Հունվարի 20-ին բանաստեղծուհի Սիլվա Կապուտիկյանը կդառնար 100 տարեկան: «Հայ զինվորին» տված տարիների վաղեմություն ունեցող այս զրույցը ներկայացնում է մեծ մտավորականի խոհերն ու մտորումները մեր երկրի առաջընթացի, ժողովրդի կենսունակության, ազգային-բարոյական արժեհամակարգի, բանակի մարտունակության ու մի շարք հրատապ խնդիրների մասին, որոնք արդիական ու հնչեղ են մինչ այսօր:

Նա երկնքից չէր իջել, գալիս էր իր տոհմիկ հորական տնից, հայրենի Արարատ գյուղից, ուր աչք էր բացել Սուրբ լեռան պատկերի առաջ, եւ բովանդակ հայության նման լեռը տպվել էր նրա գիտակցության մեջ՝ որպես գերեվարված հայրենիքի խորհրդանիշ, որից դանդաղ մխում էր վրեժխնդրության վճիռը։

Հաղթական զինվո՛ր հայոց,
Խիզախ, արի ու քաջ,
Դու չես տեսել ու չես տեսնի
Պարտություն, նահանջ:

Զրույց ռեժիսոր, երգահան, գրող ՔՐԻՍՏ ՄԱՆԱՐՅԱՆԻ հետ   Ես չունեմ քեզնից թանկ ոչ մի բան, Հարազատ իմ հող, հարազատ իմ հող, Եվ դարձրել եմ քեզ համար սահման Սիրտս բաբախող, սիրտս բաբախող, Ով էլ հանդգնի իմ դեմ ելնել, Ես եմ լինելու հաղթող, Գլխիս վերեւ եռագույնը, Կռիվ կտամ, կտամ եւ կյանք, Բարձր կպահեմ ես քո անունը, Քո […]

Անհատներ կան, որոնց ներկայությունը հանրային ու ընկերային կյանքին մեջ հմայք, ուժ, վստահություն եւ ոգեւորություն կներշնչե:

Թումանյանը տեսել է եւ ապրել մարդու մեծ տառապանքը, հայտնաբերել աստվածայինը՝ տանջվող, հասարակ հոգիների մեջ: Եվ, դրա հետ միասին, միշտ աչքը պահել է երկնային ահեղ անցվոր Սիրիուսի խորհրդավոր ընթացքին:

Կեսգիշերն անց էր: Մոտակա շենքի հատուկենտ տներում էր լույս վառվում: Վահրամի քունը չէր տանում. առավոտյան պետք է ներկայանար զորահավաքակայան. առջեւում զինվորական երկու տարվա կյանքն էր: