ՊԱՐՏԱՎՈՐ ԵՄ ՊԱՏՎՈՎ ԱՆՑՆԵԼ ՃԱՆԱՊԱՐՀՍ…

Զորամասի շտաբում սպասում եմ զինվորական տողանի ավարտին: Պետք է հանդիպեմ մայոր Ռիմա Ոսկանյանին: Գնդապետ Տիգրան Ասլիկյանը կին սպաներից նրան ներկայացրեց.

-Մեր վաստակաշատ սպաներից է, 18 տարի ծառայության մեջ է:

Քիչ անց նկատեցի գեղեցիկ, խնամված, ոչ այնքան բարձրահասակ, բայց զինվորականին բնորոշ զգաստ կեցվածքով ինձ ընդառաջ եկող տիկնոջը: Առաջինն ինձ գրավեց նրա  համազգեստին ամրացված «Անբասիր ծառայության համար» ստացած երեք մեդալները, որ ավելի էին ընդգծում կին զինվորականի հպարտ կեցվածքը:

Ակնարկիս հերոսուհու կյանքի կարեւորագույն իրադարձությունները սկսվում են Արցախյան շարժումից:

-Այդ տարիները բեկումնային եղան ինձ համար,- պատմում է մայոր Ոսկանյանը:- Այդ ժամանակ ուսանողուհի  էի: Երազանքներս, նպատակներս տարբերվում էին Ձեր առջեւ նստած կնոջ իղձերից: Կյանքը վառ գունապնակ էր թվում… Արցախյան ազատամարտը տակնուվրա արեց կյանքս, փոխեց ճակատագիրս: Միացա պայքարին: Ինձ համար միասնական հայրենիք ունենալը դարձավ օրվա հրամայականը: Հետո փոխվեց ամեն ինչ: Կյանքս ուրիշ հունով սկսեց ընթանալ…

Զինվորական ծառայության անցա, երբ արդեն ավարտել էի բուհը, ամուսնացել, աշխատանքի անցել դպրոցում: Որդիս էր ծնվել…

 Որդու մասին խոսելիս մի տեսակ ուրիշ ժպիտ է հայտնվում   Ռիմա Ոսկանյանի դեմքին: Որդուն հիշելիս մեղմանում է, հայրենիքի, բանակի և ծառայության մասին խոսելիս զինվորի պես զգաստանում:

-Ծառայությունս սկսել եմ որպես շարքային: Բանակն ինձ ավելի կայացրեց, ուժեղ դարձրեց: Կյանքում առհասարակ նպատակասլաց, նախանձախնդիր եմ: Նպատակիս հասնելու ճանապարհին ինչ-որ չափով էլ համառ: Գուցե մտածեք՝ համառությունն ավելի շատ տղամարդուն է բնորոշ: Բայց ես այդպիսին եմ: Շրջապատումս շատերն են հարցնում, արդյոք դժվար չէ՞ ծառայել մի միջավայրում, որտեղ շուրջբոլորը տղամարդիկ են: Նրանց բացատրում եմ, որ մեր բանակի  սպայակազմը մեծագույն հարգանքով է վերաբերվում կին զինծառայողներին: Ես կարծում եմ, որ կանանց ներդրումը մեծ է մեր բանակում. Նրանք կանացիությամբ, մայրական հոգատարությամբ կարողանում են ավելի զգոն, ավելի զսպված ու հանդուրժող դարձնել արական սեռի ներկայացուցիչներին:

Անթաքույց ժպտում է, ապա շարունակում.

-Եթե ընտրել եմ այս ուղին, պարտավոր եմ պատվով անցնել ճանապարհս… Ճարտարից եկել էի ուսուցչուհի դառնալու երազանքով: Բայց բռնեցի զինվորականի ուղին:

Մայոր Ռիմա Ոսկանյանը պատմում է իր կյանքի  պատմությունը: Իսկ ես մտածում եմ՝ Արցախի հող ու ջրից է «սերում» ակնարկիս հերոսուհու խառնվածքը:

-Դուք այդպես էլ չխոսեցիք ծառայության ընթացքում գրանցած Ձեր հաջողությունների մասին:

-Իմ հաջողությունն իմ որդին է՝ ավագ լեյտենանտ Էրվին Բադալյանը:

Որդու անունը տալիս է առանձնահատուկ, ընդգծված հպարտությամբ:

-Որդիս շարունակեց իմ ճանապարհը: Մանկությունը զորամասերում անցկացնելուց հետո որոշեց հայրենիքի պաշտպան դառնալ: Ինձ համար իսկապես հպարտություն է: Օմսկի ինժեներատանկային ակադեմիան ավարտելուց հետո մեկնեց ծառայության: Երբեք չընդդիմացա: Ընդհակառակը, ուզում էի, որ դառնար Հայկական բանակի մի մասնիկը, գիտակցեր՝ ինչ է նշանակում լինել լավ հրամանատար, լավ սպա: Եվ հաջողվեց ինձ այդպիսին տեսնել Էրվինին:

-Իսկ Ձեր համազգեստին ամրացված մեդալնե՞րը …

-Գնահատված լինելն, ինչ խոսք, կարևոր է, բայց, ամենակարեւորը, մեր երկրի խաղաղությունն է, բանակի հզորությունն ու մարտունակությունը: Բանակն իմ մեծ ընտանիքն է:

Մայոր Ռիմա Ոսկանյանը սուրճ է եփում: Իսկ ես մտածում եմ. կանացի նուրբ, միևնույն ժամանակ զինվորի նման զգոն ու աչալուրջ մայոր Ոսկանյանը նախնիներից ժառանգած հայրենիքը պատրաստ է պաշտպանելու ցանկացած գնով: Ինչպես ինքն է ասում` պետք եղած ժամանակ զենք  էլ կվերցնի…

 ՀԱՅԿ ՄԱԳՈՅԱՆ