ԿԱՐՄԻՐ ԿՅԱՆՔ ՍՊԻՏԱԿ ՔԱՐԵՐՈՒՄ

Հայրենիքի համար զոհված հայ զինվորների հիշատակին

Սպիտակ ժայռերի մեջտեղում մի քաղաք էր ծվարել, որի կենտրոնից դեպի երկինք էր ձգվում սպիտակ եկեղեցին՝ գմբեթի խաչին հառելով հավատով լի աչքեր:

Բնակիչների փոքր քանակությունը կարծես ճիշտ հաշվարկով լրացնում էր նույնչափ փոքրիկ հողակտորը: Կյանքի ռիթմը համաչափ տարածվում էր քարերից մինչև մանուկների անմեղ աչքերը: Խաղաղ էր քաղաքը, բնակիչների ամենօրյա հոգսերի, երեխաների ուրախ քրքիջների ձայնով: Օդում քամին հանգիստ սավառնում էր, ոչ մի ահաբեկող շունչ չկար նրա թռիչքի մեջ: Մի ակնթարթում լռեց քաղաքի սրտի զարկը, երկնքի ջինջ կապույտը կուլ գնաց մռայլին, ու սարսափը զրնգաց եկեղեցու զանգերի մեջ: Քաղաքին շատ մոտ ապրող Օտարը որոշեց խլել քաղաքի անդորրը: Բայց քաղաքը բնությանն էր, նրա լիարժեքությունը պահող մի մասնիկ ու հենց այնպես չէր կարող ջնջվել: Հսկա ժայռերը կծկվել փոքրացել էին ու սպասում էին, թե ով կհաղթի:

Աստված լուռ էր, սպասում էր, ուզում էր տեսնել, թե ո՞ւր կհասնի իր իսկ կողմից ստեղծած էակը: Մարդու արարքներից զարմանալու հատկությունը Աստված վաղուց էր կորցրել ու չէր հասկանում, թե ինչո՞ւ այդքան շուտ են տրվում սևին, չէ որ նա լույս ու սեր էր դրել մարդու մեջ: Մի՞թե սխալվեց, երբ մարդուն տվեց ազատ ընտրության հնարավորություն:

Մարտիկի շորեր հագած ամուր բազուկներով տղան Հայկի ցեղակից էր: Արյան մեջ ուներ անարդարությունների, զավթումների ու խոշտանգումների դեմ պայքարելու ծարավ: Նա իր ոտքերի ամրությունը զգում էր այդ հողի վրա ու այդ հողը պաշտպանելը նրա համար արդարացված էր: Նա հավատում իր անմեղ հոգու փրկությանը ու հավատը վահան դարձրած` առաջ վազեց: Մտքում մեղա եկավ Աստծո առաջ, բռունցքի մեջ սեղմեց խաչը, ծնողների ու սիրելի էակի աչքերը վառվեցին նրա աչքերում, ներողություն խնդրեց նրանցից ու կարծես ավելի հզորացավ, քանզի նրա պայքարը փրկության համար էր:

Երբ պայթեց առաջին ականը, և գնդակները երկու կողմից սկսեցին պատառոտել օդը, գորշ ծուխը ծածկեց երկնքի աչքերը, ու երիտասարդը, որ Աստված ուներ իր աչքերի մեջ, դուրս մնաց Աստծո տեսադաշտից: Հակառակորդի գնդակները մխրճվեցին նրա սրտի մեջ, ու արյունը տաք աղբյուրի նման դուրս թափվեց նրա կրծքից: Մի ակնթարթ չհավատաց, որ մահը մտավ իր մեջ… Ցավից ծնկի եկավ ու հայացքը ուղղեց վերև: Ծխի ու կրակի միջից սատանան քրքջաց նրա աչքերի առաջ՝ ասելով. «Ի՛մն ես»:

Տղան ափը դրեց վերքին` դուրս սահող կյանքի դեմն առնելու: Արյան շիթը հողի վրա փոս էր գոյացրել ու անկուշտ խմում էր կենարար ավյունը: Հողն ընդունում էր իր մի մասնիկին, ուզում էր կլանել նրան ու նոր արարում տալ այդ շնչին: Երիտասարդի աչքերում լույսը մթագնեց, հասկացավ, որ դա վերջն է, մի փոքր ձգվեց վերև, աչքերը լայն բացեց, ուզեց իր երկնակտորի պատկերը դաջել հայացքի մեջ:

Սատանան ավելի բարձր հռհռաց.

-«Դե, խոսիր, հիմա հասկացա՞ր, որ սուտ էր քո հավատքը… Ուզո՞ւմ ես կյանք տամ քեզ, որ հավատաս զորությանը ու դառնաս իմ հպատակը»:

Տղան ուժասպառ պառկեց, բռունցքի մեջ սեղմեց արնոտ հողը եւ խաղաղ շշնջաց.

-Աստվա՜ծ կա:

Սատանան զարկվեց ժայռի բեկորներին` ցրիվ տալով քարերը: Նրա չարության կեղևը ճեղքվեց: Արյան ծարավ Օտարը սկսեց առաջ սողալ, բայց հողը, որը սնվել էր հավատի ու անմեղության արյամբ, նրա ծանրությունը չհանդուրժեց:

Աստված արտասվեց…