ՀԱՂԹԱՆԱԿԻ ՎԱՀԱՆ

-Նույն երազը կրկնվեց մի քանի անգամ։ Մենք մեծ գրադարան ունեինք,- պատմում է Լյուդա մայրիկը,- առաջին անգամ երազում սպիտակամորուս մի ծերունի, ցույց տալով գրադարանը, ասաց.
-Ձեր գրքերի մեջ սուրբ գիրք կա, փրկիր այն, հանիր խավարից, եւ նա կբուժի քո ցավերը (ես խիստ հոդացավեր ունեի)։
Շատ ման եկա, համարյա բոլոր գրքերը նայեցի։ Վերցրի «Իսրայել Օրի» գիրքը եւ այն սեղանին դնելով՝ մտածեցի, որ միգուցե սա է։
Մի քանի օրից նորից կրկնվեց նույն երազը.
-Այդ գիրքը չէ՝ ման եկ, փնտրիր, կգտնես…
Նորից սկսեցի փնտրտուքը, եւ ով զարմանք՝ գտա մի հին Ավետարան, որը չէի նկատել այն ժամանակ։ Փաթաթեցի գեղեցիկ, փայլուն կտորով (շուշպա), դրեցի գրադարանի ամենապատվավոր տեղում եւ մոմեր վառեցի։ Գիշերը նորից կրկնվեց երազը, եւ երազում ինձ ասացին.
-Քո երեք որդիներն էլ դառնալու են ազգի զինվոր։
Հետո, երբ սկսվեց ազատագրական պայքարը, իրոք իմ երեք տղաներն էլ՝ Արամս, Ռազմիկս, Արսենս, դարձան հայրենիքի զինվոր։ Ջոկատի տղաները երբ մեկնում էին ռազմի դաշտ, համբուրում էին Ավետարանը, հետո ձեռքը դնում էին վրան ու երդվում. «Հավատարիմ մեր ուխտին, հավատարիմ մեր հավատին»։ Ավետարանը փաթաթած շորից բարակ ժապավեններ էի կտրել, ու տղաները մինչ օրս այն պահում են իրենց ծոցում։
Ես մոռացել էի իմ հին ցավի մասին։ Աղոթում էի մեր տղաների անփորձանք վերադարձի, հաղթական վերադարձի համար։ Անկեղծ ասած, հաճախ եմ ինքս ինձ մտորում՝ ինչո՞ւ առաջին երազից հետո չգտա Սուրբ գիրքը եւ փոխարենը վերցրի «Իսրայել Օրին»։ Զգում եմ, որ ինչ-որ կապ կա՝ մեր երկրի ազատության համար որքան է ջանացել, աշխարհով մեկ թափառել, հազար ու մի դուռ ծեծել այդ հայրենասեր, նվիրյալ ազատության մարտիկը եւ Ավետարանը, որը խորհրդանշում է հավատը, հույսը… Եվ հասկացա, որ մեր հաղթանակը սնուցող ուժը քրիստոնյայի հավատն էր, որը դարձավ վահան եւ հաղթանակի տարավ ազատության համար կռվի դուրս եկած մեր նվիրյալ զինվորներին,- այսպես ավարտեց պատմությունը Լյուդա մայրիկը։

ԳՆԵԼ ՇԱՀՆԱԶԱՐՅԱՆ
մայոր