Հայաստանի Հանրապետության պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանը զորամաս կատարած այցի ընթացքում հանդիպեց նաեւ մեր համայնքի հասարակության եւ ղեկավարության հետ: Այդ հանդիպման ժամանակ ես որպես համայնքի ղեկավար մի շարք հարցեր բարձրացրի, որոնք գյուղի համար ունեին եւ՛ կենսական նշանակություն, եւ՛ նպատակամղված էին երիտասարդներին գյուղում պահելու, ամրացնելու խնդիրներին:

Ազատագրումից ի վեր Քարվաճառի բնակիչները առաջին հերթին երազել են բարեկարգ ճանապարհ ունենալու մասին, առաջնորդվելով այն պարզ տրամաբանությամբ, որ եթե ճանապարհ կա, ուրեմն կյանք կա, իսկ եթե ճանապարհներ են կառուցվում, կյանքն էլ կլավանա, ապրուստն էլ։ Իմ զրուցակիցներից մեկը, որն այստեղի հնաբնակներից է, շատ դիպուկ նկատեց. եթե ճանապարհ կա, ուրեմն գնալ-գալ կլինի, փոխադարձ շփումներով կյանքը կլավանա, մարդիկ կզարգանան, բնակչության կենսամակարդակն էլ կբարձրանա։

Հարգելի խմբագրություն
Որդիս` Վարդան Մարտունի Պապիկյանը, 2011թ.-ի նոյեմբեր անսին զորակոչվել է հայկական բանակ: Անչափ ուրախ եմ ու հպարտ, որ որդիս հայոց բանակի զինվոր է, մեկ-երկու ամսից կավարտի ծառայությունը և կշարունակի ուսումը ԵՊՀ արևելագիտության ֆակուլտետում: Ամենակարևորը` չի կոտրվել որդուս ոգևորությունը, որ կար ծառայության մեկնելիս:

Մեր պապերի, հայրերի ու ավագ եղբայրների արյան գնով 22 տարի է՝ վայելում ենք անկախությունն ու ապրում խաղաղ երկնքի տակ: Մեր սուրը փառաբանվեց մեր բազկի ուժով, բայց այն դեռ պատյանում չէ, պատրաստ է դիմակայելու սրով եկողին, մշտապես հիշեցնելով, որ Հայաստան աշխարհի սահմանն անցնում է մեր սրտի միջով: Իսկ այդ սահմաններն այսօր պահում են մեր հաղթանակած բանակի զինվորներն ու սպաները: Եվ գիտակցելով ձեռք բերված արժեքները` մենք պետք է դաստիարակենք ազգային գաղափարախոսությամբ ու պետականամետ մտածելակերպ ունեցող սերունդ, որն ի զորու կլինի տեր կանգնել և շենացնել մեր Հայրենիքը, փոխարինել այսօրվա Հայրենիքի պաշտպանին:

Մեր ժողովրդի համար մշակույթը, հատկապես երգն ու պարը միշտ էլ ունեն կարևոր դեր: Այս առումով հաճելի է, որ հաճախ տարբեր երաժշտական խմբեր, անհատ կատարողներ համերգով հանդես են եկել Բերձորում, Կովսականում: Սակայն այլ է, երբ ճանաչված երգիչներ և համույթներ իրենց արվեստը հրամցնում են հեռավոր, այսպես ասած աշխարհից կտրված գյուղերում: Հոկտեմբերի 6-ին Քաշաթաղի շրջանի Աղավնատուն համայնքի բնակչությանը մոտ մեկ ժամ հաճելի անակնկալ մատուցեց մեր ժողովրդի լավագույն երգի ու պարի ազգագրական համույթներից «ԱԿՈՒՆՔ»-ը:

Էդմոն Սիմոնյանն իմ հյուրն է: Ծառայել է ազգային բանակում, մի քանի ամիս առաջ զորացրվել է ավագ սերժանտի կոչումով, արժանացել է «Հայոց բանակի գերազանցիկ», «Լավագույն զինվոր-մարզիկ», «Քաջարի մարտիկ» կրծքանշանների, բազմաթիվ շնորհակալագրերի:

Եռաբլուրի հիմնական ծառատեսակը եղել է թխկին: Պանթեոնը հիմնադրելուց հետո սկսվեց առանձնակի ուշադրությունը, հոգատարությունը այս տարածքի ամեն մի թփի, ամեն մի ծառի նկատմամբ: Անցնող տարիների հետ ավելի հարստացան ծառատեսակները, և եղան ու այսօր էլ կան ծառեր, որոնք ունեցան իրենց կենսագրությունը: (Եվ ընդհանրապես հերոսական այս բարձունքներին դեպի երկինք սլացող ծառերը ինձ միշտ թվացել են որպես մեծ նկարիչների վրձիններ, որոնք երկնի կապույտում անվերջ-անընդհատ գրում են մեր հերոսների անմահության պատմությունները): Այստեղ ծառեր են տնկել զոհվածների ընկերները, հարազատները, բարեկամները, Հայաստանի, Արցախի, ինչպես նաև սփյուռքի անհատ քաղաքացիները: