ՀՀ վետերանների միավորման Երևանի Էրեբունի համայնքի Հայրենական մեծ պատերազմի, զինված ուժերի, Աշխատանքի և իրավապահ մարմինների խորհուրդը մշտապես աշխույժ աշխատանքով է զբաղված: Երբ այցելում ես խորհրդի գրասենյակ, միջանցքում փակցված լուսանկարները քեզ տանում են դեպի պատերազմի ահեղաշունչ օրերը, ասես դու էլ անցնում ես այն ճանապարհներով, որոնցով անցել են Մեծ հայրենականի տարբեր ռազմաճակատներում կռված մեր քաջարի հայորդիները, ևս մեկ անգամ հպարտանում ես քո ժողովրդի փառապանծ զավակներով` Բաղրամյան, Բաբաջանյան, Խուդյակով, Իսակով… ու ևս մեկ անգամ համոզվում ես` իրոք, ոչ ոք չի մոռացվել, ոչինչ չի մոռացվել…

Մի քանի ժամից քեռուս տղան՝ Ռաֆայել Հովհաննիսյանը, կարժանանա հայոց երկրին ծառայելու պատվին: Մի քանի ժամից համազգեստ կկրի ու զինվոր կդառնա: 100 տարի առաջ մենք բանակ չունեինք, ու մեր տատերին ու պապերին մորթեցին, մեր ազգի տոհմածառը յաթաղանի մի հարվածով կտրեցին: Մեր մեծ տատիկն ու մեծ պապիկը, յաթաղանից մազապուրծ, հանդիպեցին Նախիջեւանում՝ Իգդիրի գաղթականների շարքերում: Օրդուբադում որոշ ժամանակ ապրելուց հետո տեղահանվեցին ու հաստատվեցին Արեւելյան Հայաստանում, ուր նոր ծիլեր արձակեց այսօր արդեն մեր մեծ գերդաստանը (մայրական կողմից): Այսօր այդ մեծ գերդաստանից մեր բաժին պարտքն ենք տալիս հայոց երկրի խաղաղությանը:

Հայոց բանակը բազմիցս ապացուցել է, որ հզոր է: Մեր հարևանները ամեն անգամ դիվերսիաներ են կազմակերպում, գաղտագողի, ինչպես վախկոտ ու գող շուն, փորձում են ներխուժել մեր սրբազան հողը, բայց արժանի ու դաժան հակահարված ստանալով՝ հետ շպրտվում իրենց բները: Նրանք չեն խնայում անգամ իրենց զինվորների կյանքը: Թշնամին պարծենում է իր բազմահազարանոց բանակով, նավթադոլարներով ձեռք բերած ռազմամթերքով, փորձում է վախեցնել, սպառնալ մեզ, բայց, թող լավ իմանա, որ 23-ամյա կռիվներում թրծված հայոց բանակը ոչ թե քանակ է, այլ որակ, եւ որ ամեն զինվորի մեջ մի հսկայական բանակի չափ ուժ կա: Չեն ուզում գիտակցել, հասկանալ, որ իրենք անզոր են մեր ուժի դեմ:

Հունվարի 28-ը Բանակի օրն է:
Այսօր մենք մեկ անգամ եւս հիշում ենք մեր զինված ուժերը, հարգանքի տուրք տալիս նրանց հիշատակին, ովքեր զոհվեցին հանուն մեր ընդհանուր տան:
Հասարակության եւ պետության անվտանգ զարգացման երաշխավորն ու ապավենը մեր զինված ուժերն են:
Մենք հավատում ու վստահում եմ մեր բանակին` մեր անվտանգ եւ խաղաղ կյանքի երաշխավորին: Այս օրերին, երբ հակառակորդը աշխարհի աչքի առջեւ լկտիորեն խախտում է հրադադարը, եւ մեր զինվորները արժանի հակահարված են տալիս նրան նաեւ իրենց կյանքի գնով, մենք պետք է ավելի սիրենք մեր զինվորին եւ բոլորս միասին կանգնենք մեր զինվորի, մեր զինված ուժերի կողքին ու սատարենք մեր բանակին:

Հայկական Գևորգյան մարտարվեստի շարժումներն ու հնարքները հայոց տառերի տեսքով են. շարժում` ինչպես որ հայոց գիրն է, միտք` ինչպես խաղաղասեր մեր քրիստոնյա հավատքը և էություն` ինչպես հայի հոգեկերտվածքը: Սա հայկական մարտարվեստի առանցքն է, և մեր ազգային մարտարվեստը արդեն մեր երկրի սահմաններից դուրս է գալիս, ճանաչում ստանում:

Նորայր Մարտիրոսյանը սովորել է Հրազդանի Վիլյամ Սարոյանի անվան թիվ 11 հիմնական դպրոցում: Այնուհետև ուսանել է Երևանի Ֆիզիկական կուլտուրայի պետական ինստիտուտի Ավանդական կարատե-դո բաժնում: Թե՛ դպրոցում, թե՛ բուհում աչքի է ընկել լավ ցուցանիշներով, մարդկային լավ հատկանիշներով` ազնվությամբ, պատրաստակամությամբ, նվիրվածությամբ:
Դեռևս դպրոցական տարիներին քաջ գիտակցում էր, որ զինվորական ծառայության ժամանակ ամենակարևորը ուժեղ կամքն է, իսկ դա դրսևորվում է հայրենասիրությամբ: Նրան շնորհվել է մանկավարժ բակալավրի աստիճան` ֆիզիկական կուլտուրա և սպորտ մասնագիտությամբ:

Տառապում էի երկկողմանի աճուկային ճողվածք հիվանդությամբ: Ինչ-ինչ պատճառներով ժամանակին չէի վիրահատվել, և առողջությունս բավականին վատացել էր: Երեխաներս էլ, լոռեցու ասած՝ «բկդրեցին» ու համոզեցին, որ վիրահատվեմ: Լսել էի մեր քաղաքի զինվորական հոսպիտալի մասին: Վեր կացա, տնգլ-տնգլ գնացի: Անցակետի զինվորներին խնդրեցի, հարգեցին, ներս թողեցին: Շենքի առաջին հարկում հանդիպեցի մի ջահել-ջիվան, սիրունատես, զինվորական հագուստով աղջկա: