ԱՎԵՏԻՔ ԻՍԱՀԱԿՅԱՆԻ «ՀԻՇԱՏԱԿԱՐԱՆԻՑ»

Սևքար գյուղում  մի ծեր կին է ապրում, մեն-մենակ:  Մի հատիկ տղան կռվի դաշտումն, և մի տարուց ավելի է՝ նրանից ո՛չ մի լուր չկա – սպանվա՞ծ է արդյոք, թե՞ գերի, թե՞  անհայտ կորած:

Պառավ մայրը օջախը վառել է, միշտ վառ է պահում և սպասում է որդուն: Գյուղի դուռ ու դրկից, կամ ազգականները առաջարկում են նրան, խնդրում են, որ գա իրենց մոտ ապրի, որովհետև բոլորովին մենակ է  և անտերունչ: Նա չի  համաձայնում  գնալ, պատճառաբանելով, որ չի  կարելի օջախը մարել, ծուխը հանգցնել, դուռը փակել… և երթալ: Ո՛չ, պիտի մնա, օջախը  միշտ պիտի վառ պահե՝ մինչև որդու դարձը: Որդին գա՝ օջախը վառ տեսնի, ծուխը երդիկից ելնելիս տեսնի…

Ի՜նչ հուզիչ զգացմունք և մտածմունք. սրբազան խորհրդանիշ ընտանիքի, կենդանության…օջախի – երդի գաղափարի, կրակի պաշտամունքի:

Հազար ու մի խոհեր է առթում այս սիմվոլը. հայ ժողովուրդը սրանով ու սրանցով՝ այս ավանդներով, սիմվոլներով է դիմացել, գոյությունը պահել, պահպանել՝ հասցնելով ներկա օրերը, որոնց առջև կանգնած է հայ ժողովուրդը՝ լինել-չլինելու ճգնաժամով….

17 հոկտեմբերի 1942թ.

ՄԵԾ ՀԱՂԹԱՆԱԿԻ ՕՐԸ

Մեր սուրը փառքով դրեցինք պատյան, –

Մեծ հաղթանակի օրն է ցնծալից.

Պարտվեց մահաշունչ ոսոխը դաժան,

Երգեր են հորդում զվարթ սրտերից:

Հոծ փողոցներում աղմուկ ու շառաչ,

Հոսում են մարդիկ ծափով, ծիծաղով,

Մի մարդ սեղան է բացել տան առաջ,

Լցրել թասերը ոսկեփայլ գինով:

Եվ անցորդներին կանչում է, խնդրում, –

Եղբայրնե˜ր, որդուս կենացը խմե՛նք.

Հերոս է որդիս, հաղթեց թշնամուն,

Ձեր որդիների կենացն էլ խմենք:

Խմում են խինդով, ցնծում երջանիկ,

Եվ զարկում նորից գավաթներն իրար:

Նրանց մեջ մի հայր ասում է մեղմիկ, –

Է՛ս էլ իմ որդուս հանգստյան համար:

Գլխարկներն իսկույն հանում են նրանք,

Խոր ակնածանքով լռում են մի պահ.

Խմում են անձայն զոհվածի համար

Եվ հեղում գինին սուրբ հացի վրա: