ՀԱՐՍ ՈՒ ՓԵՍԱՅԻ ԱՂԲՅՈՒՐ
Նախիջեւանի սահմանային հատվածում է այդ աղբյուրը՝ լեռան փեշերին։ Մինչ ազատագրական պայքարը աղբյուրն անուն չուներ. հազարավոր աղբյուրների նման իջնում էր սարերից, գնում թափվում Որոտանը։ Պայքարի առաջին օրերին կոչվեց «Հարս ու փեսայի աղբյուր»։ Այդպես մինչ օրս։
-Մեր տղաներից մեկը ուզում էր ամուսնանալ,- պատմում է Ժ. Դիլանյանը,- սիրտը կպել էր մի աղջկա, որին երեւի մի անգամ էր տեսել։ Էսպես սարերում սիրո կրակով էրվում էր մեր ընկերն ու հետն էլ կռվում։ Ընկերներով խորհրդի նստեցինք, թե էսպես հնարավոր չէ, սիրահարված մարդը մի փորձանքի կգա, ու որոշեցինք փախցնել հարսնացուին։ Երեկոյան կողմ հարսնացուն արդեն սահմանագծում էր, դիրքերում։ Աղմուկ, աղաղակ էր բարձրացրել, թե ինձ տուն տարեք։ Փեսացուն էլ ամոթից կարմրել էր։ Հաջորդ օրը երկու ղոչ մատաղ արեցինք, շնորհավորեցինք նորապսակներին։ Երեկոյան գյուղ իջանք։ Հարս ու փեսան նստեցին սեղանի գլխամասում։ Հարսանիքն սկսվեց։ Ի՜նչ հարսանիք էր… Կեսգիշերն անց մենք նորից բարձրացանք դիրքեր։ Առավոտյան երբ արթնացանք, տղաներից մեկն ասաց. «Գնանք հարս ու փեսայի աղբյուր լվացվելու»։
ԳՆԵԼ ՇԱՀՆԱԶԱՐՅԱՆ
մայոր
