ՄԻԱՍԻՆ ԵՆՔ…

ՎԱՐՈՒԺԱՆ ԽԱՍՏՈՒՐ

Երբ արեգակը մեկնի հուրքի մեջ,

Եվ մայրամուտը վշտահար լողա,

Աստղացոլքերի բույլերում անշեջ

Ընկած տղերքի լույսը ցոլցլա,

Կիջնի կարոտի մի տաք ելևէջ,

Եվ սիրտդ անհուն ցավից կդողա,-

Շշնջա՝ միասին ենք…

Երբ ընկերոջ հետ սեղանի նստես,

Կամ ինչ-որ պատեհ խնջույքի գնաս,

Ամեն մի հայի նայիր եղբոր պես,

Հիշի՛ր, քո մեջ էլ արյունն է նրա,

«Հայր մերից» առաջ երբ հացդ կտրես,

Որ աղոթքը քո լիաշունչ դառնա,-

Շշնջա՝ միասին ենք…

Երբ որ կամենաս Աստված հասնի քեզ

Եվ իր երկնային օրհնությունը տա,

Քո մերձավորին ներիր՝ ինչպես քեզ,

Ինքնամաքրման հնար տուր նրան,

Աչքերին նայիր գորովով ի տես

Եվ ջերմ բարության հույսով ամենա,-

Շշնջա՝ միասին ենք…

Եթե ուզում ես չարիքն այս անցնի,

Ազգակործանման աղետը գնա,

Հուսահատության խարանը մաքրիր,

Քո հավատուժին վերահաս մնա,

Երկաթից ամուր կամքդ հավաքիր,

Որ դավանանքդ կրկին վեհանա,-

Շշնջա՝ միասին ենք…

Երբ արշալույսին Մասիսը տեսնես,

Արտավազդ արքան վիհից դուրս կգա,

Ու վաղորդայնը կդառնա հանդես,

Ասքեր կպատմի հավերժամնա,

Հաղթաբռունցքդ սեղմիր հրակեզ՝

Անսասան փառքի ոգով Նաիրյան,-

Շշնջա՝ միասին ենք…

Միասին ենք, միասին ենք…