Շնորհավորում եմ բոլորիս Անկախության օրվա կապակցությամբ:
Հայաստանի ժողովուրդը եւ համայն հայությունը շատ թանկ է վճարել իր ազատության, անկախ պետության՝ ներկայի համար: Իրականացվել է հայ ժողովրդի բազմադարյա երազանքը, վերականգնվել է Հայոց պետականությունը, հաստատվել է անկախությունը: Հպարտությամբ կարելի է նշել, որ Հայաստանի անկախությանը իր համեստ նպաստն է բերել նաեւ եզդի ժողովուրդը: Տեղին է հիշել Հայաստանի Առաջին Հանրապետության վարչապետ Ս. Վրացյանի խոսքերը. «Հայերի չափ եւ թերեւս հայերից էլ ավելի, եզդիները նախանձախնդիր էին Հայաստանի անկախության խնդրում եւ ոչինչ չէին խնայում նրա պաշտպանության համար»: Հայ եւ եզդի՝ երկու եղբայր ժողովուրդների պատմությունը սերտորեն միահյուսված է:

2015 թ. սեպտեմբերի 12-ից 14-ը ՀՀ պաշտպանության նախարարին առընթեր Հասարակական խորհուրդը (նախագահ Գեղամ Հարությունյան) կազմակերպեց Երևանի տարբեր հաստատությունների՝ ՀՀ ԳԱԱ տարբեր ինստիտուտների, Երևանի պետական համալսարանի, Մանկավարժական համալսարանի և այլ բուհերի աշխատակիցների այցելությունը ԼՂՀ պաշտպանության բանակ:
Սեպտեմբերի 12-ի երեկոյան տեղի ունեցավ հանդիպում ԼՂՀ պաշտպանության բանակի հրամանատար, գեներալ-լեյտենանտ Լևոն Մնացականյանի հետ: Հանդիպումը ծրագրվածից ավելի ուշ կայացավ, քանի որ հրամանատարը առաջավոր դիրքերում էր:

Հայաստանի Հանրապետության անկախության օրվա առիթով շնորհավորում եմ բոլոր զինվորներին, նաև իմ երկու որդիներին՝ Ալեքսանյան Նորայրին և Ռուբենին, որոնք ծառայում են նույն բանակային զորամիավորումում:
Սիրելի՛ զինվորներ
Դուք ծառայում եք մեր հզոր, հաղթանակած հայկական բանակում: Եղեք զգոն, եղեք հպարտ և ամուր պահեք մեր ստեղծած, կայացրած և ձեզ վստահված մեր պանծալի բանակը, մեր հողն ու ջուրը, մեր հայրենիքը, չէ որ վաղվա այս հայրենիքի, այս հողի ու ջրի տերը դուք եք լինելու:

Ես` Ավետիք Աշրաֆյանս, ծնվել եմ զինծառայողի ընտանիքում: Շուրջ 18 տարի ծառայում եմ հայոց բանակում: Մասնակցել եմ ՀՀ պաշտպանության համար մղվող մարտական գործողություններին: Վերջին չորս տարիների ընթացքում աչքերիս հիվանդության պատճառով բուժում եմ ստանում Ս. Վ. Մալայանի անվան ակնաբուժական կենտրոնում բորբոքային բաժանմունքի վարիչ, դոցենտ Աննա Վիկտորի Հովակիմյանի մոտ:
Ուզում եմ շնորհակալություն հայտնել տիկին Աննային ու նրա ղեկավարած բաժնի բոլոր աշխատակիցներին՝ զինվորիս նկատմամբ ցուցաբերած ջերմ, հոգատար, անշահախնդիր եւ մարդկային վերաբերմունքի համար: Հայրենիքին ծառայելը միայն զենքով չէ. հիվանդանոցում համոզվեցի, որ բուժանձնակազմի աշխատանքը նույնպես հայրենիքի պաշտպանություն է, նրանք էլ իրենց գործի մեջ են հայրենիքի զինվոր:

2014թ. օգոստոսի 4-ն էր: Օրն սկսվել էր պայծառ-պայծառ արևով, և Սևակի մտքով իսկ չէր անցնում, որ այն մնալու է իր հոգում որպես մի անջնջելի հիշողություն: Սևակն ու Արամը խոսում էին, որ երբ այս անգամ դիրքերից իջնեն, պիտի մկրտեն Արամի երեխաներին` Շողիկին, Վիկտորյային ու երկու տարին նոր բոլորած Ռազմիկին, ու կնքահայրն էլ պիտի Սեւակը լինի. թշնամին սկսեց իր հերթական ոտնձգությունը: Ինչպես միշտ նա իր արժանի հակահարվածն ստացավ, սակայն եղավ ցավալի կորուստ: Թշնամու գնդակից զոհվեց Արամը: Վերջին պահին Արամն էլի ուզում էր ինչ-որ բան ասել Սևակին, սակայն բառերը մնացին կոկորդում:

Արդեն 19 տարի է, ինչ ԵՊՀ «Վարդանանք» ռազմահայրենասիրական դաստիարակության ակումբը նախաձեռնում է այս կոնֆերանսը` նվիրված Անկախության տոնին: Այս տարի այն նվիրված է նաև Հայաստանի Ազգային հերոս Թաթուլ Կրպեյանի 50-ամյակին և կրում է «Կրթությունը ՀՀ անվտանգության համատեքստում» խորագիրը: Կոնֆերանսի նպատակն է նպաստել ուսանողների գիտահետազոտական մտքի ամրապնդմանը: Ակումբը համագործակցելով ԵՊՀ ուսանողական գիտական ընկերության հետ՝ յուրաքանչյուր տարի փորձում է վեր հանել այնպիսի հիմնախնդիրներ, որոնք վերաբերում են ինչպես բանակ-հասարակություն կապի ամրապնդմանը, այնպես էլ հայ զինվորի վսեմ հատկանիշների ձևավորմանը:

Վայոց Ձորի պատմական Խաչիկ գյուղ տանող միակ ճանապարհն սկսվում է Արենիից, որից հետո՝ լեռնիվեր 21 կմ ոլորաններ: Այստեղ հասնելու միակ միջոցը սեփական մեքենա ունենալը կամ պատահական մեքենա որսալն է: Ճիշտ ժամանակին էր խաչիկցի պայմանագրային զինծառայող Գեղամի՝ իր մեքենայով հայտնվելը: Ճանապարհի երկարությունը կարճվեց գյուղի մասին զրույցով: «Գո՞հ եք ծառայությունից»: «Իհարկե, տղաս էլ է ծառայում, շատ գոհ ենք: Բացի այդ, Խաչիկի բարիքները եթե խելքով բանեցնես, ապրուստի խնդիր չես ունենա»:
Ասելիքիս՝ իմ մտապատկերում եղած կառույցը, գյուղ մտնելուն պես փլուզվեց: Այդ պահից սկսած, իրենք՝ խաչիկցիները, մեկը մյուսի ետևից հայտնվեցին տողերիս մեջ ու պարտադրեցին իրենցը: