Գորիսում տեղի ունեցավ 5-րդ բրիգադի զոհված ազատամարտիկների հիշատակին նվիրված խաչքարի բացման հանդիսավոր արարողություն: Մասնակցեցին 1-ին զորամիավորման հրամանատար, գնդապետ Արարատ Մելքումյանը, զորամիավորման և ենթակա զորամասերի հրամանատարության ներկայացուցիչներ, ԵԿՄ վարչության, մարզային և Գորիսի մասնաճյուղերի պատասխանատուներ, Արցախյան ազատամարտի վետերաններ, Ապրիլյան պատերազմի մասնակիցներ, պատանի երկրապահներ, բազմաթիվ զինծառայողներ, Գորիսի հասարակության ներկայացուցիչներ:

Իմ կյանքն ահա 60-ից ավելի տարիներ լուսավորել ու լուսավորում են երկու մեծ դիպվածներ, որոնց ես այլ կերպ, քան հրաշք, չեմ կարող անվանել։

Հարյուր տարի առաջ հայ ժողովուրդը կենսական նշանակություն ունեցող պատմական հաղթանակ տարավ Սարդարապատում: Հաղթանակ, որը Բաշ-Ապարանի ու Ղարաքիլիսայի ճակատամարտերի հետ համատեղ վճռեց ոչ միայն հայ, այլև կովկասյան ժողովուրդներից շատերի ու հատկապես մեր հարևանների ճակատագիրը: Հերոսամարտին և այդ օրերի պատմաքաղաքական կարևոր իրադարձություններին է նվիրված Երվանդ Պետրոսյանի «Սարդարապատ» պոեմ-հերոսապատումը:

Հունիսի 2-ից 4-ը Ն.Ս.Օ.Տ.Տ. Գարեգին Բ Ամենայն Հայոց Կաթողիկոսի օրհնությամբ, Եվրոպայի համաշխարհային խորհրդի Հայաստանյան միջեկեղեցական բարեգործական կլոր սեղան հիմնադրամի օժանդակությամբ և ՀՀ ԶՈՒ հոգևոր առաջնորդ՝ գերաշնորհ Տեր Վրթանես եպիսկոպոս Աբրահամյանի գլխավորությամբ Աղվերանի գեղատեսիլ բնության գրկում ՀՀ ԶՈՒ հոգևոր առաջնորդության գնդերեցների մասնակցությամբ տեղի ունեցավ եռօրյա սեմինար վերապատրաստում՝ «Զինծառայողներին հոգևոր և հոգեբանական կայունության ապահովում» թեմայով։

Ինձ միշտ հետաքրքրել են առեղծվածները: Այնտեղ, ուր ստվերներն են, ուր հայացքդ ներս չի թափանցում, կյանք կա: Ցավ, հույս, զգացմունքներ: Երբ փոքր էի, մայրս պատմում էր. «Գալիս է առավոտը, ու Լուսինը դառնում է փոքրիկ, չարաճճի տղա: …Մի անգամ նա խանգարում է տատիկին, որը հաց էր թխում, ու տատը խմորոտ ափով թեթեւ ապտակում է նրան:

Հաղթող լինելու, հաջողության հասնելու համար անպայման չէ համառորեն երկար ու դժվարություններով լի ճանապարհ անցնել: Հաճախ հաջողության հասնում է նա, ով ճիշտ մտածում եւ իրեն տրամադրում է հաղթանակի: Իսկ ինչպիսի՞ կարեւոր սկզբունքներ կան հաղթողի զինանոցում: Ահա սա է այսօրվա թեման:

Լեոնիդ Ենգիբարյանը իր գլխավոր խնդիրը մարդկանց ծիծաղեցնելը չէր համարում: Նրա համար ավելի կարեւոր էր մարդկանց մտածել ստիպելը: Շատերը նման մոտեցումը չէին ընդունում, Նիկուլինը սկզբում նրան քննադատում էր, իսկ ավելի ուշ ճանաչեց նրա տաղանդի եզակիությունը: