1915թ. հին Բայազետը՝ բոցերի մեջ։ Ու այդ բոցերից փրկված որբի ճակատագրով ապրել էին Սիրեկանն ու Ասանեթը։ Ամուսնացել էին, տուն-տեղ դրել, սակայն տունը կարոտ էր մնացել մանկան ճիչի։ Աստվածահավատ, 65-ամյա Սիրեկանն ու 50-ամյա Ասանեթը մի օր էլ վաղ գործի գնալիս, հիմնարկի դռան առաջ տեսնում են բարուրով փաթաթված մի երեխա։ Ուրախությունից արտասվում, տուն են բերում եւ, ի պատիվ Րաֆֆու, անվանակոչում Սամվել։ Սամվելը մեծացավ, ամուսնացավ։ Հարսը՝ Ռիտան, ծերունիներին պարգեւեց երեք թոռ՝ Արմեն, Արթուր, Լիանա։

Հրադադարը նոր էր հաստատվել։ Երդման արարողությունից հետո ծնողներն ու հարազատներն իրենց զինվոր որդիների հետ ծառերի ստվերում սեղան էին գցել ու աշխույժ զրույցի բռնվել։ Սեղաններն առատ էին. պարզ էր, որ վերադառնալով՝ նրանք օրեր շարունակ ապրելու են նեղության մեջ, սակայն առանց զավակին կերակրելու հայ ծնողի կոկորդից պատառը ներքեւ չի գնա։ Ու սեղանի համեղ պատառներն այսուայն կողմից փոխանցվում էին զինվորներին։ Մի քանիսի ծնողներն ինչ-ինչ պատճառներով չէին եկել, սակայն եկած ծնողներն ու կարանտինում արդեն ընկերություն հաստատած տղաները նրանց «ստիպելով», համոզելով բերել էին իրենց սեղանների մոտ։

-Քրիստոնյաներից լսելով Աստծո խոսքը` ես դարձի եկա,- պատմում է մի նորադարձ եղբայր։ -Տիրոջ հետ հաշտվելու այդ ներքին ուրախությունս այնքան նոր ու անբացատրելի զգացմունք էր, որ ուզում էի անպայման բոլորի հետ կիսել ուրախությունս։ Ու քանի որ իմ մոտիկ մարդկանցից որպես բարեպաշտի միայն տատիս գիտեի, առաջինը նրան պատմեցի իմ հոգեվիճակի մասին։ Նա էլ, լսելով միայն մի նախադասություն, ասաց. «Մեռնեմ խաչի զորությանը»։ Ես զարմացած հարցրի, թե ի՞նչ է դա նշանակում։ Նա էլ հոժարությամբ հետեւյալ դեպքը պատմեց.

Երբ Ալմա-Աթա քաղաքի հայ ընտանիքի մանուկներից մեկը պետք է էքսկուրսիա գնար Տյան Շանի լեռները, նրա հավատացյալ ու բարեպաշտ տատիկն ասում է.
«Ճանապարհից առաջ Ներսես Շնորհալու «Հավատով խոստովանիմ»-ի Խաչի պահպանության աղոթքը մինչև չկարդաս ու չխաչակնքես, չեմ թողնի, որ գնաս»։ Երեխան էլ դժկամությամբ ու շտապելով, բայցեւայնպես համաձայնում է կարդալ աղոթքը, ու երեսը խաչակնքելով՝ դուրս է թռչում տանից։
Ճանապարհին դժբախտություն է պատահում. ավտոբուսը ձորն է գլորվում, ու բոլոր երեխաները զոհվում են, եւ միայն այդ հայ երեխան է ողջ մնում։

Մի տարեց ծանոթ կին պատմեց հետեւյալը. «Երբ որպես բուժքույր հերթապահում էի Երեւանի հիվանդանոցներից մեկում, այդ օրը մի ծանր հիվանդ բերեցին, որն արտաքնապես առողջ էր երեւում, բայց անհասկանալի մի ցավից անընդհատ գոռում էր ու օգնություն խնդրում։ Բժիշկները շատ քննեցին, բայց այդպես էլ ոչինչ չհասկացան, ու միայն ցավազրկող դեղեր էին տալիս, որոնք, միեւնույնն է, չէին օգնում։ Ինձ նշանակեցին նրան խնամող։

Գերության մեջ հայտնված ազերու հետ իր տան պատշգամբում զրուցում էր Սուրիկը։ Գերուն ճանաչում էին ջոկատի տղաները, նա հայտնի էր յուրայինների մոտ իր հեղինակությամբ, պատերազմի դաշտում իր դաժանությամբ ու հայատյացությամբ։ Գիտեին նաեւ, որ մեծ կարողությունների տեր է։ Սուրիկը լուռ էր, ինքնամփոփ։ Ազերին, դա լավ նշան համարելով, անընդմեջ խոսում էր, փորձում համոզել Սուրիկին. «Կարդա՛շ, լեզուդ ինչ կպտտի, ինչքան՝ ոսկի, փող, մալ, դովլաթ, գիշերս լուրն ուղարկեմ՝ առավոտը չբացված` էստեղ լինի։ Ապահով մինչեւ կյանքիդ վերջ կապրես։ Իմ մահը քեզ ի՞նչ կտա։ Խնդրում եմ` բաց թող ինձ, գնամ հասնեմ մորս, ընտանիքիս, երեխաներիս, եղբայրներիս»։

Գեւորգ Դավթյանը զոհվեց 1994-ի ապրիլի 25-ին, Թալիշի բարձունքին։ Գեւորգի մահվանից անցել է 18 տարի։ Ալինան դժվարություններով զոհել, մեծացրել է իրենց երեք երեխաներին՝ Քրիստինեին, Գայանեին, Սերյոժային։ Չորս թոռնիկներից մեկը կրում է պապի անունը։ Տարիներն անցնում են, իսկ Ալինան չի դադարում նամակներ գրել ամուսնուն։ Գրում է չափածո ու արձակ, կիսում է իր խոհերը, մտորումները, դժվարին պահերին հարցումներ է անում, եւ ամուսինը հուշում է, օգնում, որ գտնի այդ հարցերի պատասխանները։ Պատասխանները գտնում է երազում կամ արթմնի։ Վերջերս լույս տեսավ նրա ստեղծագործությունների ժողովածուն: