Սիաննա Մնացականյանը ծնունդով Արարատից է։ Պատերազմական օրերին կամավոր մեկնել է Արցախ և որպես բուժքույր մասնակցել է սահմանային տարբեր բնակավայրերի ինքնապաշտպանական ու ազատագրական կռիվներին։ Ամուսնացել է Արցախում, ամուսինը՝ Արթուրը, որը նույնպես մարտնչում էր նույն ջոկատում, Ստեփանակերտից է։

Ասում են, թե ցավը հիշողություն է։ Հասուն տարիքում չար մարդու արարքը ժամանակի հետ կա՛մ մոռացվում, կա՛մ էլ ավելի է չարացնում մարդուն։ Բայց կա մի ցավ, որը գալիս է մանկության երջանիկ, անհոգ օրերից ու տարիների հետ փոխվում է կարոտի ու երանության։ Հորեղբայրս՝ Հարազատը, 4 տարեկան է եղել, երբ Սարիբեկ հայրը մեկնել է Մեծ հայրենական ու չի վերադարձել։ Արդեն տարիքն առած հորեղբայրս պատմում է. «Ձեռքիս ափն ինչ-որ բանի էր կպել ու կտրվել։ Արյունը չէր դադարում։ Հայրս մի ձեռքով ամուր սեղմեց դաստակս, մյուս ձեռքով առվույտ քաղեց, ծեծեց ու դնելով վերքիս՝ կապեց։

Ս. Գրիգոր. -Ի՞նչ է Աստված։
Հրեշտակ. -Աստված Մեկ է ու Սուրբ ու որևէ բանի չի նմանվում։ Նրան անկարելի է տեսնել, բայց արդարները և սուրբերը դատաստանի օրը Նրա Սուրբ Երեսը պիտի տեսնեն։
Ս. Գրիգոր. -Երկինքը քանի՞ աստիճաններից է բաղկացած, և հրեշտակները որ աստիճանում են գտնվում։
Հրեշտակ. -Երկինքը բաղկացած է տասը աստիճաններից։

Մայոր Գևորգ Ասատրյանը սովորել է Գյումրի քաղաքի Պետրոս Դուրյանի անվան N 28 դպրոցում։ Խորհրդային բանակում ծառայելուց հետո ընդունվել և ավարտել է Երևանի պետական համալսարանի բանասիրության ֆակուլտետը՝ ստանալով լրագրողի, բանասեր-թարգմանչի որակավորում։
Աշխատել է տպագիր և էլեկտրոնային լրատվության մի շարք խմբագրություններում՝ «Ավանգարդ» թերթ, «Հայաստանի աշխատավորուհի» ամսագիր (բաժնի վարիչ), Հայաստանի հեռուստատեսության և ռադիոյի պետական կոմիտեի պրոպագանդայի խմբագրությունում (խմբագիր, ավագ խմբագիր), Ազգային ռադիոյի հասարակական-քաղաքական, երիտասարդական հաղորդումների գլխավոր խմբագրությունում (գլխավոր խմբագիր) և այլն։

Թեժ մարտեր էին ընթացել գյուղի ազատագրման համար։ Կիսաքանդ, այրված տներ, շտապ փորված ու արդեն հող ու խոտով ծածկված դիրքեր։ Ներքեւում հոսում է Լեւագետը։ Գյուղը հսկում է առյուծի նմանվող ժայռը, որից էլ երեւի առաջացել է գյուղի անունը։ Տարիներով անխունկ ու անմոմ, քանդված մատուռներ, վիրավոր տապանաքարեր։ Ամեն քայլափոխի հանդիպում ես սուրբ նշխարի, վկայությունների, որոնք հայ զինվորի ձեռքով մաքրված, խնամքով՝ կկոցում են աչքերը լույսից, արեւից՝ ականջալուր հայ բառ ու բանին։

Քարտեզին նայելով՝ հրամանատար Ստեփան Գեւորգյանն ասաց.
-Գուցե կան աշխարհում այս բարձրության վրա տեղակայված ստորաբաժանումներ, ռազմակայաններ, սակայն մարտական հենակետեր՝ դժվար թե…
Ու հիմա Մռավի լեռնագագաթ ենք բարձրանում Արսեն Համբարձումյանի ու Վանիկ Ավագյանի հետ։

Սուրբ Գրիգորը իր որդուն՝ Արիստակեսին իրեն փոխանորդ նշանակելուց հետո, ինքը գնում է լեռները։ Մի օր խնդրում է Աստծուն, որ հրեշտակներից մեկին ուղարկի իր մոտ, որպեսզի իմանա, թե մահանալուց հետո արդարների եւ մեղավորների հոգիները ո՞ւր են գնում եւ ի՞նչ ճանապարհ են անցնում, եւ ի՞նչ է պատահում նրանց այդ ճանապարհին։ Հրեշտակների հետ մերթընդմերթ տեսնվելով` իր իմացածը պատմում էր Արիստակեսին, որ երբեմն իր մոտ էր գալիս։