ՎԵՐՋԻՆ ՇՆՉՈՒՄ
-Մայրս անկողնային, մահամերձ վիճակում էր,- պատմում է հոգեբան Գեւորգ Շահինյանը,- ծերացել էր (արդեն ութսունն անց էր) ու հիվանդատես եկած հարեւան-բարեկամներն այդ երեկո գաղտնի «գուշակում» էին, որ մինչեւ արեւածագ հոգին կավանդի։ Գիշերվա կեսին, երբ սենյակը դատարկվեց, ես մնացի ու հայացքս մայրիկիս խորշոմած դեմքին՝ մտորում էի։ Մայրս դժվար կյանք էր ապրել։ Գաղթի ճանապարհին կորցրել էր ծնողներին, հետո որբանոց, որբի ճակատագիր։ Շատ էր կապված որդուս՝ իր ավագ թոռան՝ Արտակի հետ, որի ծառայության ավարտին մեկ ամիս էր մնացել։ Որդուս զինվորական հագուստով նկարները դրել էր կրծքին, համբուրում էր ու դառնում ինձ.
-Զինվոր բալես ե՞րբ է գալու։
Դա հիվանդության սկզբնական շրջանում էր։ Հիմա արդեն վիճակն այնքան էր ծանրացել, որ կորցրել էր անգամ խոսելու ունակությունը։ Արդեն լուսանալու վրա էր, ու ես աթոռին նստած՝ սկսել էի ննջել։ Մայրս ձայն տվեց։ Ես աչքերս բացեցի, թվաց՝ երազ եմ տեսնում։
-Մոտ արի, տղա՛ս,- մայրս ամուր բռնել էր ձեռքս ու պարզ հայացքը հառել էր դեմքիս,- ինձ ոչինչ էլ չի պատահի, մի՛ անհանգստացեք։ Մեկ ամիս է, երկու՝ մինչեւ իմ զինվոր բալին չտեսնեմ՝ հոգիս տվողը չեմ։ Ես պիտի տեսնեմ արնախում թուրքի դեմ կանգնած իմ սալդատին՝ ես նրա ցավը տանեմ։
Սրանք մորս վերջին խոսքերն էին։ Նա լռեց ու ինչ-որ տեղից հայտնված ներքին զորությամբ սպասեց։
Մի երեկո, երբ որդիս տուն մտավ ու կռացավ համբուրելու տատին՝ մորս դեմքը փայլում էր երջանկությունից, ամուր գրկել ու երկար ժամանակ բաց չէր թողնում զինվոր թոռանը։ Առավոտյան մայրս ավանդեց հոգին։ Լուսավոր ժպիտը ջնջել-տարել էր դեմքի տառապանքն ու խորշոմները…
ԳՆԵԼ ՇԱՀՆԱԶԱՐՅԱՆ
մայոր
