Պաշտպանության նախարարությունը նոյեմբերի 27-ին կազմակերպել էր մի շարք լրատվամիջոցների այլցելությունը Վազգեն Սարգսյանի անվան զորամաս: Մինչ շրջայցը, նախարար Սեյրան Օհանյանը, զինվորականներն ու լրագրողները ծաղիկներ դրեցին Սպարապետի կիսանդրուն, այնուհետեւ նախարարը զորամասի հրամանատարությանը ներկայացրեց լրագրողներին՝ շեշտելով, որ լրատվամիջոցները յուրօրինակ կամուրջ են զինված ուժերի եւ հասարակության միջեւ:

Զինակոչիկը բուժզննություն է անցնում զինկոմիսարիատում։ Եթե հայտնաբերվում է հիվանդություն, զինակոչիկը հետազոտվում է քաղաքացիական բուժհիմնարկների համապատասխան մասնագետների կողմից։ Այնուհետև բուժզննման է ենթարկվում հանրապետական բժշկական հանձնաժողովի կողմից։ Ի դեպ, սկսած գարնանային զորակոչից հանրապետական բժշկական հանձնաժողովը համալրվել է զինվորական բժիշկներով (50 տոկոս)։ Որևէ կասկածի դեպքում հանրապետական բժշկական հանձնաժողովը կարող է կրկին բուժզննման ուղարկել զինակոչիկին՝ օրենքով սահմանված կարգով։ Որպեսզի առողջ զինակոչիկը ապօրինի տարկետում ստանա, պետք է կաշառի այն չորս օղակների բժշկական կազմին։

Ասում են` ամեն մարդ անցնում է իր կյանքի ճամփան ու տանում իր խաչը: Սակայն հարթ ճանապարհները հերոսների համար չեն: Նրանք նախընտրում են փշոտ ու դժվարանցանելի արահետները: Դա մաքառումներով ու տառապանքներով միահյուսված հերոսապատում կերտողների ճանապարհն է: Կանցնեն ժամանակները, և պատմությունը սերունդներին կհիշեցնի Արցախի գոյամարտի ճանապարհներով անցած մերօրյա հերոսներին: Իսկ հերոսների համար մահ չկա, նրանց ճանապարհն անմահությունն է…

Մենք փոքր ազգ ենք, իսկ փոքր (այն էլ այսպիսի աշխարհագրական դիրք ունեցող) ազգի զավակները դատապարտված են հզոր լինելու։ Ճշմարիտ հայրենասիրությունը այսօր ուժերի գերլարումով աշխատելն է։ Նվիրված աշխատանք, արարում՝ ահա թե ինչը մեզ լուսավոր ափ կհասցնի։ Ես ուրիշ հայրենասիրություն չգիտեմ, ուրիշ հայրենասիրություն չկա։ Զինվորը պիտի լավ ծառայի, բժիշկը պիտի լավ բուժի, դերձակը պիտի լավ կարի, վարորդը պիտի լավ վարի, նախարարը պիտի լավ աշխատի, մարզիկը պիտի լավ մարզվի… Յուրաքանչյուրիս փոքրիկ հաղթանակներից է ծնվելու մեր ազգի մեծ ու հավաքական հաղթանակը։

Սիրելի բարեկամներ, վերջերս ես մի նամակ ստացա իմ լավ ընկեր Էդուարդ Աթանեսյանից: Նա պատմեց ինձ, որ իր տասը տարեկան տղան` Բենիամինը, նամակ է գրել Հայոց բանակին: Երբ ես տեսա երեխայի ձեռքով գեղեցիկ ձևավորված ծրարը և կարդացի դրանում եղած նամակը, իսկույն որոշեցի ներկայացնել այն բոլորին: Հուզիչ էր տեսնել այս փոքրիկ տղայի ստեղծագործական մոտեցումը իր նամակին և բացահայտել այն խորը ասելիքը, խորը «մեսիջը», որն առկա է դրա բովանդակության մեջ: Իհարկե, առաջին հերթին ես խնդրեցի իմ ընկերոջը թույլ տալ ներկայացնելու, հրապարակելու իր տղայի նամակը և միայն նրա բարի թույլտվությունը ստանալուց հետո որոշեցի գրել այս հոդվածը:

«Dasaran.am» կրթական ծրագիրը և «Նոր սերնդի դպրոց» հասարակական կազմակերպությունը Հայաստանի Հանրապետության պաշտպանության նախարարության հետ համագործակցությամբ շուտով կներկայանան նոր նախաձեռնությամբ՝ «Dasaran.am-ը պատրաստվում է ծառայության» խորագրով: Նախաձեռնության նպատակն է «Dasaran.am» կրթական հարթակի միջոցով դպրոցների աշակերտների շրջանում բարձրացնել ՀՀ զինված ուժերի մասին իրազեկության աստիճանը՝ խթանելով բանակ-հասարակություն կապը դպրոցից սկսած:

Չկայ աւելի գեղեցիկ զգացում, քան ծառայել բանակին եւ բանակին ծառայելու ընդմէջէն մասնակից դառնալ հայրենի սուրբ հողի եւ սահմաններու պաշտպանութեան եւ ամրապնդման։ Սա գերագոյն ուրախութիւն եւ զգացողութիւն է, մանաւանդ մեզ` հայերուս համար բանակի ծառայելը կրկնակի պարտականութիւն եւ պարտաւորութիւն է. չէ որ Հայաստանը իր աշխարհագրական դիրքին պատճառով գրեթէ ոչ բարեկամ (այլ որակում չտալու համար) երկիրներով շրջապատուած է։ Եթէ մենք տէր չըլլանք մեր երկրին, ապա օտարը երբէք այդ ընելու տաղտղուկը յանձն պիտի չառնէ։ Հաւանական պատերազմի ընթացքին մեր բանակի մարտունակութեամբ, զգօնութեամբ եւ պատրաստուածութեամբ է, որ նախ յարգանք պարտադրես թշնամուն, ապա նաեւ քու դաշնակիցին, որպէսզի ի հարկին քեզ օգտակար ըլլայ։