Յուրաքանչյուր մեծ գործի գլուխ կանգնած է լինում մի մեծ, նվիրված ու հանճարեղ անհատականություն, որը ոչ միայն ճանապարհ է բացում, այլ նաև դառնում է այդ ճանապարհի առաջին ուղևորը: Այդ հզոր, բազմատաղանդ անհատներից մեկը մեր իրականության մեջ Մխիթար Սեբաստացի վարդապետն էր: Նա իր բովանդակ կյանքը նվիրեց հայ ժողովրդի լուսավորության սրբազան գործին` տոգորված այնպիսի հոգևոր կորովով, որ կանգ չառավ անգամ խոչընդոտների առաջ:

«Նրանց տառապանքը չափազանց մեծ է տանելի լինելու համար, իսկ նրանց առնչվող որոշումներ կայացնելը Եվրոպան անընդհատ ձգձգում է, մինչև հարմար պահը գա: Դա վերաբերում է թե՛ մշակույթին և թե՛ տնտեսությանը, բայց ամենից առավել դա անձնական ու բարոյական անապահովության խնդիրն է:

Ճանապարհն անվերջ է թվում… Բայց մեքենայի պատուհանից դուրս հանդարտ սահող պատկերներից հնարավոր չէ աչք կտրել: Երևանը Ստեփանակերտին կապող ճանապարհով ընթանում ենք չքնաղ Քարվաճառով: Վերջապես ամբողջովին զմրուխտ հագած սարերի միջից ուրվագծվում է Դադիվանքի վեհաշուք ու խորհրդավոր պատկերը. այստեղ հանդիպելու եմ մի մարդու, որի կապն այս տեղանքի հետ խորն է ու բազմաշերտ` թե՛ հոգևոր և թե՛ ֆիզիկական չափումներով:

Առաջին նամակը բրազիլահայ երգիչ Ժակ Օգջյանը գրեց ինձ այս տարվա մայիսին:

Այս աշխարհում Աստծուց բացի
Ունեմ մի մայր, մի Հայաստան:
Ուր էլ քայլեմ այս լեռներում,
Ամեն քայլիս միշտ կհիշեմ՝
Ծառայում եմ հենց քեզ համար։

ՎԱՐԴԱՆ ԲԱԽՇՅԱՆԻ հիշատակին
Ծեսերը նույնն էին,
Ինչպես երեկ:
Սեւազգեստ, լրջդեմ քահանան,
Ոչ մի բառ չշեղվեց
Սովոր աղոթքից:

Հին ժամանակներում առավել փորձառու զորավարները համոզվելով, որ անհասանելի են հակառակորդի համար, սպասողական դիրք էին գրավում, մինչ թշնամին կբացահայտի թուլության որեւէ նշան: