Զրույց «Քալաշյան» պարարվեստի դպրոցի հիմնադիր և գեղարվեստական ղեկավար Ասատուր Քալաշյանի հետ

1905 թվի աշնանն էր, թուրք-հայկական ընդհարումների ամենակատաղի ժամանակը։ Ես իմ հայրենիքումն էի՝ Լոռու սարերում։

Մենք կբուժենք քո վիրավոր մարմինը սուրբ,
Ու դու նորից մարգարտափայլ կշողշողաս,
Քեզ գրկել է արյունածոր մի ժողովուրդ,
Քո թևերին ապավինել անպարտ մի ազգ:

Այս համարից ներկայացնում ենք «Հայ մտքի դպրոց» հայագիտական կենտրոնի սաների պատմվածքները՝ 2020 թ. պատերազմի հերոսական, հուզիչ, հիշարժան ու նվիրական դրվագներով:
Նախագծի մտահղացման հեղինակն ու իրագործողը բանասիրական գիտությունների թեկնածու, «Հայ մտքի դպրոց» հայագիտական կենտրոնի ղեկավար Լուսինե Ավետիսյանն է։

…Հովերը մոր պապակ շուրթի պես համբուրում էին։ Ջրի խշշոցը, ասես, աղոթք էր։ Բայց լուսաբացի անդորրը խաբուսիկ էր, նենգ էր արևի ժպիտը, շեկ ճառագայթներն` այրող որոգայթ. մի ակնթարթ ևս և… փոշու անթափանց վարագույրների հետևում ավարտվեց ծեգի երջանիկ նախերգանքը։ Զինվորը ճանկռեց հողը. թշնամին ճեղքել էր ճակատը։

Շրջոնքված վայրում մուսուլմանական,
Բարձր լեռնանցքում` մշուշով լի,
Քեֆ էինք անում մահվան հետ անգամ,
Ինչպես երազում զարհուրելի:

Մոռանալ չկա՛ և ո՛չ մի անուն,
Ամե՛ն մեկը մի զա՛րկ է մեր սրտում,
Նրանք զոհվեցին ու ընկան հանո՛ւն…,
Որ խաղա՜ղ լինի մեր երկինք ու տուն: