Մի տարի այս կողմերում երաշտ է լինում։ Արտերը չհասած չորանում են։ Գյուղի ծերերը որոշում են լայնացնել մոտակա առվի հունը։ Մի երկու օրում հունը բավականին լայնացնում են։ Ջուրը թեև ավելանում է, բայց դարձյալ չի բավարարում երկու գյուղի։ Բնակիչները սկսում են վիճել, թե ով առաջ ջրի։

Օրերս ՀՀ Գրողների միության կլոր դահլիճում կայացավ մեր ժամանակի ճանաչված գրող, թարգմանիչ, արձակագիր, հրապարակախոս Գրիգոր Ջանիկյանի նոր` «Սպարտակ» գրքի շնորհանդեսը:

ուլող գնդակների և թռչող բեկորների միջով վազում էր։ Յուրաքանչյուր քայլից հետո կարող էր գնդակի կամ շիկացած բեկորի հանդիպել, բայց ոչինչ չէր զգում։ Տղերքը կռվում էին։ Ոչ ոք նրա վրա ուշադրություն չէր դարձնում՝ թշնամին գրոհում էր։ Չզգաց էլ, թե ինչքան տևեց խելագար վազքը։

Ձեր կարդացածից շատ բաներ կարող են անգամ ծիծաղելի թվալ, բայց արժե՞ արդյոք դրանց վրա ծիծաղել: Չէ՞ որ ապագայի առաջ մենք անզոր ենք և կարող ենք լոկ ենթադրել: Իսկ երբեմն ամեն մի նոր բան այնքան անհավատալի է թվում, որ հրաժարվում ես հավատալ:

Միշել Լեգրան, Հովհաննես Բաղրամյան, Մոնթե Մելքոնյան, Հովհաննես Այվազովսկի, Առնո Բաբաջանյան… Նրանց անգնահատելի արժանիքների հիմքում ընկած է ոչ միայն տաղանդը և անհավանական աշխատասիրությունը, այլ նաև զարմանալի սերը, որը ոմանց ոգեշնչել է գլուխգործոցներ ստեղծելու, իսկ ոմանց՝ մղել մարտական սխրանքների։

Ես, որպես կրակ, որպես հուր-արև,
Որպես պայքարի հզոր ընդվզում,
Ձեր արյան մեջ եմ նստած հարատև,
Ոգի եմ տվել, շաչել եմ մարտում:

Սոս Սարգսյանի անվան Համազգային թատրոնի գեղարվեստական ղեկավար, ռեժիսոր, թատրոնի և կինոյի դերասանուհի, ՀՀ վաստակավոր արտիստ Նարինե Գրիգորյանը խաղացել է նաև մի շարք գեղարվեստական ֆիլմերում, այդ թվում՝ հայրենիքում շատ սիրված «Կյանք ու կռիվ 2. 25 տարի անց» ու միջազգային ճանաչում գտած «Եվա» ֆիլմերում: