Մեքենայի պատուհանից այն կողմ բնապատկերները փոխարինում են մեկը մյուսին` կրճատելով մեր ճանապարհն ու րոպե առաջ մոտեցնելով կոմպոզիտոր, ժողովրդական արտիստ Տիգրան Մանսուրյանի հանդիպումը զինվորների հետ։ Մաեստրոն երբեք չի հրաժարվում զինվորականների հետ հանդիպման հնարավորությունից:

Հայոց բանակի սիրելի՛ զինվորներ, ես վստահ եմ, որ տարեմուտի այս օրերին հայկական բոլոր օջախներում՝ Ամանորյա սեղանների շուրջ, թե տոնական արարողությունների ժամանակ, ամենից հաճախ բարձրացվող կենացները, հնչող ամենաջերմ խոսքերը ձեզ են վերաբերելու: Ուժ ու կորով են մաղթելու ձեզ, շնորհավորական սրտագին խոսքերի հետ խոնարհվելու են ձեր քաջության ու անձնվիրության առաջ: Եվ շարունակաբար սիրո ու ջերմության կենարար ալիքները զորացնելու են ձեզ, պարուրելու ջերմությամբ, որտեղ էլ լինեք այդ պահին՝ դիրքերում աչալուրջ կանգնած, թե հատուկ առաջադրանք կատարելիս, զորավարժությունների մեջ, թե թշնամու հերթական սադրանքներին համարժեք պատասխան տալիս: Հուսով եմ, նաև իմ բարեմաղթանքները, Ամանորյա սրտաբուխ շնորհավորանքները կհասնեն ձեզ, մեր քաջարի մարտիկներ:

Աշոտը տոնական եղևնին զարդարել ու երազանքը կախ է տվել ծառի ճյուղերին, այն ակնկալիքով, որ այս անգամ գոնե հրաշք կլինի, ու հայրիկը Ամանորին տանը կլինի։ Ձմեռ պապի հեքիաթն էլ այստեղ՝ հանրապետության սահմանամերձ բնակավայրերում փոքր -ինչ այլ կերպ են պատմում. հեռու հեռավոր սարերի հետևում է Ձմեռ պապի քարանձավը, գյուղի հայրիկներն էլ անձամբ են Ձմեռ պապին տանում իրենց զավակների նամակները…

Պատերազմում զավակ կորցրած ընտանիքներում վերստին մանկան ճիչ է լսվում՝ կոտրելով տան ծանրացած-կարծրացած լռությունը…Որդիներ են ծնվում՝ Հայրենիքի զինվորներ, ու կյանքը շարունակվում է երկրի ամեն մի թիզը կյանքի գնով պահպանվող-պաշտպանվող այս հողի վրա։

Սահմանապահ գյուղում թարմ գաթայի բույրն աշխարհն էր բռնել: Սահմանամերձ գյուղի տատիկները գաթա էին թխում, գուլպաներ գործում զինվորների համար:

«Պաշտպան հայրենյաց» ծրագիրը հնարավորություն է ընձեռում շարքային և սպայական կազմին պարտադիր զինվորական ծառայության առաջին վեց ամիսը լրանալուց հետո, կառավարության սահմանած կարգով, անցնել պայմանագրային զինծառայության։

-Ես երկար ժամանակ մտածում էի, թե ինչով կարող եմ օգնել մեր գյուղին, որ չդատարկվի, որ չվերածվի ծերանոցի: Չէի կարող ձեռքերս ծալած նստել ու սպասել, թե երբ են վերջին ջահելները հեռանալու գյուղից, ու երբ է վերջին աշակերտի ավարտելու հետ փակվելու դպրոցը,- ասում է Արա Ստեփանյանը: Նա երիտասարդ տղամարդ է, ու ես ենթադրում եմ, որ կա՛մ գյուղապետն է, կա՛մ դպրոցի տնօրենը, կա՛մ գյուղի պաշտոնյաներից մեկը: