Հոգևոր-մշակութային
Սիրելի՛ հավատացյալ հայորդիներ
Սիրելի՛ սպաներ և զինվորներ Հայոց հաղթական բանակի
Հարության ու հաղթանակի ամիս է մայիսը՝ Ավարայր, Սարդարապատ, Շուշի, երբ օրհասական պահին հնչում են Եկեղեցիների զանգերի ղողանջները, հավատավոր հոգու նոր զորությամբ և միաբանության ոգով խմբվում է Հայոց աշխարհազորը, զինվում հոգևորականները, մանուկն ու կինն իջնում են ռազմի դաշտ՝ կերտելով բեկումնային հաղթանակ. այսպես ենք պայքարել մինչև այսօր, պայքար ոչ թե կյանքի ու գոյատևման, այլ պայքար մեր հավատի ջահի համար…
…Նրա երակներում հոսում էր Նարեկացու եւ Քուչակի արյունը, իսկ սրտի միջով անցնում էր Խաչատուր Աբովյանի վերքը։ Նա տիրապետում էր Սասունցի Դավթի ուժին, սակայն նրա պոեզիայում ծաղկում էր մոր ծաղիկը, որի անունը քնքշություն է։ Նրա քնարը պատվով կրում էր Կոմիտասի կարոտը եւ Մարտիրոս Սարյանի գույների հարմոնիան։
Հայերը բնակվել են Փոքր Ասիայի հյուսիս-արեւելքում, Ռուսաստանին սահմանակից շրջաններում, շուրջ 1500 տարի եւ որպես քրիստոնեական մի կղզի, գոյատեւել մահմեդական ծովածավալ աշխարհում: Արաբները, թաթարները, մոնղոլները, քրդերը եւ վերջապես թուրքերը ավերել ու ավերել են «Արեւելքի Բելգիան», որը Ասիայի եւ Եվրոպայի միջեւ կապող օղակ էր հանդիսանում:
Հայերի զանգվածային կոտորածները առանձնակի ու անջատ «դժբախտ պատահարներ» չէին, այլ դրանք ցեղասպանության դավադիր փորձեր էին, որոնք կատարվեցին երեք տարի շարունակ, տարբեր բարբարոսական ձևերով ու եղանակներով:
Կապանցի երիտասարդ նկարիչ Էրիկ Դավթյանի կտավներին ծանոթ էի համացանցից: Սյունիքի շքեղ ու շռայլ բնության պատառիկները լուսանկարչական ճշգրտությամբ, բայց գույների աներեւակայելի նրբերանգներով կտավին փոխադրող նկարիչը ապշեցնում էր իր անսահման նվիրումով ու աշխատասիրությամբ՝ անընդմեջ մի նոր գեղանկար մատուցելով երկրպագուներին:
Չնայած խիստ ու դաժան հսկողությանը և գրաքննությանը, երկրում կատարվող վայրագությունների, չարչարանքների, բանտերում սպանությունների և ողջակիզումների մասին որոշ լուրեր սկսեցին ի հայտ գալ աննախընթաց ու զարմանալի ձևերով: Հայերին ճանաչող մահմեդականները հաճախ ապօրինի ճանապարհներով նրանց նամակները արտերկիր էին հասցնում:
