Երգը, մանավանդ ժողովրդական, ազգային երգը հզոր միջոց է մարդու հոգում արթուն պահելու հայրենասիրության թրթիռը: Երգը ևս պետք է ճիշտ և նպատակային օգտագործվի, չէ՞ որ այն զենք է` հոգևոր զենք: Երգը ամուր թելերով քեզ կապում է հարազատ վայրերին, արթուն է պահում ազգային ինքնագիտակցությունը:
Այն դժվար տարիներին հաճախ էինք այցելում հեռավոր զորամասեր, երգում խրամատում կանգնած զինվորի, սահման պահող ազատամարտիկի համար: Տեսնել էր պետք նրանց խանդավառությունն ու ոգեւորվածությունը, նրանց աչքերի փայլը, ու որքան էլ ծանր ու դժնդակ ժամանակներ էին, միեւնույն է, ես նրանց աչքերում միայն հաղթանակի հավատն էի տեսնում:

Զինվորական թերթի միջոցով ցանկանում ենք շնորհավորել ազգային բանակում ծառայող մեր զինվոր թոռնիկի` Գալուստ Աբրահամյանի ծննդյան 20-ամյակը:
-Գալուստ ջան, սրտանց շնորհավորում ենք քեզ, ցանկանում ենք քաջառողջություն, երջանկություն, բոլոր լուսավոր երազանքների իրականացում: Վստահ ենք, որ դու էլ պատվով և նվիրվածությամբ կծառայես, ինչպես որ քո հայրը և երկու հորեղբայրներն են ծառայում: Բարի տարեդարձ, բարի ծառայություն և բարի վերադարձ, մեր զինվոր:
Խաղաղ և անփորձանք ծառայություն մեր երկրի անվտանգությունը պահող-պահպանող բոլոր հերոս տղաներին…

Ապրիլի 8-ին լրանում է Մոնթե Մելքոնյանի անվան ռազմամարզական վարժարանում սովորող մեր որդու` Արման Արևշատյանի ծննդյան 15-ամյակը:
-Ծնունդդ շնորհավոր, տղա՛ս: Թող ամեն բացվող օրը քեզ միայն երջանկություն և ուրախություն պարգևի: Մեր ծնողական բարեմաղթանքները քեզ և ընկերներիդ: Վաղը դուք եք ստանձնելու հայրենիքի պաշտպանության պատվաբեր գործը, դուք եք ապահովելու մեր ժողովրդի անվտանգ գոյությունը: Թևութիկունք եղեք իրար, ուժեղ եղեք ձեր միասնականությամբ: Դուք եք պաշտպանելու Մոնթեի, մեր մյուս քաջորդիների արյունով է՛լ ավելի սրբացած այս հողը: Տա Աստված, որ հարատև խաղաղություն լինի: Խաղաղ լինեն մեր սահմանները և ամենակարևորը` խաղաղ լինի ծնողի սիրտը:

ՀՀ Ազգային ժողովը մարտի 24-ին միաձայն ընդունեց Օսմանյան Թուրքիայում հույների եւ ասորիների ցեղասպանությունը դատապարտող հայտարարությունը:

Մեր հող ու ջրի խաղաղությունը մեր զինվորներն են հսկում:
Այսօր արդեն բանակում է ծառայում նաեւ մեր որդին՝ Ալբերտ Մելքոնյանը: Ավագ սերժանտ է, բարեխիղճ եւ նվիրված ծառայության համար խրախուսվել է պաշտպանության նախարարի, զորամիավորման հրամանատարի եւ զորամասի հրամանատարի շնորհակալագրերով:

Մեր որդին՝ Նարեկ Զաքարյանը, բանակ է զորակոչվել անցած տարվա ամռանը, ծառայում է Հայաստանի Հանրապետության հյուսիսային սահմանները պաշտպանող զորամասերից մեկում:
Լավ է ծառայում, օրինակելի եւ կարգապահ զինվոր է, բազմիցս արժանացել է հրամանատարների գովեստին:
Մի քանի օրից մեր որդու ծննդյան օրն է, եւ հիմա բառեր չենք գտնում արտահայտելու այն բոլոր ցանկություններն ու զգացողությունները, որ ուզում ենք հայտնել մեր զինվոր զավակին:

Գարնան հետ ծաղկել են ծառերը, եւ գյուղի այգիները բռնկվել են հրդեհի բազմերանգ բոցերով՝ սպիտակ ու նարնջագույն, կարմիր ու դեղնագույն։ Ծաղկած ծառերի հետ այգի է մտել հողագործը ու մշակում, ավելի ճիշտ՝ գուրգուրում է պտղավորված ծառերը… Ճանապարհն անցնում է Վարդանենց տան մոտով, ու նա այգուց ձայն է տալիս. «Բարով ես եկել»։ Ժպտում ենք իրար, ծիծաղում։ Հիշեցնում եմ մանկության տարիներին նրա կատարած չարաճճիությունները. «Հիմա ո՞նց ես, էլի նույն գիժն ես»։ Մայրը՝ Աշխենը, կողքից ժպտալով՝ ասում է. «Էլի նույնն է, բայց, քիչ մնաց, շուտով բանակ կգնա ու լուրջ տղամարդ դարձած տուն կգա»,- ասում է ու ծիծաղով դիմում որդուն. «Ճիշտ չե՞մ, Վարդա՛ն ջան»։