Հոգևոր-մշակութային
Շուշիից անընդհատ ռմբակոծվում էր Ստեփանակերտը։ Բնակչությունը պատսպարվել էր նկուղներում։ Արցախի մայրաքաղաք էին ժամանել տարբեր երկրներից լրագրողներ։ Անգլերենի, ֆրանսերենի գործը հեշտ էր. կային թարգմանիչներ։
Հայոց եկեղեցին ու բանակը բոլոր ժամանակներում մեկ միասնականություն են եղել, կան ու կլինեն: Անխախտ հավատքով, մարտական ոգով՝ զենքով ու խաչով, հայ հոգևորականը միշտ եղել է մարտադաշտում, կանգնել զինվորի կողքին ու պաշտպանել մեր խաղաղ արարման իրավունքը, մեր ինքնությունն ու հայրենի եզերքը:
Բոլոր հնագույն քաղաքների նման Երեւանը վաղնջական ժամանակներից ունեցել է իր բերդերը։ Քաղաքի հնագույն բերդերից հայտնի են Կարմիր բերդը, Արին-Բերդը, Ծիծեռնակաբերդը, Ձորաբերդը։
Լուրթ երկնքի տակ, առաջին գծում
Կանգնած է զինվորը խրամատի մեջ,
Զենքը ձեռքին, կրակն աչքերում,
Ու խավար գիշերվան ասես չկա վերջ:
Եթե մի քանի տարի առաջ Մհեր Իսրայելյանի ստեղծագործական երևումները գրական մամուլում և կայքերում, նաև՝ «Մինչև մեռնելն ապրել է պետք» վիպակի ու «Մի շան բախտ հին հայկական ճանապարհի վրա» պատմվածքների ժողովածուի՝ առանձին գրքերով հրատարակվելը ընկալվում ու մեկնաբանվում էր իբրև գրականություն, թեկուզև շատ խոստումնալից ու տաղանդավոր դրսևորումներով, մուտք գործելու հայտ, ապա նրա երրորդ գիրքը՝ «Ես եմ աշխարհի թագավորը» վեպն արդեն փաստումն է իր ուրույն ձեռագրով ու ոճով, ասելիքի թիրախով արձակագրի հաստատուն ներկայության արդի հայ գրականության պարագծում: