Այսօր մեր զինծառայողների ծնողներին, հարազատներին և առհասարակ հասարակությանը հետաքրքրում են բազմաբնույթ հարցեր: Այն է` ինչպիսի՞ զորամասում է ծառայում իրենց որդին, ինչպե՞ս են սնվում, ինչպիսի՞ կարգապահական դրվածք կա զորամասի ներսում, ինչպե՞ս է կազմակերպվում զորամասի ժամանցն ու հանգիստը, ի՞նչ հաջողությունների է հասել տվյալ զորամասը մարտական պատրաստության գործում, ո՞վ է զորամասի հրամանատարը: Այս հարցերի լավագույն պատասխանը տալիս է արդեն ավանդույթ դարձած պաշտպանության նախարարության զորամասերում անցկացվող «Պատիվ ունեմ ներկայանալու» միջոցառումը:

Ապրիլի 24-ին մարդկային հեղեղը կրկին ալիք տվեց Ծիծեռնակաբերդում, հոսեց դեպի հուշահամալիր. հարգանքի տուրք մատուցվեց Օսմանյան Թուրքիայի կողմից բնաջնջման ենթարկված անմեղ զոհերի հիշատակին։ Վայրկյան առ վայրկյան, ժամ առ ժամ բարձրացավ հավերժական կրակը գոտեւորող ծաղիկների բլուրը՝ գարնանային Հայաստանի շքեղ գույներն ու ծաղկավետ բուրմունքը սփռելով շուրջբոլորը։

Ազգությամբ արաբ Ֆայեզ Էլ Ղոսեյնը, որը 1915 թ.-ի սահմռկեցուցիչ դեպքերի ականատեսն էր, իր տեսածի ու լսածի մասին գրեց «Հերոսական հայության անցյալից» գրքույկը, որը հայերեն լույս է տեսել Կահիրեում, 1960 թ.-ին։ Առաջին անգամ տպագրվել է Բոմբեյում, 1917 թ.-ին, ֆրանսերեն եւ անգլերեն լեզուներով, 1918 թ.-ին եւ 1922 թ.-ին լույս է տեսել գերմաներեն (որոշ լրացումներով), 1965 թ.-ին, դարձյալ ֆրանսերեն, Բեյրութում։

Ֆրանսիացի մեծ գրող, հումանիստ Անատոլ Ֆրանսը դեռեւս 1890-ական թվականներին հանդես է եկել արեւմտահայության պաշտպանությամբ, ակտիվորեն մասնակցել հայ որբերի համար միջոցների հայթայթմանը, աշխատակցել «Պրո Արմենիա» ամսագրին, եղել միջազգային այն կոմիտեի եռանդուն գործիչներից մեկը, որը հանդես է եկել ի պաշտպանություն Հայաստանի եւ Մակեդոնիայի (1903-1904)։

Տկարանալու, սայթաքելու չէ կյանքի պատահարներու առջեւ, այլ զանոնց դիմավորելու է ինչպես անխուսափելի հյուրի մը ընդունելությունը կըլլվի՝ զվարթ երեսով։ Մեր հասարակությունն ալ, ուրեմն, պետք ունի խնդալու՝ կազմելու համար այն մտքի եւ սրտի առողջությունը, առանց որուն հառաջադիմելու կարող չէ։ Լալագին ազգ մը քանի մը օգտակար չէ կրցած ըլլալ աշխարհիս վրա։

Մեր բովանդակ ժողովուրդին մահվան եւ կենաց հարցը Ազգային հոգիին ամբողջականությունն է, Հայկյան հպարտությունը՝ վեհ, երկաթահյուս, անընկճելի, անձեռնմխելի, որ մարդ էակին գեղեցկությունն է, իսկ ազգի մը՝ Վահանը։ Այդ Հպարտությունը, որ հեռի է ամբարտավանություն ըլլալե, ամեն մեկ հերոսի մահով պղնձացավ, ամեն մեկ դյուցազնի արյունով ջրդեղվեցավ։

1994 թվականի ապրիլի 9-ին սկսվեց Արցախյան պատերազմում պաշտպանության բանակի և կամավորական ջոկատների հարձակողական վերջին՝ Արեգասարի երկօրյա գործողությունը, որի ընթացքում հայկական ուժերը փայլուն զորաշարժով թշնամուց գրեթե լիովին ազատագրեցին Մարտակերտի շրջանի հյուսիսարևելյան՝ Մատաղիս-Չայլու-Թալիշ հատվածը: Այդ արյունահեղ ռազմագործողությունների ժամանակ բազմաթիվ նվիրյալ հայորդիներ զոհաբերեցին իրենց կյանքը, որոնցից մեկն էր ազատամարտիկ Արման Զոհրաբյանը՝ ՑՈՒԼ մականվամբ: Նա զոհվեց Մատաղիսում՝ ցուցաբերելով հայ ռազմիկին վայել արիություն: