ԱՄՐԱՊՆԴՎԵՑ ՄԵՐ ՎՍՏԱՀՈՒԹՅՈՒՆԸ

Կարծում եմ, որ գրողը՝ մարդու պաշտպանը, և զինվորը` հայրենիքի ու խաղաղության պաշտպանը, և՛ խաղաղ օրերին, և՛ պատերազմի ժամանակ պետք է փոխպայմանավորված գործեն: Ու եթե հաշվի առնենք այն, որ գրողները հեռու են պաշտոնականությունից և պայմանագրեր կնքելուց, ուրեմն այնպիսի հանդիպում, ինչպիսին տեղի ունեցավ ՀՀ պաշտպանության նախարարի առաջին տեղակալ Դավիթ Տոնոյանի հետ Հայաստանի գրողների միության Կլոր սրահում, պետք է ընկալել որպես գրչի ու սրի մարդկանց «ռազմական գործողությունների» փոխհամաձայնեցման հերթական քայլ: Գրողը և զինվորը հայի արժեհամակարգում ռազմավարական գործընկերներ են, նրանց նպատակը հայի ու հայոց լեզվի հարատևությունն է աշխարհագրական և հոգևոր Հայաստաններում:

Կոնկրետ ինձ համար հանդիպումն արդյունավետ էր նրանով, որ իմ ներաշխարհում ավելի ամրապնդվեց բանակի նկատմամբ հայ հասարակության մեջ օր օրի աճող վստահությունը: Իսկ դա ամեն պաշտոնյայի հետ հանդիպումից հետո չէ, որ տեղի է ունենում նրա ներկայացրած գերատեսչության նկատմամբ: Հաճախ նման հանդիպումները հակառակ արդյունքն են տալիս: Հաստատ, նշանակություն ունեցավ հանդիպման անկեղծությունը:

Զինվորն ու գրողն այսօր համատեղ խնդիր ունեն՝ բարձրացնել վստահությունը սեփական ուժերի նկատմամբ և անել ամեն ինչ, որ հայը հավատա ինքն իրեն, հույս դնի սեփական գիտելիքի, ուժի ու ոգու վրա:

Այս պահին խրամատներում գտնվող զինվորները նաև մեր սրտերում են, ուրեմն մեր սրտերն են խրամատներ մեր զինվորների համար:

Խոսքս ուզում եմ ավարտել՝ շնորհավորելով բանակի տարեդարձը, մաղթելով ուժ, բարձր տրամադրություն եւ հաղթանակ:

ՀԱՅԱՍՏԱՆ

Այստեղ իմ ցեղի սերմերն են պահվում՝

Որպես վաստակի քրտնակաթիլներ,

Սերունդներն այստեղ միշտ հողն են բահում

Այն ազնվությամբ, որ մոր կաթինն է:

Երբ աստվածները նոր էին բարն ու

Բանը արտոնում մեզ՝ որպես ընծա,

Իմ ցեղն իր ամեն, ամեն բարբառում՝

Որպես հաց, Տիրոջ ձեռքերով հնձած,

Իր խոսք ու գիրն էր արդեն ամբարում:

Եվ ուներ արդեն պատմության հնձան՝

Ծնունդից ի մահ, Մահից համբառնում,

Ու կյանքի՜, կյանքի՜, կյանքի՜ համառում;

Թադևոս ՏՈՆՈՅԱՆ

Բանաստեղծ