Գիշեր էր: Զբոսնում էի երևանյան փողոցներով և հիանում նրանց գեղեցկությամբ: Առհասարակ սիրում եմ երեկոյան զբոսանքերը: Լուսավոր ու գեղեցիկ քաղաքը դեպի իրեն էր ձգում հազարավոր մարդկանց:
Զբոսնում էի Երևանի կենտրոնական փողոցներով, զմայլվում նրանց տեսքով: Մարդկանց անհոգ դեմքերն ինձ թարմ լիցքեր ու բարձր տրամադրություն էին հաղորդում:

Եղբայրս` Վահե Աբելյանը, երկու տարի պատվով ծառայեց ու վերադարձավ: Այդ քսանչորս ամիսների ընթացքում նա և՛ դժվարություններ է տեսել, և՛ հպարտության ու ոգևորության անմոռանալի պահեր է ապրել: Ծառայության ընթացքում յուրացրած բարոյական ու կամային արժեքներն ու բանակային հիշողությունները ընդմիշտ ամրագրվելով նրա գիտակցության մեջ՝ դարձել են իր կյանքի անդավաճան ուղենիշները: Հպարտության վեհ զգացումներ էի ունենում, երբ տեսնում էի, թե ինչպես է եղբայրս իր և ծառայակից ընկերների օրինակով փորձում հայրենասիրություն և զինվորական գործի նկատմամբ պատվախնդիր զգացումներ ներշնչել մեր՝ ապագա զինվորներիս սրտերում:

Հուլիսի 26-ին Ծիծեռնակաբերդի հուշահամալիրում տեղի ունեցավ ՀՀ ՊՆ Վազգեն Սարգսյանի անվան ռազմական ինստիտուտի հիմնադրման 20-րդ տարեդարձի և ՀՀ ռազմաուսումնական հաստատությունների 2014 թվականի շրջանավարտների, ինչպես նաև ավագ սպայակազմի հրամանատարաշտաբային դասընթացների անդրանիկ շրջանավարտների ավարտական հանդիսավոր արարողությունը: ՀՀ նախագահ, ՀՀ զինված ուժերի գերագույն գլխավոր հրամանատար Սերժ Սարգսյանի մասնակցկությամբ հանդիսավոր միջոցառմանն ավարտական վկայականներ և անվանական դաշույններ ստացան շուրջ 260 երիտասարդ սպա:

Վերջերս մեր լուսանկարիչ Արեգ Վարդանյանը գործուղվել էր հարավարեւմտյան սահմանագոտում տեղակայված զորամաս: Մարտական հենակետում լուսանկարել էր զինվորներին: Զինվորներից մեկի դեմքը նրան ծանոթ էր թվացել: Հարցուփորձից պարզել էր, որ Ռուստամ Գրեյանն է, որին վեց ամիս առաջ լուսանկարել էր հավաքակայանում: «Հիմա ավելի պնդակազմ էր ու ամուր, այնքան վստահ, այնքան համարձակ էր բռնել զենքը»,- արդեն խմբագրությունում պատմում էր Արեգ Վարդանյանը:

Մեր որդին` Ստյոպա Սարգսյանը վեց ամիս է, ինչ ծառայում է փոխգնդապետ Ս. Պողոսյանի հրամանատարությամբ գործող զորամասում:
Նա ութ տարեկանում ընդունվել է Ազգային նվագարանների յոթամյա երաժշտական դպրոց եւ գերազանցությամբ ավարտել սանթուրի եւ դհոլի բաժինը: Միաժամանակ նվագում էր «Նարեկացի» ժողգործիքների համույթում: Բազմաթիվ համերգներով եղել է Հայաստանի մարզերում, Արցախում, նաեւ՝ հայկական ժողովրդական երաժշտարվեստը ներկայացրել է Ֆրանսիայի, Շվեյցարիայի, Գերմանիայի մի շարք քաղաքներում:

Արագածոտնի մարզի Կարբի գյուղի սուրբ Մարիամ Աստվածածին եկեղեցու և Մեծ հայրենականում զոհված համագյուղացիների հիշատակին կառուցված հուշակոթողի մոտ տեղի ունեցավ ՀՕՊ ուսումնական կենտրոնի կուրսանտների երդման արարողությունը։ Ներկա էին մարզպետ Սարգիս Սահակյանը, Կարբիի հոգևոր հովիվ տեր Եփրեմ քահանա Զարգարյանը, համայնքապետ Կարո Բաղդասարյանը, հյուրեր, ծնողներ, հարազատներ և Կարբի գյուղի բնակչությունը։ Օրը տոնական էր, անմոռաց։ Հայրենասիրական երգ-երաժշտության հնչյուններին միախառնվում է եկեղեցու զանգերի ղողանջը։

Մեր առաջնեկի ծնվելուն երկար ենք սպասել: Սպիտակի տարածաշրջանում գտնվող Մեծ Պառնի գյուղի սբ. Հովհաննես եկեղեցի կատարած ուխտագնացությունից հետո ծնվեց մեր առաջնեկը և ի պատիվ սուրբ Հովհաննեսի մեր տղային անվանակոչեցինք Հովհաննես: Բարի տարի էր: Հենց այդ տարի էլ հաստատվեց այնքան բաղձալի հրադադարը: Ուրախացանք, աշխարհով մեկ եղանք: Տարիներն անցան, Հովհաննեսս հասակ առավ, զինվորացու դարձավ: Ներկայացավ զինկոմիսարիատ ու բանակ գնաց: Հովիկս ուզում էր, որքան հնարավոր է, տնից հեռու ծառայել: Ասում էր. «Այդպես և՛ ինձ համար լավ կլինի, և՛ ձեզ համար: Բանակն ամեն տեղ էլ նույնն է` նույն պարտականությունը, նույն պատասխանատվությունը»: