Ինձ մի՛ փնտրեք
Հպարտ քայլերգով
Հաղթական կռվից
Դարձողների մեջ:

-1992 թե՞ 93 թվականն էր՝ լավ չեմ հիշում։ Վիրավոր տղերքը պառկած էին Ավանի հիվանդանոցում։ Արայիկ Վարդանյանի հետ գնացել էինք տղաներին բերելու։ Մենք էլ լրիվ զինվորական շորերով, չսափրված, բեղ-մորուքներով, մի խոսքով՝ տեղով վայրենի… Հիվանդանոցից դուրս գալիս որոշեցինք մի կտոր հաց ուտել ու նոր շարժվել Սիսիան։ Էն վատ տարիներն էին՝ ցրտի, մութի, սովի տարիները։ Բոլորիս մոտի եղած փողերը հավաքեցինք, մտանք ռեստորան ու մի քանի սեղան իրար միացնելով՝ նստեցինք։ 10-12 հոգի էինք,- պատմում է Աշոտ Մինասյանը։

Խաչը նպատակի ճանապարհին հաղթահարված խոչընդոտները չեն, այլ սխալ արված քայլերի եւ դրանք շտկելու անհրաժեշտության գիտակցությունը. որքան այն բարձր է, այնքան ծանր է խաչը: Խաչը մեր ոտքերի տակ չէ, այլ մեր ուսերին:
Խաչը ինչ-որ բան ձեռք բերելիս մեր տարած դժվարությունները չեն, այլ` ունեցածը պահելու եւ կորցրածը ետ բերելու մեր ջանքերը, որոնք մեծ են այնքան, ինչքան թանկ է ունեցածը կամ կորցրածը. Խաչը միշտ մեզանից անբաժան է:

Ասպրամ Ծառուկյանը ծնվել է Անիի շրջանի Սարակապ գյուղում։ Պապերը գաղթել են Կարսից ու Ալաշկերտից։ Բնօրրանի կորստյան ցավը շաղախած Շիրակի դաշտի փուշ ու տատասկին՝ վերստին կառուցել են իրենց ծուխ-ծխանին, նոր ծնունդներով շենացրել այն։ Երկար տարիներ աշխատել է «Հայաստանի աշխատավորուհի» ամսագրում, «Առագաստ», «Ճեպընթաց» պարբերականներում։
1997թ.-ից ծառայում է ՀՀ պաշտպանության նախարարությունում։ Այժմ ՊՆ աշխատակազմի հրատարակչական բաժնի խմբագիրն է։

Ես մարդ եմ, բայց ո՞վ եմ ես` որպես մարդ:
Այս հարցը` հենց այս ձեւակերպմամբ, քչերին է հուզում, թեեւ շատերին է հետաքրքրում, թե ո՞վ է մարդ արարածը, եւ ինչպիսի՞ն է նա, ինչպե՞ս կարող ենք մենք ճանաչել մարդուն` հարցեր, որոնց իրական պատասխանը կարող ենք գտնել` միմիայն սեփական հոգու խորքը նայելով:
Շատ հաճախ մեզ թվում է, թե խորապես ճանաչում ենք այն մարդկանց, որոնց հետ մենք շփվում են, բայց գալիս է մի պահ, երբ մեր ամենավստահելի մարդու արարքը սառը ցնցուղ է դառնում մեզ համար:

Երբ խոսքը վերաբերում է բանակին, բոլոր մտահոգությունները, թերությունները, բացթողումները դառնում են երկրորդական։ Սահմանին զինվորը դրոշի պես բարձր պահել է մեր ազգի հավաքական արժանապատվությունը, յուրաքանչյուրիս պատիվը։ Մենք պիտի այնպես անենք, որ զինվորն իրեն չեմպիոն զգա, աշխարհին հաղթած չեմպիոն։ Պիտի այնպես անենք, որ զենքը մեր զինվորի ձեռքում բազմապատիկ հզոր լինի, թե չէ հակառակորդն էլ զենք ունի, բոլորն էլ զենք ունեն, մեր կռիվը զենքի կռիվ չէ, ոգու կռիվ է։

Դու՛ք, որ կանգնեցիք օրհասի պահին,
Կրծքով դիմահար հրին ու հողմին,
Ու բիբլիական հողը Նաիրյան
Ձեզ կորով տվեց և ուժ առնական: