Հոգևոր-մշակութային
ԶՈՒ հոգևոր սպասավորությունը մեծ դպրոց է հոգևորականի համար: Եթե ծխական քահանան պետք է տնից տուն անցնի և ընտանիք առ ընտանիք քարոզի, ապա բանակում պատրաստի լսարան կա, և քրիստոնեական քարոզչության ասպարեզում մեծ արդյունքի կարելի է հասնել: Զորամասն իդեալական տեղ է հոգևորականի կայացման համար:
Այսօր առատ ձյուն սկսեց տեղալ ժամը 20:30-ի կողմերը: Ուշադրություն չդարձրեցի: Օրապահ էի եղել, հոգնած էի, քունս տանում էր: Նստել էինք լսարանում: 21:30-ի կողմերը լույսը տարան:
Տղաներից մեկն ասաց.
– Տղերք, հըլը դուրս եկեք, տեսեք՝ ի՜նչ եղանակ է:
Բոլորս երեխաների պես վազեցինք դուրս: Գնդում լույս կար միայն ճաշարանի ու նրա հարակից տարածքի ձյուների վրա: Միանգամից տխրությունն ու կարոտը պատեցին հոգիս, սկսեցի խեղդվել: Իմ ամենասիրած եղանակն էր:
Վերջերս ավարտվեց ԵՊՀ իրանագիտության ամբիոնի նախաձեռնությամբ կազմակերպված միջազգային գիտաժողովը` նվիրված Կովկասի բնիկ ժողովուրդներին, որի կազմակերպիչներից պրոֆեսոր Գառնիկ Ասատրյանը վերջերս այդ առիթով հարցազրույցով էր հանդես եկել «Հայ Զինվորի» էջերում (թիվ 44, 8-14 նոյեմբերի, էջ 7)։ Հարցազրույցը սակայն, անսպասելիորեն անվանված էր «Լեգենդ եւ իրականություն»։ Անսպասելի, քանի որ դա ավելի շատ տրամադրում է հրապարակախոսական բնույթի զրույցի, քան գիտական` կապված գիտաժողովի արդյունքների հետ։
-Նոր-նոր լույսը սկսել էր բացվել։ Հայրս արդեն ոտքի վրա էր։ Հագնվել, պատրաստվում էր դուրս գալ։ Երեկոյան արդեն խոսել էր մեզ հետ, պայմանավորվել։ Դաշտ պետք է գնայինք՝ խոտհունձի։ Տնից դուրս գալուց նորից հիշեցրեց մորս՝ տղաները, երբ արթնանան, թող հաց ուտեն, դաշտ գան, ես երեք գերանդիներն էլ հետս տանում եմ, իրենց ասել եմ, գիտեն։ Ես եղբայրներիս՝ Արմենի, Արայի հետ պիտի գնայինք խոտհունձի, սակայն պայմանավորվածություն կար, որ պետք է առավոտյան ես Ղարաբաղ գնամ, տղաներին փոխարինելու։ Այդ մասին գիտեին միայն եղբայրներս։ Երբ դուրս եկանք և քիչ հեռացանք տնից, մեր ճանապարհները բաժանվեցին։
Աշխարհի բոլոր ժողովուրդները տոնում են Նոր տարին, սակայն տարվա տարբեր եղանակներին եւ տարբեր ձևով` համաձայն իրենց ավանդույթների և օրացույցի: Միայն մի բան է ընդհանուր. Ամանորի տոնակատարությունը պետք է անպայման ուրախ լինի և շքեղ, ճոխ սեղաններով և նվերներով:
Քրիստոնեության ընդունումից առաջ հայերը Նոր տարին տոնել են Արեգ ամսվա Արեգ օրվա Այգ ժամին, այսինքն` գարնանային գիշերահավասարի օրվա (մարտի 21-22) արեւածագին: Ըստ հայկական կենդանակերպի` 2012-ը խեցգետնի տարի է:
-Բերանդ ինչ գալիս է` ասում ես։
-Բերանիս տերը ես չեմ, լեզուս է։
♦♦♦
-Բավական չեղա՞վ այդքան քծնես։
-Բա այսքան տարիների փորձս ի՞նչ անեմ։
Նորակոչիկ օրապահը առաջին անգամ է վերակարգում: Հուզվում է, անընդհատ ուղղում է գոտին, գլխարկը: Հանկարծ վաշտ է մտնում գնդի հրամանատարը: Օրապահը շփոթվում է, բերանը բաց կանգնում է ու քարանում` կանոնադրությունն իսպառ մոռացած: Փոխգնդապետն ասում է.
– Ի՞նչ ես բերանդ ջուր առած նայում, հը՞, քե՛զ եմ հարցնում: Բղավի՛ր:
– Աաաաաաաա~: