ՆՈՐԱԿՈՉԻԿԻ ՆՈՐ ՍԿՍՎՈՂ ՕՐ, ԾՆՈՂԻ ՀԱՄԱՐ ԵՐԿԱՐ ՈՒ ՁԻԳ ԵՐԿՈՒ ՏԱՐԻ

Զորակոչի մեկնարկից մեկ օր առաջ եղա Էջմիածնի տարածքային զինվորական կոմիսարիատում:

-Ինչպես ամեն տարի, այս զորակոչին էլ հանդիսավոր կերպով կճանապարհենք մեր ապագա զինվորներին,- ասաց գնդապետ Հակոբ Ազատյանը:

Սահակյան Վլադիմիր, Գաբրիելյան Սարգիս, Աբելյան Ժուդեքս…Կարդում եմ Էջմիածնի տարածքային զինվորական կոմիսարիատում այս տարվա ամառային զորակոչի ցանկում հաշվառված  երիտասարդների անունները: Չնայած սաստիկ շոգին՝  որոշում եմ այցելել առաջին երեք նորակոչիկների տները, ծանոթանալ ընտանիքի անդամների հետ:

Երեքն էլ Էջմիածնի բնակիչներ են, ծնվել են 1999 թվականին, տան ավագ որդիներն են, զորակոչվում են ծառայության նույն օրը:

Միմյանց նման ջերմ, հյուրընկալ, սրտաբաց օջախներում են հյուրընկալվում մարդիկ:

Ապագա զինվորները հայրենիքը պաշտպանելու, զորակոչի առաջին զինվորները լինելու փաստն ընդունել էին մեծ ոգեւորությամբ: Ո՞ւր եւ որտե՞ղ կծառայեն՝ նրանց համար միեւնույն է:

-Տասնութ տարին մեկ ակնթարթի նման անցավ, չհասկացանք,- ասաց տիկին Ելենան՝ Սարգիսի մայրը: Նա բուժքույր է: Հայկական բանակի կազմավորումից սկսած մինչ օրս զորամասում է, զինվորի եւ իր օգնության կարիքն ունեցող ցանկացած մեկի կողքին:- Բանակ գնացող տղան պետք է խելացի լինի, կշռադատող, որովհետեւ յուրաքանչյուր վրիպում կարող է ճակատագրական լինել:-ասում է տիկին Ելենան, զինվորականի զգաստությամբ, միեւնույն ժամանակ փորձում թաքցնել  արցունքները:

Սարգիսի հայրը՝ Հրաչյան, նույնպես զինվորական է: Հայկական բանակի ակունքներում կանգնած նախկին մայորը կյանքի երեսուն տարիները նվիրել է հայրենիքի պաշտպանության կարեւորագույն առաքելությանը:Սարգիսը ուշադիր լսում է, աչքի պոչով նայում մերթ ինձ, մերթ կողքիս նստած հորը:

-Ծրագրավորումն իմ սիրելի մասնագիտությունն է, բայց բանակն ինձ է սպասում,-զինվորական ծնողներից շատ բան սովորած Սարգիսի «ազդեցիկ» խոսքերն են: Մայրը ժպտում է. ժպիտի մեջ հպարտության եւ արդեն իսկ կարոտի արցունքներ կան:

Ժուդեքսն էլ է թողնում բուհը, ծառայությունից հետո կշարունակի: Հայրը՝ Գեղամը, փոքր-ինչ անհանգիստ է.

-Երկու տարին մի ամբողջ հավերժություն է թվում: Մի քանի օր է՝ տեղս չեմ գտնում, բայց տղա է, պետք է ծառայի,- նա էլ է փորձում թաքցնել հուզմունքը:-Հպարտ եմ, որ տղա ունեմ, բանակն իսկապես պետք է որդուս:

-Վլադիմիրը ՀԱԱՀ-ի ուսանող է, ակտիվ, շփվող ու ընկերասեր:

-Բոլոր մայրերի նման անհանգիստ եմ: Որդիս մեր առաջնեկն է: Հայրը՝ Արամը, շատ երջանիկ է, որ տղա ունի եւ զինվորի համազգեստով էլ կտեսնի նրան, լռում է,  փորձում  չհուզվել…

Առավոտ վաղ շտապում եմ Էջմիածնի զինկոմիսարիատ: Կարծում եմ՝ դեռ հավաքված չեն լինի՝ շատ շուտ է: Նույնիսկ փորձում եմ դանդաղ քայլել, վայելել զովությունը, քանի արեւը չի սկսել այրել….

Մոտ հարյուր մետր է մնացել, որ հասնեմ: Հոծ բազմություն եմ տեսնում: Արագացնում եմ քայլերս: Հեռվում Սարգիսին եւ նրա ծնողներին եմ տեսնում: Բարեւում եմ, ներս  մտնում…

-Ինչո՞ւ են առավոտ շուտ եկել, դեռ մեկ ժամից ավելի կա, մինչ կսկսեն,- հարցնում եմ սպաներից մեկին:

-Ամեն զորակոչի նույն պատմությունն է, հայի բնավորություն,- ժպտում է:

Նորակոչիկները հերթով ներս են մտնում՝ բուժզննում պիտի անցնեն, կարգն է այդպիսին: Ժուդեքսն է, մեկ երկուսից հետո Վլադիմիրը: Գլխով է անում, ժպտում, մտնում բժշկի մոտ:

Դրսում սպասում էին հուզմունքից իրենց տեղը չգտնող ծնողներ, ընկերներ, հարազատներ, տատիկ-պապիկներ: Նույնիսկ անցորդներ, որոնք հասնում են զինկոմիսարիատի բակ ու չեն հեռանում: Երջանկության եւ անհանգստության արցունքներ, ժպիտներ, հպարտությամբ եւ անկեղծ հուզմունքով լցված մի ուրիշ աշխարհ:

Բուժզննում անցնելուց հետո նորակոչիկները, ծնողներն ու ներկաները ուղեւորվեցին Էջմիածնի քաղաքապետարանին հարակից պուրակ: Նորակոչիկներին հանդիսավոր շնորհավորելու, իրենց սրտի խոսքն ուղղելու եւ տղաներին բարի ծառայություն մաղթելու էին եկել քաղաքային իշխանության ներկայացուցիչները, հոգեւոր սպասավորներ, մտավորականներ, զինվորականներ:

Ներկաները նորակոչիկների հետ ծաղիկներ դրեցին Արցախյան ազատամարտի հաղթանակին նվիրված հուշակոթողին:

Ողջույնի խոսքով հանդես եկավ Տեր Արտակ քահանա Սիմոնյանը: Կարեւորելով հայրենիքի պաշտպանությունը, բանակի մարտունակությունն ու  հայ զինվորի դերը՝ հոգեւոր սպասավորը օրհնեց նորակոչիկներին, Աստծու օրհնությամբ  միմյանց  հարգելու եւ սիրելու կոչ արեց:

Բանաստեղծ Խաչիկ Մանուկյանն էլ ընթերցեց ԵԿՄ նախագահ, գեներալ-լեյտենանտ Մ.Գրիգորյանի ուղերձը  նորակոչիկներին, որտեղ ներկայացնում  էր հայկական բանակի հերոսական անցյալը, ներկան ու զինվորականի բարդ, երբեմն վտանգավոր, բայց հպարտության արժանի գործը:

Ներկաներին ողջունեց   քաղաքապետ Կ.Գրիգորյանը եւ նվերներ հանձնեց նորակոչիկներին, նրանց անփորձանք ծառայություն մաղթեց:

Ամփոփիչ խոսք ասաց Էջմիածնի զինվորական կոմիսար, գնդապետ Հակոբ Ազատյանը.

– Սիրելի՛  նորակոչիկներ, այսօր դուք համալրելու եք մեր ազգային բանակի շարքերը՝ փոխարինելու  ձեր ավագ եղբայրներին, սովորելու  զինվորական գործը, որը վայել է հայ տղամարդուն: Մաղթում եմ բոլորիդ  առողջություն, բարի ծառայություն: Անվերապահորոն կատարեք  սահմանադրական պարտքը եւ վերադարձեք ձեր հայրական օջախները:

…Շոգ էր: Կարծես ծնողների ջերմությունն էլ էր միանում արեւի տապին: Զգացմունքները հասել էին գագաթնակետին:

Շուրջբոլորը հուզված մարդիկ են, գրկախառնվում են բոլորը: Թվում է՝ ծանոթ-անծանոթ բարեկամ են դարձել: Նորից Սարգիսը՝ աչերում արցունքներ: Նրան շրջապատել են ընկերները: Հուզված են ամենքը: Սարգիսի մայրը՝ Ելենան, կողքիս է: Ոչ մի արցունք, ժպտում է: Բայց ես գիտեմ, թե ինչ կա նրա ժպիտի, նրա հայացքի եւ սրտի խորքում: Ուժեղ կին է, մայր, որը լավ է գիտակցում, որ հուզվելու ժամանակ դեռ կունենա: Պետք է ուրախ ճանապարհի միակ որդուն:

Պահն է եկել, պիտի գնան: Տեղում են բոլորը: Սարգիսը գրկում է մորն ու  հորը, արագ բարձրանում ավտոբուս:

-Վե՛ րջ, բոլորը տեղում են: Լավ է լինելու, չմտածեք,-ասում է զինկոմիսարիատի սպաներից   Արամը:- Գնանք,  բարի ծառայություն տղերքին…

Շարժվեց ավտոբուսը, եւ անիվների շարժմանը համընթաց տիկին Ելենայի սրտում կուտակվածը աչքերում արտահայտվեց.

-Սրանք երջանկության արցունքներ են,-արագ սրբում է աչքերը, ձեռքը ուսիս է դնում, ժպտում,- բարի ծառայություն եւ անփորձանք վերադարձ: Տղա՛ է, պիտի ծառայի…

ՀԱՅԿ ՄԱԳՈՅԱՆ