ՀՀ ԶՈԻ ավիացիայի վարչության ենթասպաներ Նաիրուհի Նազարյանն ու Լուսարփի Զախարյանն աշխատանքային օրն անցկացնում են միևնույն աշխատասենյակում, երկուսն էլ մեծացել են զինծառայողի ընտանիքում:

«Համազգային» հայ կրթական և մշակութային միությունը օրերս նախաձեռնել էր «Ես եմ» խորագիրը կրող ցուցահանդեսը: Այստեղ ներկայացված էր մեր հանրապետության տարբեր մարզերից և Երևանից 17 երիտասարդ արվեստագետների ստեղծագործությունների ընտրանին: Կազմակերպիչները վստահություն հայտնեցին, որ այս երիտասարդների ներկայացրած գործերը մեր կերպարվեստի վաղվա դիմագիծն են:

Զրույց բանաստեղծ Խաչիկ Մանուկյանի հետ

Ֆաշիզմի դեմ մղված պայքարում, ազատության և անկախության ծանր փորձության օրերին, ինչպես ռազմաճակատում, այնպես էլ թիկունքում հայ կանայք իսկական սխրագործություն գործեցին: Հայ հերոսուհի կանայք թշնամու դեմ կատաղի մարտերում մարտնչեցին որպես օդաչուներ, հրետանավորներ, հրաձիգներ, կապավորներ և բժշկասանիտարական աշխատողներ՝ նպաստելով անարգ թշնամու ուժերի ջախջախմանը:

Ազգամիջյան ատելության ֆոնին այս պատմությունը մի այլ հնչեղություն ունի։ Խոսքը վերաբերում է իմ հայրենի քաղաք Գորիսին ու Խնձորեսկ գյուղին, որտեղ մարդիկ լցված են սարոյանական անսահման բարությամբ ու սիրով, չնայած այն բանին, որ քաղաքն իր սահմանամերձ գյուղերով եղել է անընդհատ հրետակոծության տակ, բայց գորիսեցին չի չարացել…

Մայրս ինձ է նայում՝ աչքերում վշտի համր ճիչ։ Երբեմնի ողորկ, ճերմակաթույր մաշկը ծերունական դարչնագույն եւ պեպեն է առել։ Մայրս ծերացել է։ Նրա համար ես էլի առաջվա խեղճ ու կրակն եմ։

Քրիստոնյայի հաղթական սիրո մասին է այս դրվագը, սեր, որ միայն հոգով զորեղները կարող են դրսեւորել։