Հայրապետ Հովհաննեսի Նավասարդյանը ծնվել է 1995թ. հունվարի 5-ին, Երևանում։ Դպրոցն ավարտելուց հետո ընդունվել է ԵՊՀ միջազգային հարաբերությունների ֆակուլտետը և առաջին կուրսն ավարտելուց հետո՝ 2013թ. հուլիսին, մեկնել է հայկական բանակ՝ հայրենիքի հանդեպ իր որդիական և քաղաքացիական պարտքը կատարելու։ Այժմ Հայրապետը ծառայում է սահմանամերձ զորամասերից մեկում, հսկում է իր երկրի խաղաղությունը, իսկ ազատ ժամերին սիրում է ստեղծագործել, թղթին հանձնել իր ապրումներն ու զգացմունքները։

Արծվաշեն գյուղը գտնվում է Արցախի Քաշաթաղի շրջանում` շրջկենտրոնից 80 կմ հարավ-արևելք, Հակարի գետի ստորին հոսանքի ձախ ափին: Սահմանակից է Իրանի Իսլամական Հանրապետությանը: 1993 թվականին շրջանի ազատագրումից հետո գյուղն Արծվաշեն է անվանվել Ադրբեջանի կողմից բռնագրաված համանուն գյուղի նմանությամբ: Գյուղի մոտակայքում է նաև Արախիշի վանքը, որը կառուցվել է 13-րդ դարում: Հազարամյակների երթում թրծված հնամենի այս գյուղն իր թևերն է փռել Հակարիի ափին ու պատրաստվում է էլի դարեր ճանապարհել: Վիրավոր է գյուղը, տանջված ու տառապած: Հոգնաբեկ ծերունու նման կքել է առօրյա հոգսերից ու մտորում է ելք փնտրելու մասին: Հյուրասեր է արծվաշենցին, աշխատասեր ու բարի: Հանդիպում ես, խոսում գյուղացիների հետ և հասկանում, որ այս մարդիկ, անտեսելով բազմաթիվ խնդիրներ, ապրելով անհամեմատ դժվարին պայմաններում, հերոսներ են և պայծառ աչքերով են նայում վաղվա օրվան…

Իմ մանկության ամենավառ կերպարը Գոհար տատս է։ Նա թրքախոս էր, հայերեն չգիտեր, սակայն «Նարեկը» ծայրից ծայր անգիր էր ասում։ Նրա «Նարեկը» մեր ընտանիքի ամենակարևոր մասունքն է մինչ օրս։ Տատս պատմում էր, որ բախտ է ունեցել իրականացնելու իր կյանքի երեք ամենակարևոր ուխտերը՝ գնացել է Երուսաղեմ, տեսել է Էջմիածինը և աղոթել է Արմաշի Չարխափան եկեղեցում։ Երբ մեծացա, ես էլ հասկացա այդ երեք ուխտերի մեծ և սքանչելի խորհուրդը։ Տատիս ուխտագնացությունից 111 տարի անց ես քայլեցի այն հողի վրայով, որին Տիրոջ ոտքերն են հպվել, բարձրացա Գողգոթա, խոնարհվեցի Խաչին, ծնկեցի այնտեղ, որտեղ տատս էր երկրպագել Տիրոջը։

Օրերս Արցախյան պատերազմում զոհված ազատամարտիկների ընտանիքները միավորող «Կարոտի կանչ» բարեգործական-հասարակական կազմակերպությունը կազմակերպել էր եռօրյա միջոցառում՝ այցելություն Սյունիքի և Վայոց ձորի մարզերի զորամասեր: Միջոցառմանը մասնակցում էին շուրջ 13 հոգի՝ հիմնականում զոհվածների ընտանիքների ներկայացուցիչներ: Միջոցառման սկզբնակետը մոտոհրաձգային զորամասն էր, որտեղ հյուրերին դիմավորեց զորամասի հրամանատար, գնդապետ Կարեն Սեդրակյանը:

Գեղեցկության, մեղմության, սիրո, քնքշանքի տոնը զինծառայող կանանց համար նաեւ ուժի, հպարտության, հայրենասիրության ու քաջության տոն է։ Նրանք մայր են ու հայրենիքի պաշտպան, քույր են ու զինվոր, դուստր են ու ռազմիկ, կին են ու զինվորական։
Հայկական բանակի համազգեստը, որ կրում են սիրով ու հպարտությամբ, ավելի ընդգծում է նրանց կանացիությունն ու հմայքը։

Հայաստանի հանրապետական կուսակցության երիտասարդական կազմակերպությունը, Հայ Առաքելական եկեղեցու Արարատյան հայրապետական թեմը փետրվարի 27-ին Եռաբլուր պանթեոնում հանդիսավորությամբ նշեցին Սուրբ Վարդանանց տոնը: Հոգևոր և ազգային մեծ տոնակատարությանը մասնակցում էին բազմաթիվ ուսանողներ Հայաստանի տարբեր ուսումնական կրթօջախներից, երիտասարդներ, զինծառայողներ, ազատամարտիկներ, մշակույթի գործիչներ, հասարակական-քաղաքական կազմակերպությունների անդամներ, Եռաբլուրում ննջող հերոս հայորդիների ծնողներ ու հարազատներ:

Հոծ բազմություն էր հավաքվել գյուղի հուշահամալիրի մոտ։ Նորակոչիկների զինվորական երդման արարողության համար ընտրված էր հենց այդ սուրբ վայրը։ Արարողությանը ներկա էին զորամասի հրամանատար, փոխգնդապետ Ս. Սարգսյանը, վարչակազմը, զորամասի հոգևոր սպասավոր տեր Պսակ քահանա Մկրտչյանը, սպաներ, զինվորներ, հանրապետության տարբեր քաղաքներից ու գյուղերից եկած նորակոչիկների ծնողներ, հարազատներ։