: