Խեղդուկ գետնափոր հյուղակում երկու էրզաց-մոմերի աղոտ լույսի տակ նստած էին Վեբերը, Դիլենբերգն ու Բրեմը, եւ, ինչպես ամեն երեկո, տաքացած սկատ էին խաղում՝ մի քանի ժամ անընդմեջ, մինչեւ բթանալը, մինչեւ դանդաղ ցնորվելը։ Լռակյաց Յանցենը՝ գրքի իսկական որդը, էլի հաջողացրել էր վաշտի խղճուկ գրադարանից արժեքավոր գիրք ընտրել ու հիմա խորասուզված կարդում էր՝ խուլ ու համր այն ամենի հանդեպ, ինչ իրեն շրջապատում էր, բավարարվելով այն ժլատ լույսով, որ բաժին էին հանել թուղթ խաղացողները։ Ուլրիխ Վեգվեները՝ գետնափորի հինգերորդ բնակիչը, նստել էր աթոռակին, հայացքը անշարժ մի կետի հառած՝ տանջվելով անիմաստ ու անբովանդակ կյանքից։ Բացի այդ, զգացնել էր տալիս քաղցը, որ նրանց բոլորին տանջում էր այն ժամանակից ի վեր, երբ կղզին կտրվել էր աշխարհից, ու ամեն տեսակ մթերքի մատակարարում դադարել էր։

Չեմ կարող ասել, թե ե՞րբ, որտե՞ղ, քանի՞ տարեկանում եմ առաջին անգամ լսել «Բյուրավոր ու անշիրիմ նահատակաց հիշատակին» արտահայտությունը… Թերևս իմ ծնվելու օրվանից, գուցե նույնիսկ ավելի շուտ, ասենք հարյուր տարի առաջ… Բայց հստակորեն կարող են ասել, որ հաջորդ արտահայտությունը, որ դաջվել է իմ մանկական հոգում Հայոց Մեծ Արդարության հաղթանակի նկատմամբ անսասան հավատն է եղել… Եվ եղերագործությանն ի պատասխան մենք վերստեղծեցինք այն հրաշքը, որ պետականություն է կոչվում և իրականացրինք այն երազանքը, որ դարերով էինք փայփայում` անկախ, ազատ մեր Հայրենիքը:

Աշխարհի տարբեր երկրների մեծ ու փոքր քաղաքներում հուշարձաններ, խաչքարեր, հուշատախտակներ կան՝ նվիրված ցեղասպանության զոհերի հիշատակին. Ամստերդամ, Մարսել, Լիոն, Սիդնեյ, Լառնակա, Մայամի, Թեհրան, Ֆիլադելֆիա, Միչիգան, Սան Ֆրանցիսկո, Ավինյոն… Բոլոր այն վայրերում, որտեղ, կարեւոր չէ` մեծ թե փոքր, հայկական համայնք կա, որտեղ հայի սիրտն է բաբախում։

Գրքի պատմությունը նման է իր ժողովրդի պատմությանը
«Մշո ճառընտիրը» հայերեն ամենամեծ ձեռագիր մագաղաթն է։ Գրվել և ծաղկվել է 1200-1202թթ. Երզնկայի Ավագ վանքում։ Գրիչը Վարդան Կարնեցին է, ծաղկողը՝ Ստեփանոսը։ Մատյանն ունեցել է 660 թերթ, կշռել է 28 կգ։
«Ճառընտիրը» հափշտակել են այլազգիները, և հետագայում փրկագնվել 4000 արծաթով, որի հանգանակությունը կատարել է գյուղացիությունը։ Մեծ եղեռնի օրերին երկու գեղջուկ հայուհի (նրանց անուններն անհայտ են) «Մշո ճառընտիրը» երկու մասի են բաժանում և հասցնում Արևելյան Հայաստան՝ փրկելով թուրք զավթիչների և ջարդարարների ձեռքերից։

Արևմտյան Հայաստանում անթեղված-մնացած մեր հոգևոր գանձերի ուսումնասիրությունը բանասիրական գիտությունների թեկնածու, դոցենտ Լուսինե Սահակյանի համար պարզապես գիտական աշխատանքներ չէ, այլ հոգու ճիչ, ցավ ու տառապանք հետևողական բնաջնջման ու ոչնչացման դատապարված մեր ժողովրդի բազմադարյա հոգևոր-մշակութային արժեքների համար: Այստեղ է, որ նույնանում են փորձառու, պրպտուն գիտնականը, իսկական մտավորականն ու ազնիվ հայրենասերը: Եվ ահա քանի տարի նա համառ հետևողականությամբ փորձում է փրկել մեր սրբակնիք բառերն ու հայրենակնիք տեղանունները, այսինքն` մեր ինքնության նշաններն ու վկայությունները:

Օրերս Ռումինիայի մայրաքաղաքում հրատարակվեց ցեղասպանագետ, ՀՀ ԳԱԱ թղթակից անդամ Նիկոլայ Հովհաննիսյանի «Հայոց ցեղասպանություն» մենագրությունը, որը ֆրանսերենից ռումիներեն են թարգմանել Թագուհի և Մադելեյն Կարակաշյան քույրերը (Genocidul Armean, Bucuresti, 2012, 112 էջ): Ռումիներենը տասներկուերորդ լեզուն է, որով լույս է տեսնում հեղինակի նշված աշխատությունը: Մինչ այդ մենագրությունը լույս էր տեսել անգլերեն, գերմաներեն, ֆրանսերեն, ռուսերեն, թուրքերեն, ճապոներեն, հունգարերեն, հայերեն, արաբերեն, պարսկերեն, իսկ 2011թ. վերջերին` նաև կորեերեն:

Հայոց մեծերի համաստեղության ամենափայլուն աստղերից է Ալեքսանդր Թամանյանը, որին վիճակվեց մի ամբողջ դարաշրջան նշանավորել մեր ազգային ճարտարապետության մեջ։ Հիրավի վիթխարի է նրա անձի և գործի նշանակությունը՝ նա եղավ հայ նոր ճարտարապետության հիմնադիրը, սկզբնավորողը մի դպրոցի, որը հավերժորեն կրելու է իր անունը՝ Թամանյանական։
Ժամանակակիցները՝ հայ, թե օտար, տեսան և գնահատեցին նրան։ Մարտիրոս Սարյանը, որը նաև նրա մեծ հայրենակիցն էր (երկուսն էլ սերում էին Նոր Նախիջևանից), նրան համարում էր «մեր ժամանակի հանճարեղ մարդ»։