Ուղիղ մեկ տարի առաջ «Իսլամական պետություն» կոչվող ահաբեկչական կազմակերպության հրոսակները հարձակվեցին մեր բնօրրանի՝ Իրաքի Հանրապետության Շանգալ եզդիաբնակ նահանգի վրա և եզդի ժողովրդի էթնիկ զտումների՝ ցեղասպանության սկիզբը դրեցին, որը շարունակվում է առ այսօր: Այն խլեց մեր ժողովրդի հազարավոր զավակների կյանքը, հազարավորները գերեվարվեցին ու դատապարտվեցին ստրկության…

Համահայկական խաղերի մասնակից շատ մարզիկ-մարզուհիներ ներկայացնում են սփյուռքում ծնված արդեն չորրորդ կամ հինգերորդ սերունդը: Ձեր մեջ կան մարդիկ, ովքեր առաջին անգամ են տեսնում իրենց հայրենիքը: Կան մարդիկ, ովքեր դժվարությամբ են խոսում հայերեն: Բայց բոլորի հոգում մշտապես Հայաստանն է, իսկ Հայաստանի սիրտն էլ բաց է նրանց համար:
ՀՀ նախագահ
ՍԵՐԺ ՍԱՐԳՍՅԱՆ

…Շուտով էլ վարակվեցի զզվելի մի հիվանդությամբ՝ դեղնախտով և մեկ ամսից ավելի պառկեցի հիվանդանոցում։ Շրջապատված բժիշկների հսկողությամբ ու մորս անդուլ խնամքով, կարծում էի՝ գոնե հիմա հույզերս առժամանակ կմարեն, և որ հիվանդագին վիճակս մոռացնել կտա գեներալի աղջկան, մինչդեռ այս անգամ էլ ճիշտ հակառակը կատարվեց։

Զինվորական անձնակազմի ղեկավարի մյուս կարևոր որակներից է հեղինակությունը, որը ենթակաների հետ հարաբերություններում առանցքային դեր է խաղում:
Հեղինակություն ձեռք բերելու համար կարևոր պայման են տվյալ անձնավորության խառնվածքն ու հոգեկերտվածքը, այսինքն` այնպիսի բնածին որակների ամբողջությունը, ինչպիսիք են` առինքնող արտաքինը, ներքին մարդկային գրավչությունը, հռետորական ձիրքը, ոգևորելու, իր ետևից տանելու ընդունակությունը և այլն:

Վերադառնա՜ն պիտի դեռ
Հայրենի հողը բուրյան`
Իբրև նորո՜գ երկրի տեր`
Ե՛վ Թումանյան, և՛ Տերյան:

Ծնվել է 1962 թվականի սեպտեմբերի 15-ին, Լոռու մարզի Շամուտ գյուղում:
Ըմբշամարտով սկսել է զբաղվել 1976 թվականին` Վանաձորում ներկայումս իր անունը կրող «Հայաստան» մարզահամալիրում:
Մարզական կարիերան լեգենդար ըմբիշն ավարտեց 1991 թվականին:
Ըմբշամարտի Հայաստանի ֆեդերացիայի նախագահ (1998-2002 թթ.):
Ըմբշամարտի Հայաստանի ֆեդերացիայի պատվավոր նախագահ:

Ես կատարյալ մոլորության մեջ էի, զգալով անօգնականությունս, դրանից էլ հոգուս խորքում սարսափելի հուզվում էի, ինքս ինձ հուսադրելով, թե ուր որ է՝ կկենտրոնանամ, դուրս կգամ չգիտակցված վախի հոգեվիճակից, որպեսզի հավաքեմ մտքերս և վերջապես մի ինչ-որ հոդաբաշխ խոսք արտաբերեմ։ Բայց ծիծաղելի, նվաստ երևալուս թերարժեքության բարդույթը մեջս դարձյալ գլուխ բարձրացրեց, ուստի ուզեցի, առանց ձայն-ծպտուն հանելու, հեռանալ՝ ուշ չդարձնելով գեղեցկուհու պարտադրող խոսքին։