«Հայ զինվորը» մեր հաղթանակած ազգային բանակին արժանի թերթ էր, որովհետեւ մեր բանակի պես խրոխտ է, հայրենասեր, ազգանվեր, իր ակունքին հավատարիմ, իր արմատի ուժն զգացող… «Հայ զինվորը» մեզ շատ է պետք, եւ ես ցանկանում եմ, որ «Հայ զինվորը» տոնի բազում հոբելյաններ, դառնա ուժեղ, ավելի ինքնավստահ խոսի ժողովրդի հետ, ավելի բացեիբաց, ավելի պաթոսով եւ ավելի մեծ մասսայականություն վայելի:

Երեկ ես թերթեցի «Հայ զինվորի» անցած տարիների համարները, կարդացի իմ ընկերների, իմ ծանոթների, իմ գործընկերների տարբեր տարիներին գրած հոդվածները, նաև իմ տողերը աչքի անցկացրի, որոնց մասին մոռացել էի և… թեթևացած շունչ քաշեցի: Փառք Աստծո, թերթը, ինչպես ասում են, ոտից գլուխ հայրենիքի մասին էր, հայ հողի ու հայ զինվորի մասին, բայց չտեսա, չգտա հայրենիքի ինքնամոռաց ու դատարկ փառաբանություններ, չտեսա սնապարծ, ցուցադրական հայրենասիրության տողեր… Ուրեմն՝ իմ ընկերները ազնվորեն են ծառայել հայրենիքին, ուրեմն՝ թերթը կատարել է իր դերը՝ եղել է հայ զինվորի կողքին, ասել է թե՝ անկեղծ, մաքուր սիրով է սիրել իր հայրենիքը… Ուրեմն՝ «Հայ զինվորը» դեռ ասելիք ունի և անցնելիք Ճանապարհ…

1995 թվականն էր։ Խմբագրակազմով հանգստանում էինք գեղատեսիլ Սևանա լճի ափին՝ Այրիվանքի տարածքում գտնվող պաշտպանության նախարարության ենթակայության հանգստյան տներից մեկում։ Եռօրյա հանգիստն այնքան բովանդակալից ու հետաքրքիր անցավ, որ նույնիսկ տարիներ անց, երբ վերհիշում ենք այդ օրերին տեղի ունեցած որոշ դիպվածներ, մի կուշտ ծիծաղում ենք։

Կիրակի առավոտյան անսովոր հարայ հրոցից զարթնեցինք։ Մեկը մյուսին ձայն տալով՝ կանչում էր լողափ։ Տեսնես ի՞նչ արտառոց բան է պատահել, որ այսպիսի աղմուկ են բարձրացրել։ Երբ հասանք լողափ, որը հանգստյան տնից մի հարյուր մետրի վրա էր գտնվում, տեսանք՝ համակարգչային բաժնի զինվորներից Արմեն Այվազյանը ինչ-որ բան է լճից քաշելով հանում: Մի մեծ խճճված ցանց՝ մեջն էլ լիքը խեցգետին։

Մի անգամ, Աշուլուկում, ՀՀ ԶՈՒ ԳՇ պետ գեներալ-գնդապետ Յուրի Խաչատուրովի հետ անկաշկանդ զրույց ստացվեց, և նա պատմեց հետևյալը.
-1992թ. ադրբեջանցիները գրավել էին Կրասնոսելսկի Վահան գյուղի վրա իշխող բարձունքը, որը պետք է անպայման հետ վերցնեինք: Վազգեն Սարգսյանը գտնում էր՝ գործողությունը պետք է իրականացվի ավիացիայի` ուղղաթիռի մասնակցությամբ և նախօրոք ուղղաթիռ էր ուղարկել Ճամբարակ:

Հուլիսի 28-ին Ռուսաստանի Դաշնության Տուապսե քաղաքում հանդիսավորությամբ բացվեց հայազգի մեծ զորավար, ծովակալ, Խորհրդային Միության հերոս Հովհաննես (Իվան) Իսակովի հուշարձանը: Այդ գործը հաջողվեց Կրասնոդարի երկրամասի հայ համայնքի, մասնավորապես՝ Ալբերտ Համբարձումյանի, Գևորգ Բալադյանի, Ռոման Գալուստյանի, Արշակ Վարելջյանի, Քրիստին Կավուկչյանի և այլոց ջանքերի և աջակցության շնորհիվ:

Մի քանի շաբաթ առաջ բանակում ծառայելու հերթը հասավ նաև իմ առաջնեկ որդուն` ԵՊՀ իրավաբանության ֆակուլտետի շրջանավարտ Արբակ Զաքարյանին: Արարատի զինկոմիսարիատում հավաքվածներս ծափողջույնների ներքո ճանապարհեցինք նորակոչիկներին: Այնպիսի տպավորություն էր, թե նրանք դարձել են չեմպիոնության հավակնորդներ, ու հավաքվածներիցս ամեն մեկն այդ պահին հաղթանակի քաջալերանքով հարթակ է ուղարկում իր որդուն: