ՍՏԵՂԾԱԳՈՐԾՈՒՄ ԵՆ ԶԻՆՎՈՐԱԿԱՆՆԵՐԸ

Օրը մթնել է, գիշեր է կարծես,

Թուխպը կախվել է, լցվել է ասես,

Եվ լիքն է, իրավ, սիրտը երկնքի,

Ուզում է գոռալ ցավից երկունքի:

Երկինքը անձրև կամ ձյուն կծնի,

Կգրկի նրան երկիրը բարի,

Եվ կմոռացվի ցավը երկունքի,

Երբ կդատարկվի սիրտը երկնքի:

♦♦♦

Ջուր եմ ման գալիս, մաքու՜ր, զուլալ ջուր,

Եվ մի սուրբ հոգի` անբիծ, անարատ,

Որ իմ պիղծ հոգին դարձնի մաքուր,

Սրբի, փայլեցնի օրս անհավատ:

Հոգելվացման մեծ պահանջ ունեմ,

Բայց արդյո՞ք անբիծ մեկին կգտնեմ…

ԱՂԱԲԵԿՅԱՆ ԱՐՓԻՆԵ
զորամասի գրադարանավարուհի