Արարատի մարզի Փոքր Վեդի համայնքի Մարգար Հովհաննիսյանի անվան միջնակարգ դպրոցն ավարտելիս երեք ընկերներով` Գոռ Օհանյան, Սահակ Մարտիրոսյան և Արսեն Մանուկյան, որոշեցին գործերը հանձնել Վազգեն Սարգսյանի անվան ռազմական ինստիտուտ: Երազանքն իրականություն դարձավ, երեքն էլ զինվորական դարձան և ավարտելուց հետո մեկնեցին ծառայության տարբեր զորամասեր:

Գուցե ամենածանր, ամենավտանգավոր եւ դառը տարիները ազատամարտիկների համար միեւնույն ժամանակ ամենաերջանիկն էին: Նրանք միշտ ոգեւորությամբ են հիշում այդ օրերը: Գուցե նրանք իսկապես կարոտում են պատերազմը, որում հաղթել են, մի հացը տասնյակ կտորների են բաժանել ու կշտացել, գուցե, որովհետեւ այն ժամանակ երիտասարդ էին, ուժեղ: Չէ՛, հաստատ կարոտում են, որովհետեւ ուրիշ էին, բարձր էին, հպարտ էին… Եվ գուցե նաեւ այդ կարոտն է նրանց նորից ռազմադաշտ բերել… Նայում եմ հարավարեւելյան ուղղությամբ մարտական հերթապահություն իրականացնող, տարիքն առած ազատամարտիկներին, ու այս մտքերն են պտտվում գլխումս:

Սա է «Գևորգյան մարտարվեստի դպրոց» հայրենասիրական-երիտասարդական կենտրոնի նշանաբանը: Այս կենտրոնի և նրա հիմնադրի մասին շատ է գրվել, նկարահանվել են ֆիլմեր, տեսանյութեր: Շատերին է հայտնի հայկական նոր տիպի մարտարվեստի հիմնադիր Գևորգ Գևորգյանի անցած ուղին, որ 14 տարեկանից կամավորագրվել Է ՀԱԲ-ին, մեկնել Արցախ: Նա սկզբում գուցեև պատանեկան տաքարյունությամբ, իսկ այնուհետև հասուն համոզմունքով նվիրվել է ուժի, մտքի ու ոգու եռամիասնության գաղափարին և Արցախյան պատերազմին՝ որպես հետախույզ, իր մասնակցությամբ յուրահատուկ իմաստ է հաղորդել այս գաղափարին:

Բարեգործությունը մարդկային մեծագույն առաքինություններից է: Ի՞նչ է բարեգործությունը, և ինչպիսի՞ն պետք է այն լինի… Ինչպե՞ս անել, որ բարեգործությունը չվիրավորի, մատի փաթաթան չդառնա, որ չընկալվի որպես շպրտված փշուր… Ի վերջո, բարեգործությունը ավելին է, քան զուտ սոցիալական աջակցությունը: Այն նախեւառաջ բարոյական քայլ է: Եվ մի՞թե բարեգործությունը գովազդի կարիք ունի, մի՞թե արժե այդ մասին թմբկահարել հեռուստաընկերություններով, վերածել ցուցքի: Մտածում էի՝ ո՞ւմ ուղղել այս հարցերը, ո՞վ բարոյական իրավունք ունի պատասխանելու, ո՞ւմ խոսքը կընկալվի որպես խրատ ու խորհուրդ: Եվ թակեցի Գուրգեն Մելիքյանի դուռն ու մի հարց տվեցի՝ «Ի՞նչ է բարեգործությունը, պարո՛ն Մելիքյան »:

Oրս մի առանձնահատուկ լիցք ու ոգեղենությամբ լցվեց. գնացել էի այցելելու Կենտրոնական կլինիկական հոսպիտալի վիրաբուժության բաժանմունքի վիրավոր զինվորներին: Ասում են՝ հրաշքներ չեն լինում, բայց հայ բժիշկների ձեռքով անհնարինը դառնում է հնարավոր: Բաժանմունքում այս պահին բուժվող զինվորները ծանր վիրահատություններից հետո ոչ թե ապաքինվել, այլ հրաշքով ողջ են մնացել: Քույրս այդ բաժանմունքում որպես բուժքույր է աշխատում, և ես ամեն օր տեղեկանում էի նրանից զինվորների առողջության մասին:

ՀՀ արտակարգ իրավիճակների նախարարությունը մեկ անգամ չէ, որ հայտարարել է ազդարարման միասնական համակարգ ստեղծելու մասին: Այսօր Հայաստանի շատ համայնքներում կան նման համակարգեր: Ազդարարման համակարգը քաղաքացիական պաշտպանության կարեւոր բաղադրիչներից է: 2015 թվականին Տավուշի մարզի 62 համայնքից (46-ը՝ սահմանամերձ) 21-ը միացվեց ազդարարման կենտրոնացված համակարգին:

Այսօրվա հայրենասեր աշակերտը վաղվա հայրենասեր զինվորն ու քաղաքացին է, եւ այս տեսանկյունից անչափ կարեւորվում է կրթօջախների դերը: Երեւանի N 76 դպրոցում մեծ ուշադրություն են դարձնում ռազմահայրենասիրական դաստիարակությանը եւ արդյունավետ ու նպատակային աշխատանքներ են կատարում այդ ուղղությամբ: