Արդեն մի քանի տարի է, ինչ ՀՀ Երկրապահ կամավորականների միությունը կազմակերպում է ուխտագնացություն դեպի Արցախի այն վայրերը, որտեղ պատերազմի տարիներին մարտական գործողությունների է մասնակցել 5-րդ բրիգադը՝ Մանվել Գրիգորյանի հրամանատարությամբ: Այս տարի ուխտագնացությունը, որի մասնակիցներն էին ՀՀ ԵԿՄ, 5-րդ բրիգադի մարտիկները, պատանի երկրապահներ, զոհված ազատամարտիկների հարազատներ, օրենսդիր և գործադիր, տեղական ինքնակառավարման մարմինների ներկայացուցիչներ, մտավորականներ, նվիրված էր Արցախի Անկախության հռչակման 22-ամյակին և իհարկե՝ նրանց, ովքեր իրենց կյանքի ու առողջության գնով ազատագրեցին հող հայրենին: Այս տարի հիվանդության պատճառով ուխտագնացությանը չէր մասնակցում ԵԿՄ վարչության նախագահ, Արցախի հերոս Մանվել Գրիգորյանը:

Սեպտեմբերի 2-ին ՀՀ պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանը այցելեց «Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիր եւ մասնակցեց նոր ուսումնական տարվա մեկնարկի հանդիսավոր արարողությանը: Պաշտպանության նախարարությունը հովանավորում է կրթահամալիրի ռազմադաստիարակչական ուղղվածության մի շարք նախաձեռնություններ ու ծրագրեր, աջակցում պատանիներին` մասնակցելու Արցախում կազմակերպվող ամենամյա «Ասպետ» ռազմամարզական ճամբարին:

Պապս` վաստակավոր նկարիչ Արտաշես Աբրահամյանը, կռվել էր Մեծ հայրենականի ճակատներում ու ատելով ատում էր պատերազմը… Նրա հարյուրավոր կտավներում դուք չեք տեսնի պատերազմական թեմայով և ոչ մի կտավ… Նա բնության, կյանքի «երգիչ» էր, իսկ բնությունն ու կյանքը համատեղելի չեն պատերազմի և մահվան հետ: Որ նա ամբողջ հոգով էր պատերազմը ատում, վկայում են ոչ միայն նրա կտավները, այլև հուշագրությունները, որ նա հոգեկան տագնապի պահերին գրել ու թողել է իր արվեստանոցի գզրոցներում: Ես` կրտսեր Արտաշես Աբրահամյանս, որ նույնպես գեղանկարիչ եմ, երբեմն-երբեմն թերթում եմ նրա գրած իսկապես որ խունացած էջերն, ու ամեն տողի միջից ինձ է նայում պապս՝ իր բարի, անսահման բարի աչքերով… Եվ զարմանում եմ` որքա՛ն լույս, սեր, որքա՛ն գույներ կան նրա բառերում.. Երբ լսում եմ պապիս զրույցները, պատգամները, մտածում եմ, որ դրանք միայն ինձ ուղղված չեն, այլ իմ հասակակիցներին, մեր հայրենիքի սահմանները պահող զինվորներին… Հրապարակելով պապիս հուշագրությունները, թերևս ես կատարում եմ իմ որդիական պարտքը, որ ունեմ պապիս, ընտանիքիս ու հայրենիքիս առջև…

Հանրապետությունում անվտանգության և ռազմավարական նշանակության տեսանկյունից թիվ մեկ առաջադրանքը` զորակոչը, ավարտվեց, նորակոչիկների երդմնակալության արարողությունները` նույնպես։ Այսօր կարելի է արձանագրել մի կարևոր հանգամանք, որն ըստ իս դրական ազդեցություն է ունենում զորակոչի բարեհաջող ընթացքի վրա։

Օգոստոսի 15-ի երեկոն Եռաբլուր պանթեոնում կրկին յուրահատուկ տոնական էր: Ո՛չ, սիրելի՛ ընթերցող, խոսքիս մեջ շփոթմունք չփնտրես: Հենց այդպես, տոնական է այդ օրը յուրաքանչյուր Մահապարտ ազատամարտիկի համար, քանզի 1992 թվականի օգոստոսյան այդ երեկոն հայոց նորագույն պատմության ոսկե էջերից մեկը գրեց: Սպարապետը կոչ էր անում դուրս գալ մահվան դեմ հանդիման և թեկուզ զոհվելով` հաղթել…

Ապրում էին` «որսալով» սահմաններում պայթող արկերի պայթյուն ու կրակոց: Հետո մարդիկ քնած կամ արթուն լսում էին մի կարճ կրակահերթ, ու էլ ոչ ոք նրանց չէր տեսնում: Հրաժեշտի համազարկից հետո բոլորն արդեն գիտեին` խենթերը դուրս են եկել կռվի` Երասխ, Նոյեմբերյան, Արցախ… Իսկ ամեն անգամ տուն դառնալիս կարոտած համբուրում էին հանդիպածին` քուր ջան, մեր ջան, ախպեր ջան, տղա ջան…

Հազվադեպ է պատահում, որ զինվորական կոմիսարիատից խնդրանք-առաջարկով դիմեն թերթի խմբագրություն: Այս անգամ հենց այդպես էլ եղավ: Երբ զինված ուժերում պարտադիր զինվորական ծառայություն անցնող հարազատ եղբայրներ՝ Վայոց Ձորի Զառիթափ գյուղում ծնված Սամսոն, Լեւոն եւ Տարոն Հովհաննիսյանները զորացրվեցին, մենք էլ ծանուցում ստացանք եւ առաջարկ` հանրությանը ներկայացնելու ծառայության ընթացքում աչքի ընկած երիտասարդներին: