Երբևէ ձեզ հետ պատահե՞լ է, նայեք ժամացույցին և թվերի հետաքրքիր համադրություններ տեսնեք: Համոզված եմ, որ, այո՛, բոլորիս կյանքում էլ պատահում է: Պատահաբար նկատում ենք և կրկնվող թվեր ենք տեսնում` 13:13, կամ 05:05, երբեմն էլ էլեկտրոնային ժամացույցների վրա անգամ համընկնում են օրերը, ժամերը, րոպեները: Ակամայից մտածում ես` ի՞նչ կարող է դա նշանակել: Ոմանք այնքան էլ կարևորություն չեն տալիս, ոմանք` ընդհակառակը, ինչ-որ իրադարձությունների հետ են կապում, կանխատեսումներ անում և այլն:

Ձյան նշույլ անգամ չկար: Ասենք` որտեղից լիներ, երբ դրսում քսան աստիճան շոգ էր: Բակերում դեռ կանաչին էին տալիս թփերը, լսվում էր արմավենիների տերեւների սոսափը: Եթե մի պահ օրացույցը մտահան անեիր, կմոռանայիր, որ այսօր ճրագալույց է` Ծննդյան տոների նախօրեն:

Հանրահայտ ֆուտբոլիստը ծնվել ու հասակ է առել սպորտային ընտանիքում: Հայրը` ծանրամարտի սպորտի վարպետ, Հայաստանի բազմակի չեմպիոն, ՀՀ վաստակավոր մարզիչ, Հայրենական մեծ պատերազմի մասնակից Ժորա Հովհաննիսյանն է, մայրը` սպորտային մարմնամարզության Հայաստանի բազմակի չեմպիոն և միութենական մրցաշարերի բազմակի մրցանակակիր Վարսենիկ Հովհաննիսյանը, կինը` գեղարվեստական մարմնամարզության սպորտի վարպետ Ջուլյա Սարյանը, իսկ որդին՝ ճանաչված ֆուտբոլիստ Ժորա Հովհաննիսյանը:

Հայոց մեծերի համար Ամանորի տոնը միշտ էլ մի գեղեցիկ առիթ է եղել նորից խոսելու հարազատ ժողովրդի հետ, իմաստավորելու կյանքը, խորհրդածելու անցած եւ գալիք ճանապարհների շուրջ։ Եվ ծնվել են խոսքեր, գրվել տողեր, որոնք այսօր էլ հնչում են նույն իմաստնությամբ՝ ճանաչել տալով ոչ միայն մեծերին, այլեւ ինքներս մեզ։ Հետաքրքիր է, ի՞նչ են մտածել, ինչպե՞ս են Ամանորը տեսել մեր մեծերը երկրի, ժողովրդի եւ իրենց իսկ կյանքի տարբեր ժամանակահատվածներում։

1923-ին, հավաքելով իր սաներին, ջութակահար, դիրիժոր եւ մանկավարժ Վահրամ Մուհենտիսյանը Կ. Պոլսում ստեղծեց սիմֆոնիկ նվագախումբ եւ ղեկավարեց այն շուրջ 20 տարի։ Հենց այս հայ բազմաշնորհ երաժիշտն էր, որ մեծ ջանքերի գնով Կ. Պոլսում առաջին անգամ իր նվագախմբով հնչեցրեց համաշխարհային երաժշտարվեստի գլուխգործոցներից մեկը՝ Բեթհովենի նշանավոր 9-րդ սիմֆոնիան։

Հարություն ՀԱԿՈԲՅԱՆԸ (1918-2005)` հռչակավոր աճպարարը, վառ եւ ինքնատիպ անհատականություն էր բոլոր առումներով: Ծնունդով իգդիրցի` նա իր ողջ գիտակցական կյանքն ապրեց Մոսկվայում, սակայն այդպես էլ, ինչպես հարկն է` ռուսերեն չսովորեց: Մասնագիտական ասպարեզում նա հասավ շատերի համար անմատչելի բարձունքների` միշտ մնալով հանրության, հեռուստատեսության եւ իշխանությունների սիրելին: Աճպարարության նրա հղկված, վիրտուոզ տեխնիկան նյարդայնացնում ու կատաղեցնում էր իր շատ գործընկերների, որոնք էլ, իրենց հերթին, բավական բարդացնում ու փչացնում էին նրա կյանքը:

Ամերիկյան զինծառայողների մի խումբ հրավիրված էր ճաշկերույթի։
-Կերակուրն ու խմիչքը ջախջախեք այնպես, ինչպես թշնամիներին,- անընդմեջ կրկնում էր տանտերը։
Հանկարծ նկատեց, որ զինվորականներից մեկը փորձում է մի շիշ գինի խցկել գրպանը։
-Լսիր, ծերուկ,- ասաց տանտերը,- այդ ի՞նչ ես անում։
-Դե, դուք կարգադրեցիք եղած-չեղածը ջախջախենք, ինչպես թշնամիներին,-պատասխանեց զինվորը՝ իրեն չկորցնելով։-Իսկ ես գերի եմ վերցնում։