Քաջ զինվոր Արմեն Հովհաննիսյանի անձնվեր սխրանքը և հերոսաբար զոհվելը ցնցել է իմ ողջ էությունը: Սակայն հուզմունքից ավելի ես հպարտության պահեր եմ ապրել: Ուրեմն հզոր ու անպարտ է մեր ազգը, եթե Արմենի նման որդիներ ունի: Այս ակրոստիքոսը գրել եմ հոգեկան խռովքի պահին, երբ առա նրա զոհվելու լուրը: Իմ հերոս եղբոր մասին գրել եմ այն, ինչ սիրտս է թելադրել…

ՀՀ պաշտպանության նախարարության, Երևանի քաղաքապետարանի և Շենգավիթ վարչական շրջանի նախաձեռնությամբ օրերս Վ. Վարդևանյանի անվան հ. 173 հիմնական դպրոցում մեկնարկեց Հայոց բանակին նվիրված մրցաշար՝ մասնակցությամբ Շենգավիթ վարչական շրջանի բոլոր հիմնական դպրոցների։ Տոնական միջոցառմանը ներկա էին ՀՀ պաշտպանության փոխնախարար Դավիթ Տոնոյանը, Երևանի քաղաքապետարանի աշխատակազմի հանրակրթության վարչության պետ Գայանե Սողոմոնյանը, Շենգավիթ վարչական շրջանի ղեկավարի տեղակալ Ֆրունզե Բասենցյանը, Շենգավիթի զինկոմ Անանիկ Թադևոսյանը, ինչպես նաև բարձրաստիճան սպաներ և զինվորականներ։

Սյունիքի մարզի Կապան քաղաքի N7 հիմնական դպրոցում ռազմահայրենասիրական դաստիարակությունը ուսումնական ծրագրի կարևորագույն մասն է: Սակայն մենք չենք սահմանափակվում միայն աշակերտներին բանակային ծառայությանը պատրաստելով և ՆԶՊ և անվտանգ կենսագործունեություն առարկայի ուսուցմամբ:

Արդեն ավանդույթ են դարձել Հայաստանի Հանրապետության պաշտպանության նախարարության և զինված ուժերի սպայական և տարբեր ուսումնական հաստատությունների ուսուցչական անձնակազմերի հանդիպումները ուսումնական հաստատություններում և զորամասերում:

Հայոց բանակի 22-ամյակին նվիրված հերթական միջոցառումն է: «Փոքրիկ Իշխան» կրթահամալիրի սաները` զինվորական կոկիկ համազգեստով, եռագույնը ձեռքերում բարձր պահած, դիմավորում են հյուրերին, ուղեկցում դպրոցի դահլիճ, որտեղ եւ լուսանկարներով ներկայացված է Արցախյան ազատամարտը: Ներկաները ուշադիր դիտում են, ոմանք վերհիշում են անցյալը, ոմանք էլ դժվարանում են զսպել հուզմունքը:

Ձեզ գրում է ՀՊՄՀ ուսանող Դավիթ Խանաղյանը: Եղբայրս՝ Արմեն Խանաղյանը, ավարտելով Երևանի պետական համալսարանը, որոշեց ուսումը շարունակել Վազգեն Սարգսյանի անվան ռազմական ինստիտուտում: Արդեն յոթ ամիս ինստիտուտի կուրսանտ է և ուսումնասիրում է ռազմական գործը:

Հրաչը՝ մեծ եղբայրս, արդեն յոթ ամիս է, ինչ ծառայում է հայկական զինված ուժերում: Նրա բացակայության առաջին օրերը շատ դժվար էին բոլորիս համար, բայց ամենից շատ մայրս էր անհանգիստ: Անընդհատ ասում էր. «Տեսնես` տեղը տա՞ք է, հարմարվե՞ց, սոված չի՞»: Բայց հետո, երբ եղբորս ուրախ ու զրնգուն ձայնը լսեց, հանգստացավ. «Մամ ջան, հանկարծ չմտածես, ամեն ինչ լավ է: Հրամանատարներս շատ լավ մարդիկ են, զինվորները ընտիր տղերք են: Մեզ լավ դիմավորեցին, լավ էլ տեղավորվել ենք»: