Վերջերս մեր լուսանկարիչ Արեգ Վարդանյանը գործուղվել էր հարավարեւմտյան սահմանագոտում տեղակայված զորամաս: Մարտական հենակետում լուսանկարել էր զինվորներին: Զինվորներից մեկի դեմքը նրան ծանոթ էր թվացել: Հարցուփորձից պարզել էր, որ Ռուստամ Գրեյանն է, որին վեց ամիս առաջ լուսանկարել էր հավաքակայանում: «Հիմա ավելի պնդակազմ էր ու ամուր, այնքան վստահ, այնքան համարձակ էր բռնել զենքը»,- արդեն խմբագրությունում պատմում էր Արեգ Վարդանյանը:

Մեր որդին` Ստյոպա Սարգսյանը վեց ամիս է, ինչ ծառայում է փոխգնդապետ Ս. Պողոսյանի հրամանատարությամբ գործող զորամասում:
Նա ութ տարեկանում ընդունվել է Ազգային նվագարանների յոթամյա երաժշտական դպրոց եւ գերազանցությամբ ավարտել սանթուրի եւ դհոլի բաժինը: Միաժամանակ նվագում էր «Նարեկացի» ժողգործիքների համույթում: Բազմաթիվ համերգներով եղել է Հայաստանի մարզերում, Արցախում, նաեւ՝ հայկական ժողովրդական երաժշտարվեստը ներկայացրել է Ֆրանսիայի, Շվեյցարիայի, Գերմանիայի մի շարք քաղաքներում:

Արագածոտնի մարզի Կարբի գյուղի սուրբ Մարիամ Աստվածածին եկեղեցու և Մեծ հայրենականում զոհված համագյուղացիների հիշատակին կառուցված հուշակոթողի մոտ տեղի ունեցավ ՀՕՊ ուսումնական կենտրոնի կուրսանտների երդման արարողությունը։ Ներկա էին մարզպետ Սարգիս Սահակյանը, Կարբիի հոգևոր հովիվ տեր Եփրեմ քահանա Զարգարյանը, համայնքապետ Կարո Բաղդասարյանը, հյուրեր, ծնողներ, հարազատներ և Կարբի գյուղի բնակչությունը։ Օրը տոնական էր, անմոռաց։ Հայրենասիրական երգ-երաժշտության հնչյուններին միախառնվում է եկեղեցու զանգերի ղողանջը։

Մեր առաջնեկի ծնվելուն երկար ենք սպասել: Սպիտակի տարածաշրջանում գտնվող Մեծ Պառնի գյուղի սբ. Հովհաննես եկեղեցի կատարած ուխտագնացությունից հետո ծնվեց մեր առաջնեկը և ի պատիվ սուրբ Հովհաննեսի մեր տղային անվանակոչեցինք Հովհաննես: Բարի տարի էր: Հենց այդ տարի էլ հաստատվեց այնքան բաղձալի հրադադարը: Ուրախացանք, աշխարհով մեկ եղանք: Տարիներն անցան, Հովհաննեսս հասակ առավ, զինվորացու դարձավ: Ներկայացավ զինկոմիսարիատ ու բանակ գնաց: Հովիկս ուզում էր, որքան հնարավոր է, տնից հեռու ծառայել: Ասում էր. «Այդպես և՛ ինձ համար լավ կլինի, և՛ ձեզ համար: Բանակն ամեն տեղ էլ նույնն է` նույն պարտականությունը, նույն պատասխանատվությունը»:

Հայոց ազգային բանակին մշտական հերթափոխ է անհրաժեշտ: Այս առումով կարևորվում է հանրակրթական դպրոցներում ՆԶՊ առարկայի դերը: Իսկ բարձր դասարանների տղաներին որպես զինվոր նախապատրաստելու համար արդեն 15 տարի է, ինչ ԼՂՀ կրթության և գիտության ու պաշտպանության նախարարությունները համատեղ 3 հերթափոխով՝ 10 օրյա ժամկետով, կազմակերպում են «Ասպետ» ռազմամարզական ճամբար, որին մասնակից են լինում հանրապետության մայրաքաղաքի և բոլոր շրջանների դպրոցների 11-րդ դասարան փոխադրված պատանիները: Վերջին տարիներին ճամբարը գործում է Ասկերանի շրջանի Այգեստան գյուղի հարակից անտառապատ տարածքում: Պատանի ճամբարականներին այդ օրերին հաճախ այցելում և դասախոսություններ են կարդում Արցախյան գոյամարտի հերոսները, լեգենդար հրամանատարները, ազատամարտի վետերանները, մշակույթի գործիչները։

Մեր որդին՝ Ալեքսեյ Գասպարյանը, մեծ պատրաստակամությամբ, ոգեւորությամբ մեկնեց բանակ: Երբ նրան ճանապարհում էինք, վստահ էինք՝ պատիվ է բերելու մեզ, որովհետեւ փոքրուց մեծին հարգող, թույլին օգնող, պարկեշտ տղա է, առաքինի, ազնիվ ու աշխատասեր: Նա շատ լավ գիտակցում էր, որ հայրենիքին ծառայելը իր առաջին ու ամենամեծ պարտքն է, ուստի ծառայության ընթացքում ջանք ու եռանդ չի խնայել: Այսօր արդեն կրտսեր սերժանտ է: Ամեն օր, ամեն ժամ նա պարապում է, վարպետանում, զարգացնում զինվորի իր հմտություններն ու ֆիզիկական կարողությունները:

Երբ հրապարակեցինք փոխգնդապետ Գևորգ Ասատրյանի՝ «Իր հույսերի գերին» ակնարկը, որտեղ պատմվում է պատերազմի տարիներին ընդամենը 13 տարեկան որդուն կորցրած Սամվել Մկրտչյանի ցավի, սպասումի, հույսերի մասին, մեր ընթերցողներից եւ ոչ մեկը անտարբեր չմնաց: Բազում մեկնաբանությունները, հակառակ տարածված կարծիքի, ապացուցում են, որ մեզ դեռ անհանգստացնում են մեր կողքինի ապրումները, մտահոգությունները, հոգսերը, ճակատագիրը: