Իտալացի մեծ քանդակագործ, նկարիչ Լեոնարդո դա Վինչին իր հռչակավոր «Խորհրդավոր ընթրիք» որմնանկարի վրա աշխատեց շուրջ քառասուն տարի:

Հայրս սովորեցնում էր. «Միշտ կլինի մեկը, որ կմտապահի քո արտասանած ամեն բառը, կհսկի ամեն քայլդ, քո բացակայությունը չի վրիպի նրա աչքից։ Ամենուր նա ստվերի պես կողքիդ կլինի՝ քո թիկունքում, դիմացդ կելնի, բայց դու չես նկատի նրան. նա ե՛ւ կա, ե՛ւ չկա…

Շահումյանի Գյուլիստան /Վարդնուտ/ գյուղում մի անգամ ուժեղ երաշտ է սկսվում։ Տարօրինակ բան. մոտակա գյուղերում առատ, բերքատու անձրեւներ, մեր գյուղում` երաշտ: Աստված ինչու՞ հավասարաչափ խնամարկու աչքով չի նայում իրենց գյուղին էլ: Մտածում էր գյուղի կոլտնտեսության նախագահ Վարդգես Հովասափյանը եւ մի գիշեր իր հարցերի պատասխանը տեսնում է երազում:

Զինվորականներն ինձ ներշնչում են, նրանք ուժեղ մարդիկ են ու հայրենիքի խորհրդանիշ են ինձ համար: Իմ վկաներն էլ էին զինվորականներ` հատուկջոկատայիններ էին: 4 ժամը մեկ նրանք փոխարինում էին մեկը մյուսին ու ինձ ուղեկցեցին այդ 33 ժամերի ընթացքում:

Երկրի ուժն ու փառքը` բանակն ու մշակույթը քայլել են կողք կողքի, զինվորն ու մտավորականը միասին են անցել անկախության դժվարին ճանապարհը: Միասին են պաշտպանել մեր հայրենիքի ֆիզիկական եւ հոգեւոր սահմանները: Պաշտպանել են ու արարել: Զինվորը զորություն է տվել մտավորականի գրչին, մտավորականը զինել է զինվորի հոգին, որ մեր դարավոր երթը լինի հարատեւ ու հաղթական:

Ֆարուխի համբերությունը հատեց վերջնականապես, երբ Նուդդինը թաթը գցեց կոնյակի շշին… Տղան վնգստոցով դուրս թռավ դռնից, եւ շուրջը միանգամից հանդարտվեց, ոնց որ անապատի թաթառի քաշվելուց հետո։ Անախորժ մթնոլորտը լիցքաթափելու նպատակով առաջարկեցի մի-մի բաժակ խմել, ինչպես ասում են՝ ծանոթանալ մոտիկից՝ ներս կանչելով նաեւ կարգազանցին։

Պատերազմ էր: Մեր պետականությունը նոր էր կազմավորվում: Բանակ դեռ չունեինք: Կռվողները կամավորներ էին: Նրանցից շատերը հենց աշխատանքի տեղից կամ միտինգից մեկնում էին ճակատ: Ո՛չ սննդամթերք ունեին, ո՛չ տաք շոր: