ՀԱՅՈՑ ԲԱՆԱԿԻ 20-ԱՄՅԱԿԻՆ

Կրակահերթ է, հրո շքերթ է,
Գայլը ոռնում է, փախչում է չուն,
Արյունն է ծորում, ցավում է վերքը,
Բայց նա բարձունքից չի՛ նահանջում։

Հետեւում գյուղն է, իր սուրբ մատուռն է,
Ինքը սահմա՛նն է հայրենիքի,
Հսկում է՝ որպես իր Մեծ Տան դուռը՝
Ուր ամեն ոսոխ պիտի ծնկի։

Շունչն է ծանրանում, բայց դեռ կարող է
Վերջի՛ն լարումով հարվածը տալ,
Նա պիտի պահի՛ սրբազան հողը,
Մինչեւ հետեւից ջոկատը գա։

Հիշում է անցած ոսկե աշունը,
Երբ ընկերներով տվին երդում,
Եվ խրոխտ մի ձայն հեռվից հասնում է.
-Զինվո՛ր, մենակ չես դու այս մարտում։

Ու գնդացիրը հերթով մաղում է
Արյան հոտ առած շակալներին,
Իրե՛նք ուզեցին այս ճոխ թաղումը
Հայացքի առաջ մեր լեռների։

Ցավը մոռացած՝ արդեն ժպտում է
Եվ վիրակապն է մարմնից պոկում,
Փառքո՛վ պսակեց նա իր երդումը՝
Ինչպես վայել է խիզա՛խ մարդուն։

ԽԱՉԻԿ ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ