Մեր թերթի էջերում պարբերաբար անդրադառնում ենք այն նվիրյալներին, ովքեր հայրենիքի պաշտպանության գործում ստանձնել են յուրահատուկ ու կարևոր մի դեր` կրակի տակ արձանագրել, փրկել մեր պատմության դժնդակ օրերի վավերագրությունը, մեր հերոսական զինծառայողների, ազատամարտիկների կյանքի կարևորագույն ակնթարթները՝ որպես անգնահատելի ժառանգություն սերունդներին: Այդպիսի նվիրյալներից է իր տեսախցիկով Արցախյան պատերազմով անցած ռեժիսոր, սցենարիստ Սամվել Թադևոսյանը:

Զրույց ՀՀ գլխավոր զինվորական կոմիսար, գեներալ-մայոր ՀԵՆՐԻԿ ՄՈՒՐԱԴՅԱՆԻ հետ

Ամանորին ընդառաջ խմբագրության փոստն ուղղակի հեղեղված է սահմանում դժվարին ու հերոսական ծառայություն իրականացնող հայ զինվորին հասցեագրված դպրոցահասակ երեխաների նամակներով, որոնցում հայրենիքի պաշտպանին ուղղված փոքրիկների անկեղծ-սրտաբուխ ցանկություններն ու մաղթանքները մինչեւ հոգու խորքը հուզում են մարդկանց:

Արթուր Գևորգյանը ծնունդով Կոտայքի մարզի Զովք գյուղից է: Այնքան էլ վաղուց չէ, որ զորացրվել է: Ծառայությունից վերադարձել է «Քաջարի մարտիկ» կրծքանշանով: Քառօրյա պատերազմական գործողությունների մասնակից է, եւ ապրիլյան դեպքերը նրա հիշողության մեջ դեռ թարմ են:

Գյուղը հենց սահմանի բերանին էր։ Թշնամու տարածքները գյուղին ավելի մոտ էին, քան հայկական շեները։ Մի կողմում թշնամին էր, մյուս կողմում՝ անտառը, որ հիմա դարձել էր ավելի դավադիր ու վտանգավոր։ Գյուղի դաշտերը, հողատարածքները անմշակ էին, կծղած։ Հողը մշակելու ամեն փորձ ծանր էր նստում հայ գյուղացու վրա. թշնամին գնդակների տարափ էր տեղում ու հողի մեջ սերմ ու հունդի փոխարեն երկաթե պարկուճներ «ցանում», իսկ անջրդի մնացած հողերը հայ գյուղացու արյամբ էին հեղվում։ Թշնամին այնքան էր լկտիացել, որ մութ գիշերով համարձակվել էր գյուղ մտնել, տան մեջ մորթել էր կնոջն ու պատանդ էր տարել նրա ամուսնուն:

Ամանորից մի տասը օր առաջ էր: Զինվոր տղաների` Արմենի, Նորիկի, Հակոբի, Սահակի զորացրման ժամանակն էր եկել: Տղերքը անսահման ուրախացել էին հարազատների հետ մոտալուտ հանդիպումից եւ միաժամանակ անսահման տխրել. երկու տարի միասին էին ծառայել: Կատակ բան չէ` երկու տարվա ամեն օրը դիմավորել էին միմյանց բարի լույս մաղթելով, իրար հետ հազար ու մի դժվարություն կիսելով: Բա դիրքերում ինչքան էին մտերմացել… Մեկը մյուսի մասին ամեն ինչ գիտեր, մեկը մյուսի բարբառն այնպես էր յուրացրել, ասես հազար տարի էդպես էր խոսել: Հիմա բոլոր անհաշտությունները, փոքր ու մեծ վեճերը մոռացվել էին, միայն լավն էր հիշվում…

Հորեղբորս որդին ամռանը ծառայության էր անցել քաղաքից ոչ հեռու գտնվող զորամասերից մեկում: Երբ առաջին անգամ այցելեցինք նրան զինվորական երդման արարողության ժամանակ՝ այնքան էլ գոհ չէր իր ծառայությունից.