ՏԻԿԻՆ ՋՈՒԼԻԵՏԱՅԻ ԵՐԱԶԸ
Գրիգոր Յամանյանի հիշատակին
Պատերազմ էր… Երազում մեր աքաղաղն առանց փետուրների բարձրացել էր մեր տան կտուրն ու փորձում էր ծուղրուղու կանչել։ Ձայնը դուրս չէր գալիս։ Հետո, երբ մեկ անգամ էլ փորձեց կանչել, մեր տան պատը փուլ եկավ, ու փոշու ամպեր բարձրացան երկինք։ Ես վեր թռա, արթնացրի ամուսնուս ու պատմեցի երազը։ Քունը փախել էր մեր աչքից։ Հագնվել ու սպասում էինք լուսաբացին։ Լուսադեմին լսվեց աքաղաղի ծուղրուղուն։ Այդ կանչը նման չէր նրա ամեն օրվա կանչին։ Օրը չէր կիսվել, երբ հասավ որդուս՝ Գրիգորի զոհվելու բոթը…
ԳՆԵԼ ՇԱՀՆԱԶԱՐՅԱՆ
մայոր
